آیا امکان خودترمیمی قلب وجود دارد؟
مجله علمی ایلیاد – بیماری‌های قلبی علت اصلی مرگ در ایالات متحده است؛ به دلیل این حقیقت که ماهیچه‌ی قلب، یکی از بافت‌هایی است که در بدن کمترین قابلیت تجدیدپذیری را دارد. محققان در کالج پزشکی بیلور، بینش‌های جدیدی در مورد اینکه ماهیچه‌ی قلب فاقد توانایی خودترمیمی است کشف کردند، که ممکن است به روش‌های مؤثرتر برای درمان بیماری قلبی کمک کند.
به گزارش مرکز کنترل و پپیشگیری از بیماری‌ها، بیماری قلبی علت اصلی مرگ در ایالات متحده‌ی آمریکا است؛ به‌دلیل این حقیقت که ماهیچه‌ی قلب، یکی از بافت‌هایی است که در بدن کمترین قابلیت تجدیدپذیری را دارد. مطالعه‌ای توسط کالج پزشکی بیلورو موسسه قلب تگزاس، بین فرآیندهایی که مانع از خودترمیمی قلب می‌شوند، ارتباطی را کشف کردندکه قبلاً ناشناخته بود.
دکتر «جیمز مارتین»، استاد و رئیس پزشکی ترمیمی در کالج پزشکی بیلور، در مصاحبه‌ای مطبوعاتی گفت: «در حال بررسی این سوال هستیم که چرا ماهیچه‌ی قلب خودش را ترمیم نمی‌کند؟ در این مطالعه بر دو مسیر تمرکز داریم؛ کاردیومیوسیت‌ها یا سلول‌های قلب، مسیر هیپو که در متوقف ساختن تجدیدپذیری کاردیومیوسیت‌های بزرگسالان دخیل است و دیگری مسیر پیچیده‌ی دیستروفین گلیکوپروتئین «DGC» که برای عملکردهای طبیعی کاردیومیوسیت ضروری است. همچنین به مطالعه‌ی جهش‌ها در مؤلفه‌های DGC علاقه‌مند هستیم؛ زیرا بیمارانِ دارای این جهش‌ها، دچار از بین رفتن ماهیچه هستند که به آن «دیستروفی ماهیچه‌ای» می‌گویند.»
محققان، موش‌هایی که فاقد ژن‌های دخیل در یکی از این دو مسیر یا هر دو مسیر بودند را از لحاظ ژنتیکی مهندسی کردند و سپس توانایی قلب در ترمیم آسیب را تعیین کردند و به‌منظور مهار تکثیر کاردیومیوسیت، دیستروگلیکان ۱ که جزئی از مسیر DGC است، و «Yap» که ارتباط مستقیمی با بخشی از مسیر هیپو دارد را برای اولین بار نشان می‌دهد. این یافته‌ها می‌تواند عملکرد قلبی را در کودکان مبتلا به دیستروفی ماهیچه‌ای که اغلب کاهش شدیدی در عملکرد قلب دارند، بهبود دهد.
مارتین گفت: «این کشف که مسیرهای هیپو و DGC در کاردیومیوسیت به هم متصل هستند و اینکه هر دو با هم به‌عنوان ترمز یا سیگنال‌های توقف برای تکثیر سلولی عمل می‌کنند، این احتمال را به‌وجود می‌آورد که با بر هم زدن این تعامل، روزی امکان کمک به تکثیر کاردیومیوسیت در بزرگسالان و التیام صدمات ناشی از حمله‌ی قلبی وجود داشته باشد.» این مطالعه در مجله‌ی Nature چاپ شده است.
نوشته: امی والاس
ترجمه: زهرا جهانبانی - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: زهرا جهانبانی - مجله علمی ایلیاد