اجتناب از تماس چشمی در بیماران مبتلا به اوتيسم
مجله علمی ایلیاد - اگر شخصی را میشناسید که از اوتيسم رنج میبرد، احتمالاً متوجه شدهاید که به ندرت به چشم افراد نگاه میکند. تحقیقات جدید پرده از دلایل آن برداشته است. دکتر «نوشین حاجیخانی»، محقق و نویسنده گفت: «بر خلاف آنچه تصور میشد، عدم علاقه میان فردی در افراد مبتلا به اوتيسم به بیتفاوتی مربوط نمیشود. نتایج تحقیقات ما نشان میدهد که این رفتار، راهی برای کاهش تحریک ناخوشایند است که از فعالیت بیش از حد در قسمت خاصی از مغز سرچشمه میگیرد.»
حاجیخانی مدیر تحقیقات نوروليمبيک در مرکز تصویربرداری زیستپزشکی بیمارستان عمومی ماساچوست است. در حالیکه عدم برقراری تماس چشمی بهعنوان نشانهای از بیتفاوتی شخصی یا اجتماعی بهشمار میرود، اما بسیاری از افراد مبتلا به اوتيسم میگویند که تماس چشمی باعث ایجاد استرس یا ناراحتی در آنها میشود. در تحقیقات جدید، ریشهی این مسئله در قسمتی از مغز دنبال میشود که در جذب طبیعی نوزادان به چهرهها نقش داشته و به افراد در درک احساسات در دیگران کمک میکند. این قسمت که به لایهی بیرونی مادهی خاکستری معروف است، با تماس چشمی فعال میشود.
محققان برای حصول اطلاعات بیشتر در این زمینه، به بررسی فعالیت مغزی افراد سالم و افراد مبتلا به بیماری اوتيسم در حین نگاه کردن به تصویر چهرهها پرداختند. هر دو گروه با دیدن تصاویری از کل چهره، میزان فعالیت مغزی مشابهی داشتند. اما وقتی فقط ناحیه چشم به بیماران اوتيسمى نشان داده شد، لایهی بیرونی مادهی خاکستری در مغز آنها دچار فعالیت زیاد و غیرعادی شد. این اتفاق زمانی بیشتر مشهود گشت که آنها با تصاویر ترسناکى روبرو شدند؛ اما تصاویر خوشحالکننده، ناراحتکننده و خنثی هم در افزایش فعالیت آن قسمت از مغز اوتيسمىها تاثیر داشتند. این مقاله بهتازگی در مجله Scientific Reports منتشر شده است.
نوشین حاجیخانی بیان کرد: «وادار کردن کودکان مبتلا به اوتيسم برای نگاه کردن به چشمان یک نفر در دورهی رفتار درمانی میتواند اضطراب و ناراحتی زیادی برای آنان به همراه داشته باشد. اگر بهتدریج آنها را عادت دهیم تا تماس چشمی برقرار کنند، شانس بالایی برای غلبه بر این مشکل خواهیم داشت. در این صورت، مشکل برقراری تماس چشمی در اوتيسمىها در طولانیمدت رفع میشود.
نوشته: HealthDay News
ترجمه: منصور نقیلو – مجله علمی ایلیاد
ترجمه: منصور نقیلو – مجله علمی ایلیاد