این تحقیق توسط محققانی از دانشگاه کرتین و دانشگاه استرالیای غربی در مرکز بینالمللی تحقیقات نجوم رادیویی انجام شده است. بروان میگوید: «کهکشانها توسط ابرهایی از مادهی تاریک احاطه شدهاند که ما آنها را هالهی مادهی تاریک مینامیم. یک کهکشان در طول عمرش میتواند در هالههایی با اندازههای مختلفی قرار گیرد که از اندازهی کهکشان راه شیری خودمان تا هالههایی صدها برابر سنگینتر، متفاوت است. همچنان که کهکشانها در هالههای بزرگتری قرار میگیرند، پلاسمای بین کهکشانیِ فوق داغ بین آنها، گاز این کهکشانها را در یک پروسهی بسیار سریع، از بین میبرد.»