اما در حالی که بیشتر کهکشانهای مارپیچی دو بازو دارند، چرا این کهکشان تنها یک بازوی مارپیچی دارد؟
اخترشناسان به امید حل این معما، این کهکشان را با طولموجهای مختلفی رصد کردند. مشاهدات فرابنفش تلسکوپ کاوشگر تکامل کهکشانها، سرنخی به اخترشناسان ارائه کرد؛ در نور فرابنفش صفحهی این کهکشان ۴ برابر بزرگتر از تصویر بالا دیده میشود.
این مسئله اشاره به وجود صدها ستارهی داغ و جوانی دارد که در مناطق بیرونی کهکشان در حال شکلگیری هستند. دانشمندان در آغاز تصور میکردند دلیل نرخ بالای تشکیل ستاره، واکنش با کهکشان کوتولهی دیگری بهنام «NGC4618» بوده است.
دانشمندان ادعا کردند شاید کهکشان NGC4618 مظنون اول این ماجرا باشد که باعث برجای ماندن تنها یک بازوی این کهکشان شده است. اخترشناسان در سال ۲۰۰۴ میلادی این ادعای خود را اثبات کردند. گاز موجود در قسمتهای بیرونی کهکشان NGC4618، شدیداً تحت تاثیر کهکشان NGC4625 قرار گرفته بود.