این آکادمیها به طور منظم تحقیقات ناسا را مبنی بر چگونگی تأثیر حضور در فضا بر سلامتی بازبینی میکنند. آخرین گزارش آنها، هشت پژوهش اخیر در مورد خطرات سفرهای اکتشافی طولانی یا سفر به مریخ را بررسی میکند.
به گفتهی «کارول اسکات کانر» از دانشگاه آیوا، صاحب کرسی در کمیتهی مسئول گزارش: «دو عدد از حیاتیترین موضوعات، خطر تشعشع ورای مدارهای با ارتفاع کم و اثرات روانی محبوس بودن و انزواست». او آن ها را «موانع بالقوهای» مینامد که میتوانند باعث شکست مأموریتها شوند.
فضانوردان برای مقصدهای دور مجبورند که فضای کوچکی را با چند خدمهی دیگر به اشتراک بگذارند و برای سال ها از دوستان و خانواده دور خواهند بود. همچنین آنها احتمالاً با داشتن یک الگوی خواب نامنظم، به سختی کار میکنند، و زمان واقعی اندکی برای ارتباط با زمین خواهند داشت. همهی اینها میتواند بر سلامت روانی و جسمانی تأثیر بگذارد.
این گزارش نشان میدهد که پیشبینی و مطالعهی اینکه چگونه این موارد و سایر چالشها ممکن است یکدیگر را تشدید کنند دشوار است. به گفتهی اسکات کانر: «به نظر میرسد همهی خطرات میتوانند به صورت بالقوه بر یکدیگر اثر بگذارند.»
ناسا به استفاده از مطالعات ژنتیک برای پی بردن به آسیبپذیری هر کدام از فضانوردان امیدوار است. این امر میتواند با درنظر گرفتن نیازهای فردی، مناسب بودن سفرهای فضایی را امکانپذیر کند.