ستاره‌ی گم شده‌ی نمسیس، خواهر دوقلوی خورشید!

 

 

مجله علمی ایلیاد - یافته‌های جدید حاکی از آن است که احتمالا خورشید ما زمانی دارای یک همزاد بوده. در حقیقت تمامی ستارگان به‌صورت دوقلو متولد می‌شوند! اخترشناسان قبلاً این فرضیه را مطرح کرده بودند که خورشید بخشی از یک زوج ستاره‌ای بوده است، اما از آن زمان تاکنون، دانشمندان برای یافتن شواهدی قوی برای اثبات این فرضیه در حال تلاش بوده‌اند. محققان به تازگی ستاره‌های تازه متولد شده در ابر مولکولی غول‌پیکری، واقع در صورت‌فلکی برساووش را مورد بررسی قرار دادند. زمانی‌که دانشمندان برای ساخت مدلی سازگار با این سحابی‌ها تلاش می‌کردند، تنها به شبیه‌سازی‌هایی دست یافتند که منظومه‌های دوگانه را به تصویر می‌کشید که می‌تواند شرایط ابر مولکولی برساووش را توضیح بدهد.

«استیون استالر»، اخترشناس دانشگاه کالیفرنیا می‌گوید: «ما مجموعه‌ای از مدل‌های آماری به اجرا در آوردیم تا ببینیم آیا امکان تخمین جمعیت‌های نسبی ستارگان جوان و ستاره‌های دوقلو در ابر مولکولی برساووش وجود دارد یا خیر؟ تنها مدلی که توانست داده‌ها را باز تولید کند، مدلی بود که تمامی ستارگان در آن به‌صورت دوقلو متولد شدند. این منظومه‌ها در عرض یک میلیون سال کوچک شده و یا از هم فرو می‌پاشند. این جفت ستاره‌ها حداقل با اختلاف پانصد واحد نجومی به وجود می آیند.» - یک واحد نجومی به فاصله‌ی میان زمین و خورشید گفته می‌شود که تقریبا ۱۵۰ میلیون کیلومتر است -

 یافته‌های جدید بر این فرضیه‌ی ارائه شده از جانب عده‌ی کثیری از اخترشناسان صحه می‌گذارد که خورشید در آغاز پیدایش خود همزادی هم داشته است. احتمالاً خواهر خورشید کمی پس از تولد از آن‌جا گریخته است. به اعتقاد برخی از محققان، گرانش ناشی از جفت دیگر خورشید که ما نام «نمسيس» را بر آن نهاده‌ایم، زمینه‌ساز برخورد یک سيارک به زمین شده است و این رویداد، پایان زندگی دایناسورها را در کره‌ی خاکی رقم زده!

 

شبیه‌سازی‌های طراحی شده به منظور حل رمز و رازهای شکل‌گیری ستاره‌ها در ابرهای مولکولی قبلا هم نشان داده بود که ستاره‌ها به‌صورت دوقلو متولد می‌شوند. در تحقیقات جدید از مدل‌های رایانه‌ای برای تجزیه و تحلیل داده‌های نجومی استفاده شده است. نواحی ایجاد ستاره از قبیل ابر مولکولی برساووش مملو از پیله‌های تخم مرغی شکلی به نام «هسته‌های متراکم» هستند که ستاره‌ها در آن‌ها به وجود می‌آیند.

 

براساس جدیدترین تحلیل‌ها، ستاره‌های متولد شده از این هسته‌های متراکم در ۶۰ درصد مواقع از هم جدا می‌شوند. در چهل درصد باقیمانده هم هسته‌های تخم مرغی شکل به ایجاد جفت ستاره‌ها در نزدیک یکدیگر منجر می‌گردد. این الگوها توضیح می‌دهد که چرا جفت ستاره‌های برساووشی با کمتر از ۵۰۰ هزار سال قدمت، با محور بلند هسته‌های متراکم تلفیق شده و سپس به اندازه‌ی ۵۰۰ واحد نجومی از یکدیگر جدا شده‌اند. ستاره‌های با قدمت ۵۰۰ هزار سال تا یک میلیون سال بسیار به هم نزدیک‌اند.

استالر در پایان اظهار داشت: «با انقباض هسته‌های متراکم، متراکم‌ترین بخش هسته به سمت میانی تمایل پیدا خواهد کرد؛ پس دو تراکم در امتداد محور میانی پدید می‌آید. این مراکزِ دارای تراکمِ بالا، در نقطه‌ای از هم فرو می‌پاشند. تصور ما بر این است که ستارگان خورشید مانند در نتیجه‌ی فروپاشی جفت ستاره‌ها به‌وجود آمده باشند.»

نوشته: بروکس های
ترجمه: منصور نقی‌لو – مجله علمی ایلیاد