چگونه از شر تنبلی چشم خلاص شویم؟

مجله‌ی آموزش ایلیاد - تنبلی چشم، که به عنوان آمبلیوپی نیز شناخته می‌شود، معمولاً در اوایل کودکی ایجاد می‌شود و بین ۲ تا ۳ درصد کودکان به آن مبتلا می‌شوند. آمبلیوپی اغلب در خانواده‌ها وجود دارد. اگر زود تشخیص داده شود یک بیماری قابل درمان است اما در صورت عدم درمان می‌تواند باعث کاهش بینایی شود. در حالی که در بعضی موارد تنبلی چشم کاملا مشخص است، اما تشخیص آن در بعضی از کودکان دشوار است. بعضی اوقات، حتی کودک هم از شرایط اطلاع ندارد. برای تشخیص و درمان آمبلیوپی باید در اسرع وقت با یک چشم پزشک مشورت شود. برای تعیین اینکه کودک شما ممکن است تنبلی چشم داشته باشد می‌توانید از برخی تکنیک‌ها استفاده کنید، اما همیشه باید با یک چشم پزشک (ترجیحاً کسی که آموزش مراقبت از چشم کودکان را دارد) مشورت کنید.

 

آمبلیوپی زمانی اتفاق می‌افتد که مغز در برقراری ارتباط صحیح با چشم دچار مشکل شود. این ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که تمرکز یک چشم به طور چشمگیری بهتر از چشم دیگر باشد. به خودی خود، تشخیص آمبلیوپی ممکن است دشوار باشد، زیرا ممکن است با اختلاف بینایی یا تغییر شکل ظاهر نشود. مراجعه به چشم پزشک تنها راه تشخیص دقیق تنبلی چشم است.
•    استرابیسم یا انحراف چشم یک علت بسیار شایع آمبلیوپی است. استرابیسم یک عدم انطباق چشم است که در آن یک چشم یا به سمت داخل (ازوتروپی)، یا به سمت خارج (اگزوتروپی)، یا به سمت بالا (هیپرتروپی) و یا به سمت پایین (هیپوتروپی) چرخانده می‌شود. سرانجام، این انحراف بر سیگنال‌های دیداری مغز تسلط پیدا می‌کند و باعث «آمبلیوپی استرابیسمی» می‌شود. با این حال، همه تنبلی‌های چشم با استرابیسم ارتباط ندارند.
•    آمبلیوپی همچنین ممکن است نتیجه یک مشکل ساختاری مانند افتادگی پلک باشد.
•    سایر مشکلات چشم، مانند آب مروارید یا گلوکوم نیز می‌تواند باعث تنبلی چشم شود. این نوع آمبلیوپی معمولاً باید تحت جراحی درمان شود.
•    تفاوت شدید در انکسار بین هر چشم نیز می‌تواند باعث آمبلیوپی شود. به عنوان مثال، بعضی از افراد دارای یک چشم نزدیک بین و یک چشم دور بین هستند (بیماری معروف به آنیزومتروپی). مغز یک چشم را برای استفاده انتخاب می‌کند و چشم دیگر را نادیده می‌گیرد. این نوع آمبلیوپی به عنوان «آمبلیوپی انکساری» شناخته می‌شود.
•    گاهی اوقات، آمبلیوپی دو طرفه می‌تواند هر دو چشم را تحت تأثیر قرار دهد. به عنوان مثال، ممکن است یک نوزاد با آب مروارید از هر دو چشم متولد شود. یک متخصص مراقبت از چشم می‌تواند این نوع آمبلیوپی را تشخیص دهد.

 

ممکن است کودک شما از بینایی خود شکایت نکند. با گذشت زمان، یک فرد مبتلا به آمبلیوپی ممکن است به داشتن دید بهتر در یک چشم نسبت به چشم دیگر خود عادت کند. معاینه چشم حرفه‌ای تنها راهی است که می‌تواند اطمینان حاصل کند که کودک شما تنبلی دارد یا خیر، اما علائمی وجود دارد که می‌توانید بدنبال آنها باشید.
•    اگر روی یک چشم خود را بپوشانید، کلافه یا ناراحت می‌شوند؛ بعضی از کودکان اگر یکی از چشمان آنها را بپوشانید ممکن است کلافه یا ناراحت شوند. این می‌تواند نشانه آن باشد که چشم‌ها سیگنال‌های دیداری برابر را به مغز ارسال نمی‌کنند.
•    ضعف در درک عمق؛ کودک شما ممکن است در درک عمق (تصویرسازی سه بعدی) مشکل داشته باشد و همچنین ممکن است در دیدن فیلم‌های سه بعدی مشکلی داشته باشد. کودک شما ممکن است در دیدن اشیا دور مانند تخته سیاه در مدرسه مشکل داشته باشد.
•    چشمهایی که دو دو میزند؛ اگر چشمان کودک شما نامرتب به نظر برسد، ممکن است او دارای استرابیسم باشد.
•    پلک زدن مکرر، مالش چشم و کج شدن سر؛ همه اینها ممکن است نشانه‌هایی از تاری دید باشد که یک عارضه جانبی شایع آمبلیوپی است.
•    مشکل در مدرسه؛ گاهی اوقات، ممکن است کودک به دلیل آمبلیوپی در مدرسه با مشکل روبرو شود. با معلم فرزند خود صحبت کنید و از او سوال کنید که آیا وقتی از کودک شما خواسته می‌شود از دور چیزی را بخواند بهانه می‌آورد یا خیر
•    شما باید از متخصص مراقبت از چشم خود بخواهید که عدم انطباق یا مشکلات بینایی را در کودکان زیر شش ماه بررسی کند. در این سن، بینایی کودک شما هنوز چنان رشد می‌کند که آزمایشات در خانه ممکن است بی‌نتیجه باشد.

 

پاسخ چشم کودک خود را به حرکات آزمایش کنید تا ببینید آیا یک چشم او کندتر از دیگری پاسخ می‌دهد یا خیر. یک قلم با کلاه روشن یا یک شی با رنگ روشن را پیدا کنید. از کودک خود بخواهید روی قسمت خاصی از شی تمرکز کند. از کودک بخواهید که همزمان که روی همان قسمت شی تمرکز می‌کند که با چشمان خود شی را دنبال کند.
•    جسم را به آرامی به سمت راست و سپس به سمت چپ حرکت دهید. سپس، آن را به بالا و پایین حرکت دهید. هنگام حرکت جسم، کودک را با دقت مشاهده کنید. هنگام پیگیری جسم باید توجه داشته باشید که آیا یک چشم از سرعت چشم دیگر کندتر است یا خیر.
•    یکی از چشمان کودک خود را بپوشانید و شی را دوباره حرکت دهید: چپ، راست، بالا و پایین. چشم دیگر را بپوشانید و آزمایش را تکرار کنید.
•    نحوه واکنش هر چشم را یادداشت کنید. این به شما کمک می‌کند تا تشخیص دهید که یک چشم با سرعت بیشتری نسبت به چشم دیگر حرکت می‌کند یا خیر.

 

اگر فکر می‌کنید که چشمان کودک شما نادرست است، بررسی عکس‌های چشم، می‌تواند کمک کند. کار با عکس‌ها به شما فرصت بیشتری می‌دهد تا شاخص‌هایی را که ممکن است مشکلی را نشان دهند بررسی کنید. این امر خصوصاً برای نوزادان و کودکان کوچک بسیار مفید است.
•    اگر تصاویر، جزئیات واضح را نشان می‌دهد، می‌توانید از عکس‌های موجود استفاده کنید. اگر عکسی مناسب ندارید، از کسی بخواهید به شما کمک کند چند عکس جدید تهیه کنید.
•    برای کمک به رد کردن تنبلب چشم، از انعکاس نور چراغ قوه استفاده کنید. از دستیار خود بخواهید که یک چراغ قوه کوچک را در فاصله ۹۰ سانتی‌متری از چشم کودک خود نگه دارد.
•    از کودک بخواهید به نور نگاه کند.
•    همانطور که نور به چشمان فرزند شما می‌تابد، از چشم‌ها عکس بگیرید.
•    به دنبال بازتاب متقارن نور در عنبیه یا منطقه مردمک آنها باشید.
•    اگر رفلکس‌های نور در هر دو چشم در یک نقطه قرار دارند، پس چشمان کودک شما صاف است.
•    اگر رفلکس‌های نور متقارن نباشند، ممکن است یک چشم به سمت داخل یا خارج چرخانده شود.
•    اگر مطمئن نیستید، چندین عکس در زمان‌های مختلف بگیرید تا دوباره چشم‌ها را بررسی کنید.

 

این آزمایش را می‌توان در مورد کودکانی که شش ماه به بالا هستند استفاده کرد. این آزمون می‌تواند به شما کمک کند تا چشمان آنها به درستی تراز شده و در اندازه مساوی کار کنند.
•    از فرزندتان بخواهید رو به روی شما بنشیند یا از او بخواهد در بغل همسرتان بنشیند. یک چشم را با دست یا یک قاشق چوبی به آرامی بپوشانید.
•    از کودک بخواهید برای چند ثانیه با چشم بدون پوشش به یک اسباب بازی نگاه کند.
•    پوشش چشم پوشیده را بردارید و نحوه واکنش آن را مشاهده کنید. بررسی کنید که آیا ناگهان چشم‌ بسته شده با چشم بسته نشده هم تراز می‌شود یا خیر، زیرا دور شده است. این می‌تواند موضوعی را نشان دهد که باید توسط چشم پزشک کودکان بررسی شود.
•    آزمایش را روی چشم دیگر تکرار کنید.

چشم پزشک کودکان یک چشم پزشک است که در مراقبت از چشم کودکان تخصص دارد. در حالی که همه چشم پزشکان می‌توانند بیماران اطفال را معالجه کنند، پزشکان دارای تخصص کودکان در زمینه انواع اختلالات چشمی در کودکان بسیار آموزش دیده‌اند.
•    برای یافتن چشم پزشک کودکان در منطقه خود به صورت آنلاین جستجو کنید.
•    اگر در یک شهر روستایی یا کوچک زندگی می‌کنید، ممکن است برای یافتن یک متخصص به یک شهر نزدیک مراجعه کنید.
•    از دوستان و خانواده خود که فرزند کوچک دارند، توصیه بخواهید. اگر افرادی را می‌شناسید که کودکانی با مشکل بینایی دارند، از آنها بخواهید که یک چشم پزشک را توصیه کنند. این ممکن است به شما این درک را بدهد که آیا آن پزشک برای شما مناسب است یا خیر.

کودکان خردسال ممکن است در موقعیت‌های جدید مانند مراجعه به پزشک احساس ترس کنند. گفتن اینکه ممکن است در این ملاقات‌ها چشم او معاینه شود باعث آرامش و اطمینان خاطر او می‌شود. همچنین ممکن است به وی در رفتارهای مناسب امتحان کمک کند. در صورت امکان، اطمینان حاصل کنید که هنگامی که کودک را به چشم پزشک می‌برید، گرسنه، خواب آلود و یا تشنه نباشد، زیرا این موارد می‌تواند کودک را کلافه و معاینه را سخت کند.
•    پزشک به احتمال زیاد از قطره‌های گشاد کننده چشم برای گشاد شدن چشم فرزند شما استفاده می‌کند. این به شما کمک می‌کند تا میزان عیوب انکساری بینایی وی را هنگام امتحانات تعیین کنید.
•    پزشک ممکن است از یک چراغ قوه یا ابزار نوری دیگری برای کمک به او در مشاهده رفلکس‌های نور در چشم استفاده کند.
•    پزشک ممکن است از اشیا و عکس‌ها برای اندازه‌گیری تحرک و عدم انطباق چشم استفاده کند.

 

اگر کودک شما مشکلات بینایی دارد، احتمالاً زمان زیادی را در مطب چشم پزشک سپری خواهد کرد. کودکانی که عینک می‌زنند حداقل به یک معاینه سالانه نیاز دارند. چشم پزشک و کودک شما باید یک رابطه دلپذیر داشته باشند.
•    همیشه باید احساس کنید که پزشکان کودک شما به فرزند شما اهمیت می‌دهند. اگر پزشک چشم که در ابتدا انتخاب کرده‌اید تمایلی به پاسخگویی به سوالات و برقراری ارتباط با شما ندارد، پزشک دیگری را پیدا کنید.

 

بعد از معاینه بینایی کودک، چشم پزشک می‌تواند روش‌های درمانی مناسب برای کودک شما را توصیه کند. اگر پزشک تشخیص داده باشد که کودک شما تنبلی چشم دارد، ممکن است درمان‌ها شامل عینک، چشم بند یا دارو باشد.
•    این امکان وجود دارد که پزشک جراحی عضلات چشم را برای تنظیم مجدد عضلات چشم در موقعیت مناسب خود پیشنهاد دهد. این روش با بیهوشی عمومی انجام می‌شود. به کودک بیهوشی عمومی داده می‌شود. برش کوچکی روی چشم ایجاد می‌شود و بسته به نحوه اصلاح چشم تنبل، عضله چشم بلند یا کوتاه می‌شود.

پس از مشخص شدن علت آمبلیوپی، پوشاندن چشم معمولاً بخشی از درمان توصیه شده است تا مغز را مجبور به دیدن با چشم ضعیف‌تر کند. به عنوان مثال، حتی اگر جراحی موارد بینایی مانند آمبلیوپی انکساری را اصلاح کرده باشد، باز هم ممکن است برای مدت کوتاهی پوشش چشم مورد نیاز باشد تا مغز مجبور شود شروع به شناسایی سیگنال‌های بینایی کند که قبلاً نادیده گرفته بود.
•    نمونه‌های مختلف را از چشم پزشک خود بخواهید. برای کار با پوشش، پوشش باید کاملاً چشم را بپوشاند. چشم پزشک می‌تواند از تناسب مناسب اطمینان حاصل کند.
•    معمولاً می‌توانید یک باند الاستیک یا یک چسب را انتخاب کنید.

 

در گذشته به والدین توصیه می‌شد که فرزندشان باید همیشه از این چشم‌بند استفاده کنند، اما مطالعات اخیر نشان داده است که کودکان می‌توانند با پوشیدن چشم‌بند به مدت کمتر از دو ساعت در روز، بینایی خود را بهبود ببخشند.
•    کودک شما ممکن است مجبور باشد در مدت زمان تعیین شده پوشیدن چشم‌بند را افزایش دهد. با ۲۰ تا ۳۰ دقیقه، سه بار در روز شروع کنید. به تدریج زمان را افزایش دهید تا زمانی که کودک شما هر روز برای مدت زمان مناسب پوشش را بپوشد.
•    کودکان بزرگتر و کودکان دچار آمبلیوپی شدید ممکن است نیاز داشته باشند که چشم‌بند را برای مدت زمان طولانی‌تری هر روز بپوشند. پزشک شما می‌تواند مدت زمان استفاده کودک از چشم‌بند را توصیه کند.

 

پوشاندن چشم می‌تواند در عرض چند هفته نتیجه ایجاد کند. با این حال، ممکن است چندین ماه درمان طول بکشد تا نتایج را ببینید. با آزمایش مجدد چشم کودک خود به صورت ماهانه (یا طبق توصیه متخصص مراقبت از چشم)، از نظر بهبودی او را چک کنید.
•    همچنان بررسی بهبودی ماهانه را ادامه دهید، زیرا با بهبودی در درمان‌های شش، نه یا ۱۲ ماهه، وضعیت بهتر شده است. زمان پاسخ در هر کدام از بچه‌ها (و چگونگی استفاده آنها) متفاوت خواهد بود.

 

وادارکردن چشم ضعیف کودک به کار بیشتر در حالی که چشم قوی پوشیده شده است، درمان را موثرتر می‌کند.
•    فعالیت‌های هنری را که شامل رنگ آمیزی، نقاشی، نقطه به نقطه یا برش و چسباندن است، آغاز کنید.
•    به تصاویر کتابهای کودکان نگاه کنید و یا با کودک خود بخوانید.
•    از کودک خود بخواهید که روی جزئیات تصاویر متمرکز شود یا از طریق کلمات داستان کار کند.
•    توجه داشته باشید که درک عمق کودک شما به دلیل پوشش کاهش می‌یابد، بنابراین بازی‌های پرتاب ممکن است چالش برانگیز باشد.

 

بعضی اوقات، درمان‌ها آنطور که امید می‌رود، عمل نمی‌کنند. متخصص مراقبت از چشم شما بهترین فرد برای تصمیم گیری در این زمینه است. کودکان اغلب قادر به سازگاری با موقعیت‌ها هستند. در تماس بودن با متخصص چشم، شما را از این موضوع آگاه می‌کند که آیا گزینه‌های جدیدی برای درمان فرزند شما وجود دارد یا خیر.

اگر کودک شما قادر به پوشیدن چشم‌بند نباشد یا نمی‌خواهد بپوشد. قطره آتروپین می‌تواند در چشم سالم کودک تاری دید ایجاد می‌کند و کودک را مجبور به استفاده از چشم معیوب کند.
•    برخی مطالعات نشان می‌دهد که قطره‌های چشمی به اندازه چشم‌بند‌های درمانی برای درمان آمبلیوپی موثر هستند. بخشی از این تأثیر ممکن است به این دلیل باشد که استفاده از قطره راحت‌تر از پوشیدن چشم‌بند باشد. بنابراین، کودکان احتمالاً با درمان خود همکاری می‌کنند.
•    این قطره ها ممکن است به اندازه چشم‌بند مورد نیاز نباشد.
•    قطره‌های آتروپین عوارض جانبی احتمالی دارند، بنابراین بدون مشورت با پزشک چشم کودک خود از آنها استفاده نکنید.

 

اگر آمبلیوپی کودک شما انکساری است، درمان با عینک فلیکر می‌تواند یک گزینه درمانی موثر باشد. عینک Flicker Glass به عینک آفتابی شباهت دارد. آنها با سرعت متناوب بین شفاف و دودی با فرکانس تجویز شده توسط چشم پزشک کار می‌کنند. آنها ممکن است انتخاب خوبی برای کودکان بزرگتر یا کودکانی باشد که به سایر روشهای درمانی پاسخ نداده‌اند.
•    این روش درمانی برای کودکانی که دچار آمبلیوپی آنیزومتروپیک خفیف تا متوسط هستند (به عنوان مثال آمبلیوپی ناشی از چشم‌هایی با قدرت‌های مختلف) بهترین نتیجه را دارد.
•    این درمان معمولاً طی ۱۲ هفته به پایان می‌رسد. اگر کودک شما قبلاً برای درمان آمبلیوپی چشم‌بند گذاشته است، احتمالاً موثر نخواهد بود.
•    مانند سایر روش‌های درمانی جایگزین، همیشه قبل از انجام هرگونه درمان با پزشک چشم کودک خود مشورت کنید.

 

در رویتال ویژن (RevitalVision) از یک رایانه برای تحریک تغییرات خاص در مغز کودک برای بهبود بینایی استفاده می‌کنند. درمان‌های رایانه‌ای (به طور متوسط ۴۰ جلسه ۴۰ دقیقه‌ای) ممکن است در خانه انجام شود.
•    رویتال ویژن ممکن است به ویژه برای بیماران مسن مبتلا به آمبلیوپی مفید باشد.

ناحیه چشم می‌تواند در حین پوشش با چشم‌بند تحریک شده یا آلوده شود. مراقب ناحیه چشم فرزند خود باشید. در صورت مشاهده جوش یا بریدگی در اطراف چشم، با پزشک یا متخصص اطفال در مورد نحوه درمان آنها مشورت کنید.

 

چشم‌بندهای باند الاستیک و چسب می‌توانند باعث تحریک پوست اطراف چشم و ایجاد جوش‌های جزئی شوند. در صورت امکان، یک چشم‌بند با چسب ضد آلرژی انتخاب کنید تا خطر ناراحتی پوست را کاهش دهد.

 

اگر پوست زیر قسمت چسب چشم‌بند تحریک شده است، سعی کنید چشم را که بزرگتر از چشم‌بند است با گاز بپوشانید. گاز را با نوار پزشکی به صورت کودک بچسبانید. سپس چشم‌بند را به گاز وصل کنید.
•    همچنین می‌توانید مقداری از قسمت چسب چشم‌بند را برش دهید تا کمتر پوست را لمس کند. ترفند این است که اطمینان حاصل کنید چشم طبیعی هنوز کاملاً پوشیده شده و از ایمنی چشم‌بند برخوردار است.

 

از آنجا که با پوست تماس پیدا نمی‌کند، این سبک از چشم‌بند از مشکل تحریک پوست جلوگیری می‌کند. اگر کودک شما پوست بسیار حساسی دارد، این می‌تواند یک انتخاب باشد.
•    چشم‌بندی که به عینک متصل می‌شود می‌تواند پوشش خوبی روی چشم ضعیف ایجاد کند. با این حال، ممکن است لازم باشد یک صفحه کناری به عینک متصل کنید تا از تلاش کودک برای دیدن اطراف چشم‌بند جلوگیری شود.

 

اطراف چشم را با آب بشویید تا هرگونه اثر تحریک کننده‌ای که ممکن است پس از برداشتن چشم‌بند باقی بماند، از بین برود. برای کمک به مرطوب نگه داشتن پوست از مواد نرم کننده یا مرطوب کننده در ناحیه آسیب دیده استفاده کنید. اینها به ترمیم پوست کمک می‌کنند و از التهاب در آینده محافظت می‌کنند.
•    کرم‌ها یا پمادهای پوستی ممکن است التهاب را کاهش دهند، اما مهم است که به دقت دستورالعمل‌ها را دنبال کنید و بیش از حد از این محصولات استفاده نکنید. در بعضی موارد، بهترین درمان این است که هیچ کاری انجام ندهید و به پوست اجازه دهید «نفس بکشد».
•    برای مشاوره در مورد درمان تحریک پوست کودک با پزشک خود مشورت کنید.

برای موفقیت در درمان پوشش چشمی، کودک شما باید آن را برای مدت زمان تعیین شده، روی چشم نگه دارد. اگر درک کند که چرا به این چشم‌بند احتیاج دارد، راحت‌تر می‌تواند با این کار موافقت کند.
•    برای فرزندتان توضیح دهید که چگونه می‌تواند به او کمک کند و اگر آن را نپوشد چه اتفاقی می‌افتد. به کودک خود اطلاع دهید که پوشیدن چشم‌بند باعث قدرتمندتر شدن چشم‌های او می‌شود. بدون ترساندن کودک، به او بگویید که عدم استفاده از چشم‌بند می‌تواند منجر به بدتر شدن بینایی او شود.

 

ارتباطات کلیدی است که به کودک کمک می‌کند با بستن چشم‌بند احساس راحتی کند. کودکانی که از پوشیدن چشم‌بند احساس ناراحتی می‌کنند یا خجالت می‌کشند، کمتر موفق می‌شوند که به درمان ادامه دهند.
•    از اطرافیان کودک خود بخواهید که همدلی کنند و او را ترغیب کنند که به روند درمانی خود پایبند باشد.
•    در پاسخ به سوالاتی که ممکن است کودک شما داشته باشد باز باشید. به خانواده و دوستان خود اجازه دهید تا از دلایل گذاشتن چشم‌بند مطلع شوند تا آنها نیز بتوانند از فرزند شما حمایت کنند.

 

اگر کودک شما باید در زمان مدرسه از چشم‌بند استفاده کند، وضعیت را برای مربی یا مراقب کودک توضیح دهید.
•    بحث کنید که معلم برای همکلاسی‌ها توضیح دهد که چرا کودک شما این چشم‌بند را پوشیده است و چگونه می‌توانند او را حمایت کنند.
•    درمورد اینکه آیا کودک می‌تواند در هنگام استفاده از چشم‌بند، از امکانات تحصیلی بهره‌مند شود، بحث کنید. به عنوان مثال، از او بپرسید که آیا معلمان می‌توانند کمی زودتر به فرزند شما تکالیف دشوار را بدهند، به او راهنمایی  بیشتر ‌دهند، یک برنامه کاری ارائه می‌دهند و یا هر هفته پیشرفت دانش آموز را چک کنند. همه اینها می‌تواند به کودک شما در هنگام بستن چشم‌بند احساس راحتی بیشتری دهد و عملکرد خوبش را در مدرسه حفظ کند.

 

علی رغم تمام تلاش‌های شما، سایر کودکان ممکن است کودک شما را اذیت کنند یا اظهار نظرهای آسیب‌زا کنند. برای تسکین و اطمینان خاطر کودک خود،به او بگویید که این یک روش درمانی موقتی و ارزشمند است.
•    می‌توانید در چارچوب همبستگی، برای خودتان نیز چشم‌بند بزنید. برای عروسک ها و حیوانات عروسکی نیز چشم بند ارائه دهید.
•    کودک خود را تشویق کنید تا چشم‌بند را به جای یک مجازات، به عنوان یک بازی ببیند. حتی اگر کودک شما درک کند که این چشم‌بند به دلیل خوبی است، بازهم ممکن است این را یک مجازات بداند. اشاره کنید که دزدان دریایی و دیگر چهره‌های جالب از چشم‌بند استفاده می‌کنند. به کودک خود پیشنهاد دهید برای نگه داشتن چشم‌بند خود با خودش رقابت کند.

 

طرحی را در نظر بگیرید که کودک شما بدون شکایت و مشکل از چشم‌بند استفاده کند و به او پاداش دهید. جوایز می‌توانند به کودک کمک کنند تا از چشم‌بند استفاده کند. (به یاد داشته باشید، کودکان خردسال درک خوبی از پاداش و عواقب طولانی مدت ندارند.)
•    برای پیگیری پیشرفت فرزندتان، تقویم، تخته گچی یا تخته سفید تهیه کنید.
•    هنگامی که او به یک معیار خاص رسید، مانند پوشیدن چشم‌بند به مدت یک هفته، جوایز کوچکی مانند برچسب، مداد یا اسباب بازی‌های کوچک بدهید.
•    از پاداش برای کودکان بسیار خردسال استفاده کنید. به عنوان مثال، اگر کودک چشم‌بند را بیرون کشید، حواسش را پرت کنید و به او اسباب بازی یا جایزه دیگری بدهید تا حواس او را از چشم‌بند پرت کند.

 

مجله‌ی آموزش ایلیاد