کاوشگرهای ویجر همچنان کار می‌کنند.
مجله علمی ایلیاد - فقط می‌روند و می‌روند و می‌روند ...
فضاپیماهای ویجر ناسا در سال ۱۹۷۷ پرتاب شدند و ۴۰ سال بعد ناسا می‌تواند تأیید کند که هم ویجر ۱ و هم ویجر ۲ هنوز هم کار می‌کنند و راه خود را در فضا طی می‌کنند. هیچ‌کدام از این دو فضاپیما هیچ نشانه‌ای از کند شدن نشان نمی‌دهند و بعید است که به این زودی متوقف شوند.
هر روز، این دو فضاپیما اطلاعاتی را مربوط به شرایط مکان فعلی خود به ناسا ارسال می‌کنند، که شامل مناطقی است که خورشید ما کم‌ترین تاثیر را بر آن دارد یا بر آن بی‌تاثیر است. ویجر ۱ که بیش از ۱۹ میلیارد کیلومتر از زمین دور است، در فضای میان‌ستاره‌ای حرکت می‌کند به‌سمت خارج از منظومه‌ی شمسی در حرکت است. در همین حال، ویجر ۲ در فاصله‌ی حدودی ۱۸ میلیارد کیلومتر از زمین است و از منظومه‌ی شمسی دور می‌شود. هر دوی آن‌ها سال‌های زیادی است که چیزهایی را مشاهده می‌کنند، از جمله پرواز ویجر ۲ بر چهار سیاره‌ی بیرونی، شامل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون و آتشفشان‌های روی قمر آیوی مشتری، جوی مانند جو زمین روی قمر تیتان زحل، و آبفشان‌هایی از نیتروژن سرد یخی روی قمر تریتون نپتون.
ویجر ۱ اولین فضاپیمایی بود که به فضای میان‌ستاره‌ای رسید، و در حال حاضر تنها فضاپیمایی است که این کار را انجام می‌دهد؛ گرچه انتظار می‌رود که ویجر ۲ هم تقریباً به همین زودی این کار را انجام دهد. «توماس زوربوچن»، مدیر بخش مدیریت مأموریت علوم ناسا «SMD» گفت: «من معتقدم که چند مأموریت می‌توانند به موفقیت‌های فضاپیمای ویجر در طول چهار دهه اکتشاف دست یابند. آن‌ها شگفتی‌های ناشناخته‌ی عالم را به ما آموختند و واقعاً موجب ادامه‌ی اکتشاف منظومه‌ی شمسی ما و فراتر از آن برای بشریت شدند.»
به لطف این دو کاوشگر و مسیرهای مخالف آن‌ها، دانشمندان ناسا توانسته‌اند اطلاعات ارزشمندی را در مورد «هلیوسفر» که حباب باد خورشیدی دور سیارات منظومه‌ی ما هستند را جمع‌اوری کنند. وقتی طی چند سال آینده ویجر ۲ به فضای میان‌ستاره‌ای برسد، دانشمندان قادر خواهند بود ببینند که چگونه هلیوسفر با محیط میان‌ستاره‌ای چندین مکان به‌طور همزمان تعامل می‌کند؛ این محیط منطقه‌ای است که در آن، میدان مغناطیسی تحت تاثیر بادهای خورشیدی نزدیک قرار می‌گیرد. ناسا برای اولین بار در سال ۲۰۱۵، یعنی سه سال بعد از اینکه ویجر ۱ به فضای میان‌ستاره‌ای راه یافت، متوجه وجود این محیط شد.
این دو کاوشگر علی‌رغم زمانی که طراحی و ساخته شده بودند، نگرانی کمی در مورد ایمنی و دوام هرکدام از این فضاپیماها وجود دارد. گفته می‌شود دانشمندان و مهندسان امروزی، متفاوت از همتایان ۷۹ سال قبل خود هستند و به همین ترتیب گاهی اوقات تعمیر و نگهداری به نوع خاصی از افراد نیاز دارد. «سوزان داد»، مدیر پروژه‌ی ویجر در JPL ناسا در پاسادنای کالیفرنیا، گفت: «این تکنولوژی نسل‌ها قدمت داد و برای درک نحوه‌ی عمل کردن این فضاپیما و اینکه چه به‌روزرسانی‌هایی برای آن لازم است تا باعث شود این فضاپیماها همچنان تا به امروز و در آینده کار کنند، به فردی با تجربه‌ی طراحی دهه‌ی ۱۹۷۰ نیاز است.»
این دو ویجر در طول ساخت‌شان توسط JPL، مجهز به سه ژنراتور ترموالکتریک رادیوایزوتوپ بودند، که به آن‌ها قدرت کافی برای بیش از صد سال دوام داشتن، می‌دهد. تا سال ۲۰۶۵، یعنی ۸۸ سال بعد از پرتاب شدن آن‌ها، فقط نیمی از منابع انرژی آن‌ها تخلیه می‌شود. گروه JPL مسئول نظات و ارزیابی ویجر ۱ و ویجر ۲، انتظار ندارند که حداقل تا سال ۲۰۳۰ هیچ‌کدام از این فضاپیماها متوقف نشوند. ویجر ۱ تا سال ۲۰۴۰ به وسیله‌ی سوخت به دور شدن ادامه خواهد داد و سوخت ویجر ۲ در سال ۲۰۳۴ تمام خواهد شد. حتی بعد از اینکه این اتفاق افتاد، سرعت آن‌ها بیش از ۴۸،۲۸۰ کیلومتر در ساعت خواهد بود و باعث خواهد شد هر ۲۲۵ میلیون سال، مداری در کهکشان راه شیری را سپری کنند.
نوشته: کری لاری
ترجمه: زهرا جهانبانی - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: زهرا جهانبانی - مجله علمی ایلیاد