سیاه‌چاله‌های برخوردی؛ سرسام‌آور و بی‌رحم
مجله علمی ایلیاد - آن‌ها بزرگ‌ترین جفت‌های جهان هستند و ما تعداد زیادی از آن‌ها را پیدا کرده‌ایم. اخترشناسان به خاطر روش جدیدی برای پردازش داده‌ها، تعداد جفت‌های شناخته شده از سیاه‌چاله‌های عظیم‌الجثه را حدود ۵۰ درصد افزایش داده‌اند. این مرحله‌ای حیاتی در مورد کشف نحوه‌ی بزرگ شدن سیاه‌چاله‌ها به این اندازه‌ی عظیم است. در حال حاضر، این دستورالعمل با انفجاری شدید همراه است؛ ولی هنوز سوالات بسیاری باقی می‌ماند.
وقتی که دو کهکشان با یکدیگر برخورد می‌کنند، سیاه‌چاله‌های مرکزی عظیم‌الجثه‌ی آن‌ها در وسط کهکشان شکل گرفته‌ی جدید کنار یکدیگر قرار می‌گیرند. در آن‌جا سیاه‌چاله‌ها به دور یکدیگر می‌چرخند و لحظه به لحظه به یکدیگر نزدیک‌تر می‌شوند تا اینکه در نهایت با هم ترکیب شده و تشکیل سیاه‌چاله‌ای بزرگ‌تر می‌دهند. سیاه‌چاله‌ی عظیم شکل گرفته در واقع ترکیب ساده‌ای از دو سیاه‌چاله‌ی کوچک‌تر نیست و مقداری از انرژی آن‌ها طی برخورد کهکشان‌ها از بین رفته است. با ترکیب شدن سیاه‌چاله‌ها مقدار بسیار زیادی گاز و غبار که تأمین کننده‌ی مرکز سیاه‌چاله‌ی عظیم‌الجثه هستند و در آن‌جا به‌صورت مارپیچ حرکت می‌کنند، ایجاد جفت هسته‌ی کهکشانی فعال «AGNs» می‌کنند و منجر به ایجاد جسمی بسیار سنگین‌تر می‌شوند. سوال اینجا است که به چه مقدار؟
برای فهم جواب سوال بالا، اخترشناسان سال‌ها است که به‌دنبال این جفت هسته‌های کهکشانی فعال و میرا هستند. آن‌ها در گذشته قادر به مکان‌یابی این جفت‌ها نبودند در صورتی که به‌صورت شانسی ۹ جفت از آن‌ها را پیدا کرده بودند. «سارا الیسون» از دانشگاه ویکتوریا در کانادا می‌گوید: «مدل جهان ما می‌گوید که این جفت‌ها باید وجود داشته باشند، ولی ما متأسفانه در یافتن آن‌ها با شکست مواجه شده‌ایم.»
پنج جفت دیگر پیدا شد
الیسون و همکارانش در حال کند و کاو در داده‌های به‌دست آمده از دو مأموریت فضایی هستند تا بتوانند جفت هسته‌هایی که به‌نظر می‌رسد طی انفجارهای اخیر ایجاد شده‌اند را پیدا کنند و هم‌زمان بخش مادون قرمز طیف مربوطه را درخشان‌تر کنند که نشان می‌دهد مقدار زیادی گرد و غبار در آن ناحیه وجود دارد. به گفته‌ی «دیوید روساریو» از دانشگاه دورهام انگلیس، با این روش آن‌ها توانستند ۵ مورد دیگر از جفت هسته‌های کهکشانی فعال را پیدا کنند. این کار نه تنها تعداد این جفت‌های شناخته شده را ۵۰ درصد افزایش داد، بلکه راه را برای درک بهتر نحوه‌ی رشد سیاه‌چاله‌های عظیم‌الجثه هموار کرد.
در حالی که روساریو به دنبال تشخیص تعداد زیادی از این جفت‌ها است، «جولی کامرفورد» از دانشگاه کلرادو بیشتر مشتاق است تا نمونه‌ای از این جفت‌ها را با جزئیات بیشتری مطالعه کند. رصدهای پی در پی می‌تواند نشان دهد که چگونه گاز و غبار به درون هر دو سیاه‌چاله‌ی عظیم‌الجثه جریان پیدا می‌کنند و همچنین به اخترشناسان کمک می‌کند تا بتوانند تصویری از لحظه‌ی پیدایش این اجسام کیهانی بسازند. نگهبانان امواج گرانشی باید در آینده‌ی بسیار دور چشم‌شان را از کهکشان‌های حاوی این جفت‌ها برندارند؛ زیرا که در ده‌ها میلیون سال آینده این کهکشان‌ها با انفجارات بسیار شدید مواجه خواهند شد.
نوشته: شانون هال
ترجمه: امید محمدی - مجله علمی ایلیاد