درون‌کاشت تیتانیوم در بدن و عوارض آن
مجله علمی ایلیاد - ابزارهای پزشکی «کارگذاشتنی» مانند: استنت‌ها، سوندها و میله‌های تیتانیومی؛ وسایل ضروری و نجات‌دهنده‌ای هستند که در سراسر دنیا در حال استفاده‌اند. با این حال وجود یک ماده‌ی خارجی در بدن انسان، خطرهای مخصوص خود را نیز دارد و ممکن است بدن آن‌را پس بزند و یا احتمال لخته شدن خون افزایش یابد. اخیراً در همکاری نزدیکی که بین دو شاخه‌ی علمی متفاوت صورت گرفته است، سعی شده تا خطرات مربوط به این وسایل کاهش یابد.
مهندسین پزشکی و مهندسین مواد در دانشگاه ایالتی کلرادو، روشی برای استفاده از تیتانیوم را کشف کرده‌اند که طی آن تیتانیوم به شدت مایعاتی مانند خون، پلاسما و آب را پس می‌زند. در این روش، تیتانیوم با نانولوله‌های حاوی مواد شیمیایی نچسب، پوشانده می‌شود. در نتیجه سطح بدست آمده به طور کامل همه‌ی مایعاتی که به آن برخورد می‌کنند را پس می‌زند. نتایج این تحقیق در مجله‌ی « Advanced Healthcare Materials» چاپ شده است.
در مواقعی که بدن یک بیمار یک دستگاه کارگذاشتنی را پس می‌زند، در واقع سیستم ایمنی بدن جسم خارجی را تشخیص داده و یک سیستم دفاعی در مقابل آن تشکیل می‌دهد که ممکن است منجر به التهاب شدید و مشکلات دیگر نیز شود. روشی که این تیم استفاده کرده‌اند این است که بدن بیمار اصلاً متوجه حضور جسم خارجی نشود.
آرون کوتا، دانشیار مهندسی مکانیک و مهندسی پزشکی دانشگاه کلرادو می‌گوید: «ما ماده‌ای ساخته‌ایم که خون از آن متنفر است و اصلاً به سمت آن نمی‌آید که بخواهد با آن سازگار شود.» در مورد لخته شدن خون، بیمارانی که دستگاهی در بدنشان کار گذاشته شده است، باید داروهای رقیق کننده‌ی خون مصرف کنند تا خطر لختگی خون کاهش یابد. به هر حال، داروهای رقیق کننده‌ی خون، عملکرد صددرصدی ندارند و این خطر را نیز دارند که باعث خونریزی شدید شوند؛ چرا که آن‌ها جلوی لخته شدن مفید خون را نیز می‌گیرند.
طبق گفته‌ی کتول پوپات، دانشیار مهندسی مکانیک و مهندسی پزشکی دانشگاه کلرادو، خون زمانی لخته می‌شود که متوجه حضور سلول غریبه‌ای شود و بخواهد با آن مقابله کند. اگر بتوان ماده‌ای ساخت که خون به سختی با سطح آن تماس پیدا کند احتمال لخته شدن دیگر وجود ندارد. ماده‌ی کشف شده در ابتدای راه توسعه‌ی خود قرار دارد. نتایج تحقیقات جدید باید مورد بررسی دقیق‌تری قرار گیرد. ماده‌ی جدید می‌تواند منجر به پیشرفت بی‌نظیری در درمان گردد.
نوشته: پاتریک کاوگیل
ترجمه: مجله علمی ایلیاد