تمام عناصر تلاش میکنند تا حالت شیمیایی پایداری داشته باشند. به بیان دیگر، لایه خارجی الکترونی کاملی داشته باشند. برای دستیابی به آن، فلزات تمایل به بیرون ریختن الکترون دارند. فلزات قلیایی تنها یک الکترون در لایهی خارجی اتم خود دارند، که آنها را بسیار مشتاق، برای فرستادن این مسافر ناخواسته به عنصر دیگر از طریق تشکیل پیوند میکند. در نتیجه آنها به راحتی با دیگر عناصر ترکیب میشوند و به شکل مستقل در طبیعت وجود ندارند.