از جو اورانوس بدانید ...
مجله علمی ایلیاد - میدان مغناطیسی زمین تقریباً با محور گردش خود در یک راستا است و همین باعث می‌شود مگنتوسفر زمین همچون فرفره‌ای همراه با چرخش زمین بگردد. از آن‌جایی که همیشه یک راستا از مگنتوسفر زمین به سمت خورشید قرار دارد، میدان مغناطیسی که همیشه به سمت خورشید است لازم است تغییر جهت دهد تا میدان مغناطیسی زمین از بسته به باز تنظیم مجدد شود. این اتفاق به‌طور منظم و همراه با طوفان‌های شدید خورشیدی رخ می‌دهد.
اما اورانوس به پهلو قرار گرفته و به پهلو نیز می‌چرخد. میدان مغناطیسی اورانوس ۶۰ درجه نسبت به محورگردش خود کج است. این ویژگی‌ها باعث می‌شود تا میدان مغناطیسی اورانوس به‌طور نامتقارنی و متناسب با جهت بادهای خورشیدی همراه با کامل شدن چرخش ۱۷.۲۴ ساعته‌ی اورانوس جابه‌جا شود. علاوه بر بادهای خورشیدی که بر روی زمین سبب تنظیم مجدد می‌شود، تغییرات چرخشی سریع اورانوس در قدرت و جهت میدان سبب باز و بسته شدن دوره‌ای آن، همچون باز و بسته شدن میدان مغناطیسی هنگام بادهای خورشیدی می‌شود.
دکتر «کارل پتی» نویسنده‌ی همکار در این پروژه که استاد دانشکده‌ی علوم زمین و علوم جوی در موسسه‌ی فناوری جورجیا است می‌گوید: «اورانوس به کابوسی بد شبیه است. میدان مغناطیسی آن با سرعت بسیار بالایی جابه‌جا می‌شود. زمانی که بادهای خورشیدی باردار در مسیر مناسب با این میدان در حال جابه‌جایی روبه‌رو می‌شود، می‌تواند آن‌را دوباره وصل کرده و مگنتوسفر آن به‌صورت روزانه باز و بسته شود. پیش‌بینی می‌شود این اتصال مجدد بادهای خورشیدی در بالای مگنتوسفر در طیفی از عرض‌های جغرافیایی همراه با بسته شدن شار مغناطیسی در نواحی مختلفی از این سیاره رخ دهد.»
اتصال مجدد میدان مغناطیسی پدیده‌ای در منظومه‌ی شمسی است. این پدیده زمانی رخ می‌دهد که جهت میدان مغناطیسی میان سیاره‌ای که از خورشید ناشی می‌شود و با نام «میدان مغناطیسی هلیوسفر» شناخته می‌شود، بر خلاف هم‌ترازی مگنتوسفری سیاره باشد. خطوط میدان مغناطیسی به هم وصل شده و توپولوژی مغناطیسی محلی را بازآرایی می‌کنند و باعث وارد شدن انرژی خورشیدی بیشتر به سیستم می‌شود. اتصال مجدد مغناطیسی یکی از دلایل ایجاد شفق قطبی بر روی زمین است. به دلیل میدان مغناطیسی اورانوس شفق بر روی این سیاره در طیفی از عرض‌های جغرافیایی امکان پدید آمدن را دارد؛ اما مشاهده‌ی این شفق‌ها به دلیل فاصله‌ی ۲ بیلیون مایلی از زمین امکان‌پذیر نیست.
دکتر پتی و همکارش «ژین کائو» که دانشجوی دکترای دانشگاه جورجیا است، از مدل‌های عددی برای شبیه‌سازی مگنتوسفر سیاره و پیش‌بینی مکان‌های اتصال مجدد مطلوب استفاده کرده‌اند. آن‌ها از داده‌های ناسا که از طریق وویجر ۲ و در طول ۵ روز پرواز نزدیک به اورانوس در سال ۱۹۸۹ جمع‌آوری شده بود، استفاده کرده‌اند. این تنها باری است که سفینه‌ای فضایی از اورانوس دیدن کرده است. نویسندگان مقاله می‌گویند: «فهمیدن چیزهای بیشتر در مورد اورانوس کلیدی برای اکتشافات بیشتر در مورد سیارات خارج از منظومه‌ی شمسی است.»
کائو افزود: «بیشتر سیارات فراخورشیدی که تاکنون کشف شده‌اند، غول‌هایی یخی هستند. شاید چیزی که بر روی اورانوس و نپتون می‌بینیم حالت طبیعی سیارات باشد و بیشتر آن‌ها دارای میدان مغناطیسی کمتر تراز و مگنتوسفر خاص خود باشند. درک چگونگی حفاظت این مگنتوسفرهای پیچیده از سیارات فراخوشیدی اهمیتی کلیدی در مطالعه‌ی امکان وجود حیات بر روی این دنیاهای تازه کشف شده دارد.»
نوشته: SciNews
ترجمه: معصومه رحیمی – مجله علمی ایلیاد
ترجمه: معصومه رحیمی – مجله علمی ایلیاد