پرورش گوجه فرنگی‌های بهتر با ویرایش ژنی
پرورش گوجه فرنگی‌های بهتر با ویرایش ژنی
مجله علمی ایلیاد - تیمی بین‌المللی از دانشمندان با استفاده از تکنولوژی ویرایش ژنوم «CRISPR-Cas9» توانسته‌اند گیاه گوجه فرنگی را به یک گیاه خیلی فشرده و کم حجم با بازدهی بالا تبدیل کنند که می‌توان آن‌را در محیط‌های شهری و حتی ماموریت‌های فضایی نیز کشت داد.
بوته‌ی این گوجه فرنگی جدید، هیچ شباهتی به بوته‌هایی که تا کنون در باغچه‌ی منزل یا زمین‌های کشاورزی دیده‌اید ندارد. از مهم‌ترین مشخصه‌های این گیاه می‌توان به میوه‌های فشرده و خوشه‌ای آن اشاره کرد. این گیاه در واقع به دسته‌گلی شبیه است که به جای شاخه‌های گل، خوشه‌های گوجه فرنگی در آن قرار داده باشید. این گوجه فرنگی‌ها به سرعت می‌رسند و میوه‌های رسیده‌ای تولید می‌کنند که می‌توان طی فقط ۵ هفته آن‌ها را چید.
پروفسور «زک لیپمن» از موسسه‌ی پزشکی هاوارد هوگز، می‌گوید: «این گیاه ویرایش ژنی شده دارای میوه‌هایی با اندازه و ظاهر خارق‌العاده و کوچکی است که مزه‌ی خوبی نیز دارند.»
پروفسور لیپمن و همکارانش، گیاه گوجه فرنگی خود را با ویرایش دو ژن مربوط به کنترل رشد و باروری گیاه و همچنین اندازه‌ی گیاه تولید کرده‌اند. این ژن‌ها به ترتیب «SP» و «SP5G» نام دارند. پروفسور لیپمن می‌گوید: «وقتی که بالغ شدن گیاه را دستکاری می‌کنید، در واقع دارید با کل سیستم درونی گیاه بازی می‌کنید و برگ‌ها و میوه‌ی گیاه را تحت تاثیر قرار می‌دهید.»
دانشمندان در بررسی‌های ژنتیکی خود، به ژن «SIER» رسیدند که طول ساقه‌ی گیاه را کنترل می‌کند. ژن جهش یافته‌ی SIER در ترکیب با جهش‌های ژنتیکی دو ژن پیش گفته، باعث تولید گیاهی کوچک‌تر با ساقه‌ی کوتاه‌تر می‌شود. پروفور لیپمن می‌گوید: «هدف اولیه از انجام تحقیقات حاضر این بوده است که بتوانیم گونه‌های متعدد گیاهان را مهندسی ژنتیک کنیم تا بتوان آن‌ها را در محیط‌های شهری و دیگر محیط‌های نامناسب برای رشد گیاهان نیز کشت داد.»
دانشمندان در تلاش هستند تا روش مورد استفاده‌ی خود را بهبود بخشند و امیدوارند دیگر محققین نیز با الهام از این تحقیقات بتوانند در تکمیل کار آن‌ها همکاری کنند. تولید بیشتر میوه و سبزی با دوره‌ی رشد کوتاه‌تر، می‌تواند نویدبخش آینده‌ی روشنی برای بخش کشاورزی باشد. دانشمندان معتقد هستند که این تحقیقات می‌تواند برای ناسا نیز از اهمیت بالایی برخوردار باشد.
نتایج این تحقیقات طی مقاله‌ای در مجله‌ی Nature Biotechnology منتشر شده است.