اولین بار در چه زمانی، حیات روی زمین پدید آمد؟
مجله‌ی علمی ایلیاد - نخستین شواهد برای حیات در زمین، در میان قدیمی‌ترین سنگ‌هایی قرار دارد که هنوز روی سیاره‌ی ما به جا مانده است. زمین در حدود ۴.۵ میلیارد سال قبل به وجود آمده؛ اما قدیمی‌ترین سنگ‌هایی که امروزه وجود دارند تنها ۴ میلیارد سال عمر دارند.
شواهد جالبی از حیات باستانی در سنگ‌های امروزی وجود دارد؛ مجموعه فسیل‌های رشته مانند در استرالیا، که در مجله‌ی اخترزیست‌شناسی در سال ۲۰۱۳ گزارش شد، احتمالاً بقایای یک سطح میکروبی است که حدود ۳.۵ میلیارد سال قبل، از نور خورشید انرژی می‌گرفتند. ادعای دیگری در رابطه با قدیمی‌ترین شکل حیات در جهان، مجموعه‌ی سنگی در گرینلند است که احتمالاً حاوی فسیل‌های سیانوباکتریای ۳.۷ میلیارد ساله است که ساختارهای لایه‌ای به نام استروماتولیت‌ها را شکل می‌دهند.
برخی دانشمندان مدعی مشاهده‌ی شواهدی از حیات در سنگ‌های ۳.۸ میلیارد ساله در جزیره‌ی آکیلیای گرینلند هستند. محققان، نخست در مجله‌ی نیچر در سال ۱۹۹۶ گزارش دادند که ایزوتوپ‌های موجود در سنگ‌ها (شکل‌های مختلف یک عنصر با تعداد نوترون‌های متفاوت) ممکن است مربوط به فعالیت متابولیسمی نوعی میکروب ناشناخته باشد.
«الیزابت بل» شیمیدان دانشگاه کالیفرنیا، می‌گوید: این موضوع که قدیمی‌ترین شواهد حیات در قدیمی‌ترین سنگ‌های موجود دیده می‌شوند، سوالی را به وجود می‌آورد: آیا این هم‌زمانی یک تصادف است؟ یا اشکال قدیمی‌تری از حیات هم وجود داشته است که نشانه‌های آن‌ها به همراه سنگ‌های قدیمی‌تر سیاره ناپدید شده است؟
دوران پیش از تشکیل سنگ‌های فعلی زمین، دوران هادئن نامیده می‌شود. یعنی اواخر دورانی که سیارک‌ها و شهابسنگها به زمین برخورد می‌کردند. بل و همکارانش معتقدند احتمالاً شواهدی برای تشکیل حیات در این دوران پر آشوب هم وجود دارد. در سال ۲۰۱۵ ، این تیم تحقیقاتی موفق به کشف گرافیت، در بلورهای زیرکن ۴.۱ میلیارد ساله شد. بل و همکارانش در مجله‌ی آکادمی ملی علوم آمریکا (PNAS) نوشتند نسبت میان ایزوتوپ‌های گرافیت، احتمالا حکایت از یک منشأ زیستی در آن دارد.
بل می‌گوید: «البته تردید‌هایی وجود دارد. ممکن است شهابسنگها یا فرآیندهای شیمیایی باعث تولید نسبت‌های عجیب کربن شده باشند، پس این ایزوتوپ‌ها به تنهایی نشانه‌ی حیات نیستند.» بل افزود از زمان انتشار مقاله در سال ۲۰۱۵ ، چندین نمونه از مواد حاوی کربن‌های نادر یافته‌اند که به زودی تجزیه و آنالیز خواهند شد. وی می‌گوید احتمالاً در این دوران آب مایع در زمین موجود بوده و هر حیاتی که وجود داشته، یک پروکاریوت بوده است. (جانداری تک سلولی بدون هسته‌ی واقعی و غشای هسته‌ای یا اندامک‌های سلولی).
نوشته: استفانی پاپاس
ترجمه: مینا آذری – مجله‌ی علمی ایلیاد