استفاده از نور فشرده، برای رسیدن به کمترین دما در کیهان

این سرد‌ترین نقطه‌ی جهان در همه‌ی دوران‌هاست! دمای یک قطعه غشاء کوچک دایره‌ای با پهنایی برابر ۲۰ میکرون و ضخامت ۱۰۰ نانومتر پایین‌ترین حد کوانتومی را درنوردید؛ یعنی سردتر از آن‌چه که گمان‌ می‌شد امکان پذیر است. فقط ۳۶۰ میلیونیوم کلوین!
 
مجله‌ی علمی ایلیاد - راه معمول برای دست یافتن به دماهای بی‌اندازه سرد، سرد‌سازی لیزری است که در آن با به کاربردن نوری  بسیار همدوس، نوسان‌های گرمایی را با کاهش جنبش‌های کاتوره‌ای اتم کند می‌سازد. هرچه این پرتوهای نور همدوس‌تر باشند سردسازی بهتر انجام می‌پذیرد.

در راهکاری نوین از سوی مؤسسه‌ی ملی استاندارد‌های بولدر کلورادو، نور فشرده را برای دستیابی به دمایی سردتر از آن‌چه که با سردسازی لیزری امکان‌پذیر باشد به کار می‌برند.

نور فشرده‌، در یک راستا همدوس‌تر از راستای دیگر است. پیش‌تر، نور فشرده در زمینه‌های دیگری به کار می‌رفت ولی نه هرگز برای سرد سازی. به گفته‌ی «امیر صفوی نائینی» از دانشگاه استنفورد که البته در این پژوهش حضور نداشته‌ است، «این رهیافت چندین رشته را به هم پیوند می‌زند و از  این‌رو شگفت‌آور است که پیش از این تلاشی در این زمینه انجام نشده‌ است.»

جان توفل و همکارانش با تاباندن نور فشرده به یک غشاء آلومینیومی شبیه به یک طبل، توانستند به دمایی کمتر از ۳۶۰ میکرو کلوین یعنی ۱۰۰۰۰ برابر سردتر از فضای خلاء برسند. توفل خاطر نشان می‌کند که این دما خیلی کمتر از هر دمایی است که به طور طبیعی در کیهان رخ می‌دهد.

سامانه‌های فرا‌سردی همچون این طبل نازک می‌تواند به عنوان یک حسگر بی‌اندازه حساس و دقیق برای اندازه‌گیری نیرو یا شتاب به کار روند هر چند که نوفه‌های کوچک کاتوره‌ای محیط را نیز می‌تواند ثبت کند.

به گفته‌ی توفل، نخستین گام، دستیابی به  حساس‌ترین حسگری است که طبیعت اجازه‌ی دستیابی به آن را می‌دهد. اما در آینده، این چشمه‌های سرد کننده می‌توانند انقلابی در پردازش‌های کوانتومی ایجاد کرده و راهگشای ما به طبیعت جهان کوانتومی شوند.

صفوی نائینی می‌گوید: «سردسازی، تنها یک راه دیگر برای بیان این مطلب است که  شما می‌توانید به کمک آن از ویژگی‌های معمول اجسام آن‌چه را دلخواه‌تان است به دست آورید.» بهبود توانایی ما در کنترل حالت‌های یک سامانه مانند این طبل، می‌تواند موجب افزایش شانس ما در تغییر آن شود؛ به گونه‌ای که بتواند ویژگی‌های کوانتومی را که قبلا تنها برای ذره‌های منفرد دست‌یافتنی بود، اندازه‌گیری کند.

«چرا ما این رفتارهای کوانتومی را در اندازه‌های اتمی می‌بینیم اما در زندگی روزمره‌ی خویش نه؟ مرز بین این دو کجاست؟» این‌ها پرسش‌هایی است که توفل امیدوار است پاسخ آن را به کمک سامانه‌های فراسردی مانند این ریز-طبل، بتوان یافت.

نوشته: لیچ کرِین
ترجمه: مجله‌ی علمی ایلیاد
مجله ایلیاد رادر اینستاگرام دنبال کنید...مجله ایلیاد رادر تلگرام دنبال کنید...مجله ایلیاد رادر آپارات دنبال کنید...مطالب مشابه● غلبه بر یکی از محدودیت‌های قانون اول ترمودینامیک● کشف آنزیمی که هوا را به انرژی تبدیل می‌کند● چرا در استوا وزن همه چیز کمتر است؟● طلای موجود بر روی زمین چگونه شکل گرفته است؟● چرا خوردن و آشامیدن قبل از انجام جراحی ممنوع است؟● سنگین‌ترین قطعه طلای جهان کجاست؟● حل معمای ۵۰۰ ساله‌ی لئوناردو داوینچی● چگونه لیزر می‌تواند رعد و برق را متوقف کند؟● دانشمندان با امواج صوت اجسامی را جابه‌جا کردند● چرا برخی رنگ‌ها مانند قهوه‌ای در رنگین‌کمان‌ها نیستند؟جدیدترین مطالب● آمار سرقت پس از قانون کاهش مجازات ● چطور لکه‌های مداد را از روی دیوار پاک کنیم؟● باکتری‌ها چگونه به مغز حمله می‌کنند؟● دانشمندان گامی دیگر به اینترنت کوانتومی نزدیک‌تر شده‌اند● چطور ویتامین B12 مورد نیاز بدن‌مان را تامین کنیم؟● ورود اورانیوم به خاک چه ارتباطی با کودهای کشاورزی دارد؟● آیا گیاهان هم صدا دارند؟● چطور در خانه توت فرنگی بکاریم؟● شواهد جدید برای مدل استاندارد کیهان‌شناسی● چطور جلوی استفراغ شیرخوار را بگیریم؟● سیاره‌ی ناهید فعالیت‌های آتشفشانی دارد● چطور برای یک سفر کمپینگ آماده شویم؟● قدیمی‌ترین نشانه‌های برخورد شهاب‌سنگ‌ها با زمین● تصویری فوق‌العاده از یک برج پلاسمایی بر روی سطح خورشید● چگونه با عدم تعادل شیمیایی در مغز برخورد کنیم؟● کشف درخشان و داغِ جیمز وب● پنج فایده‌ی دارچین برای سلامتی● کدام حیوان بلندترین گردن را در قلمرو حیوانات داشته است؟● چطور رادیاتور خودرو را تخلیه و تعویض کنیم؟● چگونه از شر مگسک چشم خلاص شویم؟