راز کاربرد سنگ‌های اسرارآمیز در اسکاتلند
رادیو ایلیاد
راز کاربرد سنگ‌های اسرارآمیز در اسکاتلند
مجله علمی ایلیاد - تحقیقات جدید درباره‌ی دایره‌های سنگی متعلق به دوران نوسنگی در جزایر «اورکنی» اسکاتلند، نشان داده است که آن‌ها از محل‌های جشن و مهمانی در پایان دوره‌ی سنگی بودند. افراد در این مکان‌ها گردهم می‌آمدند تا شریک زندگی خود را پیدا کرده، تحویل تابستان و زمستان را جشن گرفته و برای مردگان دعا بخوانند.
در این تحقیقات مشخص شد که مکان یاد شده محل گردهمایی گروه‌های اجتماعی مختلف بود و تلفیق آنان سرانجام باعث شد تا تنش سیاسی لازم برای گروه‌ها جهت تفکیک راه‌هایشان از هم ایجاد گردد. بخشی از بررسی‌های وسیع درباره‌ی موجودات دوره‌ی سنگی به‌نام «عصر زندگی آنان» به مطالعه‌ی بیش از ۶۰۰ مورد رادیوکربنی پرداخته است. پس محققان می‌توانند چشم‌انداز شفاف‌تری از مدت زمان رویدادهای این جزیره در بین سال‌های ۲،۵۰۰ تا ۳،۲۰۰ سال قبل از میلاد مسیح دست پیدا کنند.
یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که تحلیل‌های آماری جدید از تعداد بسیاری موارد رادیوکربنی که هم‌اکنون در مرکز باستان‌شناسی انگلیس موجود است، می‌تواند تغییر چشم‌گیری در درک ما نسبت به گذشته پدید آورد. افراد در دوره‌ی نوسنگی به‌مانند ما درباره‌ی بسیاری از چیزها اقدام به تصمیم‌گیری کرده و انتخاب‌هایی داشتند؛ مثل محل زندگی، چگونگی دفن مردگان، چگونگی کشت و مزرعه‌داری، چگونگی و زمان گردهمایی. حالا این تصمیم‌ها از طریق علم باستان‌شناسی به‌چشم آمده و نمایان می‌شوند.
چندین نمونه از محل‌های مشهور در تحقیقات تحت پوشش و بررسی قرار گرفتند که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به دایره‌های سنگی «Stennes» که یونسکو در سال ۱۹۹۹ آن‌را جزو میراث جهانی ثبت کرد و ناحیه‌ی کرانه‌ی رودخانه‌ی اسکارا اشاره کرد. محققان گورستان «Maeshowe» و «حلقه‌ی برودگار» به شعاع ۱۰۴ متر را هم بررسی نمودند. برودگار که قبلاً تصور میشد ۶۰ سنگ داشته باشد، از ۲۷ سنگ ایستا برخوردار است. محققان به این یافته رسیده‌اندکه اورکنی احتمالاً برای نخستین بار در ۳،۶۰۰ سال قبل از میلاد مسیح به محلی برای زندگی ساکنانش تبدیل شده و تعداد جمعیت ساکنان در ۲،۹۰۰ تا ۳،۱۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در بالاترین میزان بوده است.
حتی بعد از اینکه جوامعی در بخش‌های دیگر سکنی گزیدند، افراد همچنان برای جشن و پایکوبی به این محل‌ها می‌آمدند. یکی از محققان می‌گوید: «اینجا روستایی نبوده، بلکه به‌عنوان محل گردهمایی، افراد کنار هم جمع می‌کرده است. هر سنگ موجود در حلقه‌ی برودگار از یک سنگ یا ناحیه‌ِی متفاوت جزیره جمع شده است. شاید بتوان این‌طور گفت که هر روستا سنگ مخصوص به خودش را در اینجا قرار داده است.»
تغییرات نسبتاً سریع در مکان‌های سنگی نشان از نوعی تناقض عقاید درباره‌ی بعضی مراسم‌ها مثل دفن مردگان دارد. ظاهراً این قبایل می‌توانستند تفاوت‌های خود را به‌خاطر جشن و سرورهای برگزار شده در این مکان کنار بگذارند و حتی شده برای مدتی نه چندان طولانی، افرادی از بلژیک هم در اینجا اطراق مرده‌اند.
«السدیر ویتل» محقق ارشد دانشگاه کاردیف در انگلیس به بی‌بی‌سی گفت: «بازدیدکنندگان از سرتاسر جهان به اینجا می‌آیند تا بقایای باستان‌شناسی فوق‌العاده اورکنی را تماشا کنند و شاید این‌طور به‌نظر برسد که این مکان‌های پایدار باستانی بخشی از بافت تاریخی پویا بوده است.» این مقاله در مجله‌ی Antiquity منتشر شد.
نوشته: دیوید نیلد
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد