احتمال انفجار سریع رادیویی توسط تمدن‌های فراکهکشانی
مجله علمی ایلیاد - مطالعات جدیدی در مرکز اسمیتسونیان دانشگاه هاروارد، در زمینه‌ی فیزیک نجوم انجام شده است که به انفجارهای سریع رادیویی اشاره می‌کند و می‌تواند شاهدی بر تکنولوژی‌های پیشرفته‌ی فضایی‌ها باشد. جستجوها برای جاسوسی‌های فرازمینی، به دنبال نشانه‌های مختلفی از زندگی موجودات فضایی بوده است، از امواج رادیویی گرفته تا نورهای لیزر که همه‌ی این‌ها به شکست انجامیده است. به هر حال، تحقیقات جدیدی منتشر شده است و اشاره دارد که پدیده‌های اسرارآمیزی به نام انفجارات رادیویی سریع، می‌تواند شاهدی بر تکنولوژی‌های پیشرفته‌ی فضایی‌ها باشد. به طور خاص اینکه، می‌توان گفت این انفجارات می‌تواند از منتقل‌کننده‌های در مقیاس سیاره‌ای باشد که کاوشگر‌های بین سیاره‌ای را در کهکشان‌های دوردست، تأمین نیرو می‌کند.
«آوی لوئب» نظریه‌پردازی از مرکز اسمیتسونیان دانشگاه هاروارد، در زمینه‌ی فیزیک نجوم می‌گوید: «انفجارات رادیویی سریع، بسیار نورانی هستند و از فاصله‌ای طولانی منشأ می‌گیرند و پرتو آن قابل مشاهده است، اما ما نتوانسته‌ایم منبع طبیعی آن را با اطمینان تشخیص دهیم. وجود منبعی مصنوعی قابل فکر و بررسی است.»
همان‌طور که از نام آن مشخص است، انفجارهای رادیویی سریع، تشعشعات رادیویی در حد میلی ثانیه هستند و برای اولین بار در سال ۲۰۰۷ کشف شدند و تعدادی کمتر از ده عدد از آن‌ها توسط تلسکوپ‌های رادیویی عظیم، مانند پارکس در استرالیا یا آرکیبو در پورتوریکو، تشخیص داده شده‌اند. حدس زده می‌شود که منشأ این انفجارها از کهکشان‌های دوردست، در فاصله‌ی میلیاردها سال نوری از زمین باشد.
لوئب و همکارش «مناسوی لینگام» از دانشگاه هاروارد، امکان ساختن انتقال‌دهنده‌ی رادیویی عظیمی را که بتواند از این فاصله‌ی بسیار طولانی، قابل تشخیص باشد را بررسی کرده‌اند. آن‌ها دریافتند که اگر این انتقال‌دهنده انرژی خود را از خورشید بگیرد و خورشید بر مساحتی به اندازه‌ی دو برابر سطح زمین روی آن بتابد، می‌تواند انرژی مورد نیاز آن را تأمین کند. ساخت این پروژه‌ی عظیم و گسترده، قطعاً فرای تکنولوژی‌های ما است؛ ولی بر اساس قوانین فیزیک امکان‌پذیر است.
لینگام و لوئب همچنین بررسی کرده‌اند که آیا چنین انتقال‌دهنده‌ای از نظر مهندسی قابل انجام است، یا اینکه این مقدار انرژی زیاد همه‌ی ساختارهای پایه‌ای خود را ذوب خواهد کرد؟ مجدداً آن‌ها دریافتند که دستگاه خنک‌کننده‌ای به اندازه‌ی دو برابر سیاره‌ی زمین، می‌تواند در مقابل گرمای تولید شده مقاومت کند.
در مرحله‌ی بعد، آن‌ها پرسیدند که در قدم اول اصلاً چرا باید چنین دستگاهی ساخته شود؟ آن‌ها اذعان دارند که قابل قبول‌ترین استفاده از این انتقال‌دهنده، به حرکت درآوردن کشتی‌های نوری بین‌سیاره‌ای است. میزان انرژی تولید شده، می‌تواند برای به حرکت درآوردن باری به اندازه‌ی چند میلیون تُن و یا حدود 20 برابرِ بزرگترین کشتی کروز در دنیا کافی باشد.
لینگام می‌گوید: «این انرژی آن‌قدر زیاد است که می‌تواند مسافران زنده را در فواصل بین سیاره‌ای یا حتی بین کهکشانی حمل کند.» برای به حرکت درآوردن کشتی نوری، لازم است که انتقال‌دهنده به طور دائم پرتویی روی آن بتاباند. رصدگر زمینی پرتو کوتاهی را لحظه‌ای مشاهده می‌کند؛ چرا که کشتی و سیاره‌ی میزبانِ آن، ستاره و کهکشان همگی نسبت به ما در حال حرکت هستند. به‌عنوان نتیجه می‌توان گفت پرتو منشعب شده از انتقال دهنده، در کل آسمان حرکت می‌کند و فقط برای لحظه‌ای جهت آن به سمت ما می‌افتد. مشاهده‌ی مکرر این پرتو که نمی‌توان آن‌را بر اساس اتفاقات عمده‌ی فیزیک نجوم توضیح داد، شاید شاهد مهمی درباره‌ی منبع مصنوعی این پرتوها باشد.
لوئب تأیید می‌کند که شاید کار آن‌ها انتزاعی باشد. وقتی از او پرسیده شد که آیا واقعاً اعتقاد دارد که انفجارات رادیویی سریع به خاطر فضایی‌ها است؟ پاسخ داد: «در علم موضوع اعتقاد نیست. تصمیم‌گیری درباره‌ی اینکه چه چیزی در آینده اتفاق می‌افتد، احتمالات را محدود می‌کند. ارزش دارد که ایده‌ها را به کناری گذاشت و اجازه داد داده‌ها قضاوت کنند.» مقاله‌ی این تحقیق برای چاپ در مجله‌ی Astrophysical Journal Letters پذیرفته شده است.
نوشته: Harvard-Smithsonian Center
ترجمه: امید محمدی - مجله علمی ایلیاد