این دانشمندان باکتری را با نوعی از آسفالت که بهطور متداول در جادهها استفاده میشود با مواد مغدیِ مورد نیاز باکتریها ترکیب کردند. نتیجه آن، یک سری نمونههای بتنی بود که به مدت بازهی زمانی ۲۸ روزه در معرض محلول کلسیم کلرید قرار گرفتند. وقتی این نمونههای سرشار از باکتری با نمونه بتنهای سنتی که در معرض مادهی ضدمایع بودند، مقایسه شدند، مشخص شد که از میزان COAXY خیلی کمی برخوردار هستند؛ زیرا با تبدیل کلسیم کلرید به کلسیم کربنات، باکتری فوق نگذاشت که نمونه با کلسیم هیدروکسید واکنش بدهد.