راز صداهایی که فقط بعضی‌ها می‌شنوند!

 

مجله علمی ایلیاد - درک ما از واقعیت همیشه کامل نیست. فقط به اینکه مغز چگونه به توهم‌ها واکنش نشان می‌دهد فکر کنید. اما چرا این گونه است که برخی افراد توهمات شنوایی تجربه می‌کنند، مثلاً شنیدن صداهایی در سرشان و برخی دیگر تجربه نمی‌کنند؟ روانپزشک «پاورز» از دانشگاه ییل و همکارانش به دنبال پیدا کردن پاسخی برای این سوال هستند. آن‌ها در تحقیقی علمی که به تازگی منتشر شده است توضیح می‌دهند که چگونه برخی افراد، بیش از حد تحت تأثیر انتظارات و ارتباطاتی که بر اساس تجربه داشته‌اند، قرار می‌گیرند و این باعث می‌شود آن‌ها به توهم‌های شنوایی، حساس‌تر شوند. 

آن‌ها برای ایجاد توهم‌های شنیداری از تکنیکی به‌نام «شرطی‌سازی پاولویان» استفاده کردند. این زمانی است که محرکی با محرک دیگری مطرح می‌شود و بین این دو ارتباطی به‌وجود می‌آورد. در آزمایش اصلی، پاولو ارتباط بین غذا و صدای زنگ را به سگ‌ها آموزش داد. در اینجا، پاورز و همکارانش از تخته‌ی چکرز و آهنگ استفاده کردند.

محققان به‌منظور ایجاد ارتباط بین این دو محرک در چشم‌ها و گوش‌های شرکت‌کنندگان، همزمان آهنگ را نواختند و همزمان تخته‌ی چکرز را نشان دادند و این کار را چند‌بار انجام دادند و شدت آهنگ را تنظیم کردند. گاهی اوقات اصلا آهنگ نمی‌نواختند و فقط خود تخته‌ی چکرز را نشان می‌دادند. در طول آزمایش، بسیاری از شرکت‌کنندگان توهمات شنوایی گزارش کردند؛ به عنوان مثال ادعا کردند که صدای نامشخصی را شنیدند، اما برخی دیگر، این صداها را بیشتر و شدیدتر از دیگران تجربه کردند.

آن‌ها قبل از آزمایش به چهار گروه تقسیم شدند؛ دو گروه که صداها را می‌شنوند، افرادی که تشخیص داده شد مبتلا به اسکیزوفرنی بودند و افرادی که به تشخیص خودشان مبتلا به بیماری روحی و روانی بودند و دو گروه که نمی‌شنوند؛ افراد سالم و افراد مبتلا به بیماری روحی و روانی که صدایی نمی‌شنیدند. هر شرکت‌کننده با توجه به اینکه آهنگ را می‌شنید یا خیر، باید دکمه‌ی «بله» یا «خیر» را فشار می‌داد. هرچه از تصمیم خودشان مطمئن‌تر بودند، مدت زمان طولانی‌تری دکمه را فشار می‌دادند.

شاید کاملاً تعجب‌آور نباشد، افرادی که سابقه‌ی توهم‌های شنیداری داشتند به احتمال بیشتری صدای نامشخص را می‌شنیدند. همچنین احتمال گزارش توهم در آن‌ها، نسبت به افرادی که سابقه‌ی توهمات شنیداری نداشتند، ۵ برابر بیشتر بود و در قضاوت خود ۲۸ درصد مطمئن‌تر بودند.

محققان همچنین خاطرنشان کردند که شرکت‌کنندگان مبتلا به بیماری روحی و روانی، چه اسکیزوفرنی و چه بیماری روحی و روانی بدون توهم‌های شنیداری، در پایان آزمایش به احتمال کمتری متوجه کمتر شدن آهنگ می‌شدند. این نشان می‌دهد که آن‌ها، در مقایسه با دیگران، زمان دشوارتری برای به روزرسانی باورهایشان در مورد ارتباط بین آهنگ و تخته‌ی چکرز داشتند. 

مدل‌سازی کامپیوتری از مغز شرکت‌کنندگان چیزهای زیادی را آشکار کرد. کسانی که تجربه‌ی توهم‌های شدید داشتند، مخچه‌ي آن‌ها فعالیت کمتری داشت. مخچه‌ مسئول برنامه‌ریزی و هماهنگ کردن فعالیت‌های آینده است. برای این کار، باید بتوانید باورهایتان در مورد دنیای بیرون را به روزرسانی کنید که این با بقیه‌ی یافته‌های آزمایش متناسب است. 

این مطالعه، تحقیقات قبلی که همبستگی بین مفروضات و انتظارات مردم با توهم‌های بصری را بررسی کرده‌اند، دوباره تصدیق می‌کند. اما الان چه؟ می‌توان برای کمک به ایجاد افتراق بین افراد مبتلا به بیماری روانی و افراد غیرمبتلا به بیماری روانی که صداها را می‌شنوند، از مطالعات بزرگ‌تر و تاکتیک‌های یادگیری ماشین استفاده کرد. بدین معنی که در آینده، شاید محققان بتوانند تشخیص دهند که آیا افرادی که توهم‌ها را تجربه می‌کنند در معرض بیماری روانی هستند یا خیر و اگر در معرض بیماری روانی هستند، شاید محققان بتوانند درمان‌های هدفمندتری را ارائه دهند. 

 

نوشته: رز مک‌کال
ترجمه: زهرا جهانبانی - مجله علمی ایلیاد