دانشمندان در سال ۱۹۹۸ کشف کردند که جهان با سرعتِ شتابداری در حال انبساط است. آنها، نور ابرنواخترها را تجزیه و تحلیل کرده و کشف کردند که ابرنواخترها با سرعت روزافزونی در حال دور شدن از یکدیگر هستند. آنها نتیجه گرفتند که جهان حتماً با سرعتِ شتابداری در حال انبساط است. این کشف منجر به پذیرش این نظریه شد که جهان با نوعی انرژی تاریک پر شده که دائماً ماده را دور و دورتر میبرد. اما مسائلی نیز همراه با آن پدید آمد. در حال حاضر، بین دو نظریهی برتر برای توضیح جهان، یعنی «مکانیک کوانتوم» و نظریهی «نسبیت عام انیشتین»، ارتباطی وجود ندارد. چیزی که در سطح کوانتومی میبینیم را نمیتوان با نسبیت عام توضیح داد!
آنها اینگونه نتیجهگیری کردند که: «این بررسی نشان میدهد که ضرورتی برای معرفی ثابت کیهانشناختی یا دیگر اشکال انرژی تاریک با فشار منفی عجیب و غریب، برای توضیح انبساط شتابدار جهان وجود ندارد!» «بیل اونرو»، همکار نویسندهی تحقیق، در مصاحبهای میگوید: «احتمالاً مردم این مقاله را بحثبرانگیز میدانند؛ زیرا در مقابل نظریهای است که تاکنون بهطور گستردهای پذیرفته شده است. اما پذیرش مثبت از طرف داوران مجله و معدود کسانی که با ما مکاتبه کردند، ما را شگفتزده کرده است. من خودم برای مدتی دچار شک و تردید بودم، اما باور داشتم این نظریه شایستگی دارد که شانس خود را در میان بازاری از ایدهها امتحان کند.»
او میگوید امیدوار است بتواند با پیدا کردن نوسانات واقعی انرژی یا نوسانات محلی در انبساط کیهان، در نهایت نظریه را بیازماید. با این حال وی میگوید: «این کار در حال حاضر فراتر از توان ما است؛ بنابراین باید بهطور غیرمستقیم نظریه را آزمود و برای اینکه بدانیم این پدیدهها دقیقا به چه شکلی رخ میدهند به پیشرفت بیشتری در این نظریه نیازمندیم. ما هنوز در اولین قدمها هستیم.»
وی میگوید: این موضوع، درک ما از کیهان را دچار تغییر میکند. انبساط جهان تا ابد ادامه خواهد داشت و این نوسانات انرژی خلاء هرگز تمام نمیشوند. وقتی ثابت هابل که مربوط به سرعت انبساط جهان است، به اندازهی کافی بزرگ شود ممکن است رویدادهای خاصی در جهان ما رخ دهد؛ اما از آنجا که این اتفاقات حداقل تا دهها میلیارد سال آینده رخ نمیدهند، فعلا جای هیچ نگرانی نیست.»
نوشته: هانا آسبورن
ترجمه: زهرا جهانبانی - مجله علمی ایلیاد