راز حیات مریخی نهفته در سنگ‌هایش
مجله علمی ایلیاد - تحقیقات جدیدی از دانشگاه موناش و دانشگاه کوئینزلند با کشف اینکه ممکن است شهاب‌سنگ‌ها بتوانند شواهدی از حیات فرازمینی به دست دهند، ابعاد جدیدی را برای درک حیات بر روی سیاره سرخ افزوده‌اند.
این تصویر Watson 021 را نشان می‌دهد؛ Watson 021 کاندریتی معمولی H7 با وزن ۱۳۵ گرم است. این نمونه شکاف بزرگی دارد که با مواد معدنی دگرگونی که تا به میانه‌ی آن می‌رسد، پُر شده است و فقط یک‌سوم پوسته‌ی آن دست‌نخورده باقی مانده است. این شهاب‌سنگ، اکسیداسیون تقریباً اثری از فازهای سولفید و فلزی کاهش‌یافته‌ی آن که باعث تبدیل آن به کاندریت W4 می‌شود را نشان می‌دهد. به Watson 021 ضربه‌ی شدیدی وارد شده است که امولسیون‌های کروی فلزی سیلیکات و رگه‌های ضربه که از نمونه عبور کرده را نشان می‌دهد.
دکتر «الستیر تایت» از دانشگاه موناش، گفت: «اکثر تحقیقات بر روی شهاب‌سنگ‌ها و حیات، مربوط به دو حوزه‌ی تحقیقاتی است. این نظریه که حیات در بقایای به‌جامانده وجود دارد و به وسیله‌ی اثرات غول‌پیکر در سیاره‌ای حاصل‌خیز جریان می‌یابد و از طریق فضا حرکت می‌کند تا روی سیاره‌ای مُرده فرود آید و بنابراین روی آن ساکن شود. یا انبوهی از پیش‌سازهای حیاتی که تمام ترکیبات لازم برای آغاز شدن منشاء حیات را فراهم می‌کند.»
وی افزود: «نظریه‌ی ما، راه سومی از تحقیقات، که فعل و انفعال بین مواد ستاره‌ای و بیوسفر موجود است را اضافه می‌کند. این حوزه‌ی جدیدی است که قبلاً مورد توجه قرار نگرفته است.» دکتر تایت و همکارانش با مطالعه‌ی باکتری‌ها و آرکای در شهاب‌سنگ‌های جمع‌آوری‌شده از دشت نالاربور، توانستند نشان دهند که ترکیب شیمیایی سنگ‌ها بر نحوه‌ی ایجاد جوامع میکروبی تاثیر می‌گذارد. دشت نالاربور، منطقه‌ای ۲۰ میلیون ساله و در حدود ۲۰۰،۰۰۰ کیلومتر مربع است که غرق در کارست سنگ آهکی است که مناطق جنوبی جنوب و غرب استرالیا را پوشش می‌دهد.
محققان گفتند: «ما بر روی شهاب‌سنگ‌های کانتری به‌دست آمده و خاک دشت نولاربور، تحلیل ژن 16S-rRNA انجام دادیم و دریافتیم که شهاب‌سنگ‌ها در مقایسه با خاکی که مستقیماً از زیر هر شهاب‌سنگ نمونه‌برداری شده بود، تنوع و غنای گونه‌ای کمتری داشتند. علی‌رغم اینکه شهاب‌سنگ‌ها در فواصل زیادی از یکدیگر پیدا شده بودند، ساختار جامعه‌ی هر شهاب‌سنگ شباهت بیشتری به ساختار سایر شهاب‌سنگ‌ها وشباهت کمتری به ساختار خاک روی آن داشت.»
شهاب‌سنگ‌ها با توالی‌هایی وابسته به آکتینوباکتری احاطه شده بودند. بعد از آن، گروه پروتئوباکتری و باکتروئیدت بیشترین فراوانی را داشتند. خاک نیز توسط آکتینوباکتری‌ها، در مقایسه با شهاب‌سنگ‌ها، به میزان کمتری احاطه شده بود. دکتر تایت گفت: «نتایج ما نشان می‌دهد که میکروارگانیسم‌ها می‌توانند با مواد ستاره‌ای، به شیوه‌ای که برای متابولیسم آن‌ها حیاتی است، در تعامل باشند.»
این یافته‌ها اخیراً در مجله‌ی Frontiers in Microbiology منتشر شده است و بخشی از پروژه‌ی تحقیقاتی گسترده‌تری در زمینه‌ی استفاده از نشانگرهای زیستی در شهاب‌سنگ‌ها به‌عنوان وسیله‌ای برای بررسی حیات در سراسر منظومه‌ی خورشیدی، است.
نوشته: SciNews
ترجمه: زهرا جهانبانی – مجله علمی ایلیاد