اولین قمرفراخورشیدی کشف شد.
مجله علمی ایلیاد - اولین قمر در خارج از منظومه‌ی‌شمسی اخیرأ در نزدیکی ستاره‌ی کپلر1625 با استفاده از تلسکوپ فضایی کپلر، توسط گروهی ستاره‌شناس کشف شده است. درحالی‌که دانشمندان در تأیید این کشف محتاط هستند، این کشف عواقب خوشایندی دارد.
تلسکوپ فضایی کپلر سیگنالی را شناسایی کرده که می‌تواند اولین قمر در خارج از منظومه‌ی‌شمسی باشد. این سیگنال را «دیوید کیپینگ» و همکارانش در دانشگاه کلمبیا دریافت کردند. کیپینگ به مجله‌ی نیو‌ساینتیست گفت: «این سیگنال با سیگنالی که از قمرها انتظار داشتیم سازگاری دارد؛ اما می‌تواند با چیزهای دیگر نیز سازگاری داشته باشد.»
کپلر سیارات فراخورشیدی را با اندازه‌گیری نوسانات نور در هنگام عبور بین ما و ستارگان دوردست پیدا می‌کند. این گروه قمر را بر فراز سه مدار سیاره‌ای در منظومه‌ی ستاره‌ای به نام «کپلر-1625» شناسایی کرد. آن‌ها احتمال اینکه قمرفراخورشیدی در این منظومه وجود داشته باشد را درجه‌بندی کردند، یعنی احتمال مشاهده داده‌های یکسان در صورت عدم وجود برابر با ۱ در ۱۶هزار است.
هرچند، اگر این سیگنال واقعأ از قمری باشد، می‌تواند غافل‌گیری کیهانی باشد؛ زیرا تقریبأ به اندازه نپتون است و به دور سیاره‌ای به اندازه مشتری می‌چرخد. از طرف دیگر، همانطور که «دیوید والتام» از دانشگاه لندن به مجله نیو‌ساینتیست گفت: «عجیب این است که صدها قمر در منظومه‌ی‌شمسی‌مان وجود دارند، نه در جاهای دیگر.»
همچنین، اولین قمرفراخورشیدی که شناسایی کردیم، نسبتأ اندازه‌ی بزرگی دارد؛ زیرا قمرهای کوچک‌تر به حدی کوچک هستند که هنوز برای‌مان قابل‌شناسایی نیستند. در این صورت، سعی داریم الگوهای نور کم‌سوی ستاره‌ای که ۴۰۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد را تشخیص دهیم.
مکانی که می‌توان آن را خانه نامید؟
«هلموت لامر» در مقاله‌ی منتشر شده در مجله‌ی Origins of Life and Evolution of the Biosphere گفت: «کشف قمرفراخورشیدی هیجان‌انگیز است، زیرا قمرهای‌فراخورشیدی قابل سکونت حتی می‌توانند بیشتر از سیارات‌فراخورشیدی مشابه با زمین باشند.» دو علت برای آن وجود دارد: اولین علت این است که «بیشتر سیارات‌فراخورشیدی تأیید شده و داوطلبانی که در مداری قابل حیات از ستارگان میزبان‌شان در حال گردش هستند یا اَبَرسیاره یا غول‌های گازی داغ هستند.» از آنجایی‌که ابزار ما به اندازه‌ی کافی دقیق نیست، بیشتر سیارات فراخورشیدی که تاکنون کشف کرده‌ایم، غیرقابل سکونت بوده‌اند و به گفته‌ی کپینگ، می‌توانند دو برابر جرم مریخ را داشته باشند. این امر باعث می‌شود جو گازی و سمی داشته باشند یا دارای قطب گرانشی باشند که برای انسان‌ها نامناسب است.
دومین علت این است که قمرهای‌فراخورشیدی از لحاظ گرانشی به سیارات‌فراخورشیدی متصل شده اند، یعنی روزهای آن‌ها باید کوتاه‌تر از سال‌های ستاره‌ای‌شان باشد؛ این امر موجب می‌شود شبیه زمین بوده و برای انسان‌ها جای مطلوبی باشند. این کشف حائز اهمیت است، زیرا اگر بتوانیم تأیید کنیم که قمری با این اندازه وجود دارد، افق این رشته گسترش پیدا می‌کند. می‌توانیم به قمرهایی با این اندازه نگاه کنیم و کشف قمرهای‌فراخورشیدی دیگر را تسریع کنیم.»
وی ادامه داد: «دقیقأ اطلاع نداریم تا چه زمانی ابزار به ما فرصت می‌دهند داده‌هایی را در مورد این قمر احتمالی جمع‌آوری کنیم. اما اگر این مسئله تأیید شود، این قمرفراخورشیدی می‌تواند کشف شگفت‌آوری باشد که به ما اطلاعاتی را درباره‌ی جهان‌هایی قابل سکونت از سیارات‌فراخورشیدی می‌دهد و همچنین اسراسر دیگری از کیهان را برملا می‌کند.»
نوشته: تام وارد
ترجمه: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد