بررسی مگامیزرها برای محاسبه‌ی آهنگ گسترش کیهان

 

 

مجله علمی ایلیاد - تلسکوپ فضایی هابل تصویر جدیدی از جفت کهکشان در حال ادغام به‌نام «NGC5765» منتشر کرد. کهکشان NGC5765 توسط ستاره‌شناس بریتانیایی، «جان هرشل»، در تاریخ ۲۴ آوریل ۱۸۳۰ کشف شد. این جفت کهکشان در صورت فلکی‌سنبله واقع شده است، که حدود ۴۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.

یکی از این کهکشان‌ها، کهکشان مارپیچی متوسط NGC5765A است و دیگری کهکشان مارپیچی NGC5765B است. NGC5765B نوعی مگامایزر است. به گفته‌ی ستاره‌شناسان، مگامایزرها بسیار درخشان و نورانی هستند، به‌طوری که در حدود ۱۰۰ میلیون برابر درخشان‌تر از مایزرهای یافت شده در کهکشان راه شیری هستند. در واقع کل کهکشان ضرورتاً به شکل لیزری بسیار بزرگ کیهانی عمل می‌کند که تشعشعات مایکروویو را جدای از طول‌موج مرئی از خود متصاعد می‌کند.

کهکشان NGC5765B هسته‌ی بسیار فعالی دارد و حجم بالایی از انرژی را به فضای پیرامونی خود می‌فرستد که سبب ایجاد اشکالی مانند ابرهای حاصل از بخار آب می‌شوند. اتم‌های تشکیل‌دهنده‌ی آب یعنی هیدروژن و اکسیژن قادر به جذب برخی از این انرژی‌ها هستند و دوباره آن را در طول موج‌های خاص منتشر می‌کنند که یکی از آن‌ها در ساختار مایکروویو اتفاق می‌افتد. به این ترتیب NGC5765B به‌عنوان مگامایزر آب شناخته می‌شود.

متخصصان اخترفیزیک می‌توانند از چنین اجرامی برای بررسی ویژگی‌های اساسی جهان استفاده کنند. امواج مایکروویو ساتع شده از NGC5765B برای محاسبه‌ی ثابت هابل، آهنگ گسترش کیهان، استفاده شد. این ثابت به ادوین هابل، اخترشناسی که مشاهداتش باعث کشف انبساط شتاب‌دار کیهان شد، نسبت داده شده است و بعد از مرگش اولین تلسکوپ فضایی را به یاد او «هابل» نامیدند.

 

نوشته: انریکو د لازارو
ترجمه: فاطمه علی‌لو - مجله علمی ایلیاد