بیگانگان فضایی چگونه میتوانند زمین را مشاهده کنند؟
مجله علمی ایلیاد - «رابرت ولز» اخترشناس دانشگاه کوئینز بلفاست و همکارانش در مطالعهی جدید خود این مسئله را بررسی میکنند که ناظر فرازمینی چگونه میتواند زمین را با استفاده از سطح فعلی فناوری انسان مورد شناسایی قرار بدهد. بر اساس گزارش گروه تحقیق، حداقل ۹ سیارهی فراخورشیدی در جای ایده آلی برای مشاهدهی گذر زمین از مقابل خورشید قرار دارند.
ولز و همکارانش از کشورهای آلمان و انگلیس بخشهایی دوردست از آسمان را مورد شناسایی قرار دادند که از آن بخشها سیارههای متعددی در منظومهشمسی قابل مشاهدهاند که از مقابل خورشید عبور میکنند. سیارههایی نظیر عطارد، ناهید، زمین و مریخ در مقایسه با سیارههای غول پیکر واقع در دوردست، مثل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون با احتمال زیادی میتوانند تشخیص داده شوند.
ولز خاطرنشان کرد: «سیارههای بزرگتر با گذر از مقابل ستارهشان، مقدار نور زیادی را مسدود میکنند. اما مهمترین عامل، میزان نزدیکی سیاره به ستاره والد خود است؛ چرا که سیارههای خاکی در مقایسه با غولهای گازی به میزان بیشتری به خورشید نزدیکاند و به احتمال زیاد در حال گذر دیده خواهند شد.»
برای جستجوی جهانهایی که تمدنها از بالاترین شانس برای شناسایی منظومهشمسی ما برخوردار هستند، اخترشناسان بخشهایی از آسمان را مورد جستجو قرار دادند که در آنها بیش از یک سیاره را میتوان به هنگام گذر از مقابل خورشید مشاهده کرد. آنان دریافتند که حداکثر سه سیاره را میتوان در هرجایی در خارج از منظومه شمسی مشاهده کرد.
دکتر «کاتیا پوپنهیگر» نویسنده و محقق از دانشگاه بلفاست کوئین گفت: «طبق تخمین ما، ناظری که در موقعیتی تصادفی قرار گرفته باشد، با احتمال ۱ در ۴۰ میتواند حداقل یک سیاره را ببیند. احتمال شناسایی حداقل دو سیاره میتواند ۱۰ برابر کمتر باشد و احتمال شناسایی ۳ سیاره نیز ۱۰ برابر کمتر از این مقدار خواهد بود.»
از میان هزاران سیارهی بیگانهی شناخته شده، گروه تحقیق موفق به شناسایی ۶۸ سیارهی بیگانه شد که ناظران میتوانند یک یا چند سیاره را از آنجا در گذر از مقابل ستارهی منظومهشمسی ما ببینند. 9 سیاره در جاهای ایده آلی برای مشاهدهی گذر زمین واقع شدهاند، اگرچه انتظار نمیرود هیچ کدام از سیارههای فوق قابل سکونت باشند.
این مقاله در مجله ماهانه The Royal Astronomical Society منتشر گردید.
نوشته: SciNews
ترجمه: منصور نقیلو - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: منصور نقیلو - مجله علمی ایلیاد