مغز به گونه‌ای سازماندهی شده که به خارشِ دیگران واکنش نشان دهد.
مجله علمی ایلیاد - خارش رفتاری به‌شدت مسری است. وقتی می‌بینیم کسی خود را خارش می‌دهد، ما هم دوست داریم بدن‌مان را خارش دهیم. تحقیق جدیدِ مرکز مطالعه‌ی خارش در دانشگاه واشینگتن، نشان می‌دهد که خارشِ مسری در مغز تجهیز شده است. بعضی از رفتارها، مثل خمیازه کشیدن و خارش به لحاظ اجتماعی مسری هستند؛ یعنی اگر کسی این کارها را انجام دهد، بقیه نیز تمایل دارند او را دنبال کنند. در حال حاظر، محققان در دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه واشینگتن در سنت‌لوئیس دریافته‌اند که خارشِ مسری در مغز سازماندهی می‌شود.
دانشمندان با مطالعه بر روی موش‌ها دریافتند که وقتی موش‌ها پس از مشاهده‌ی خارش دادنِ موش دیگر خود را خارش می‌دهند، در واقع چه اتفاقی می‌افتد. این کشف به دانشمندان کمک می‌کند، مدارهای خنثی که رفتارهای مسری را کنترل می‌کنند، درک نمایند. این مطالعه در ۱۰ مارس ۲۰۱۷، در مجله‌ی Science منتشر شد.
محقق ارشد «ژو فنگ چن»، پزشک و رئیس مرکز مطالعات خارش در دانشگاه واشینگتن گفت: «خارش به شدت مسری است. گاهی اوقات حتی فکر کردن به خارش باعث می‌شود، فرد دچار خارش شود. خیلی از افراد تصور می‌کنند همه چیز در ذهن اتفاق می‌افتد، اما آزمایش‌های‌مان نشان می‌دهد که این رفتاری سازماندهی‌شده و مجهز است و نوعی تلقین نیست.»
برای انجام این مطالعه، گروه چن، موشی را در محفظه‌‌ای همراه با صفحه نمایش کامپیوتر قرار دادند. سپس محققان ویدیویی را پخش کردند که در آن موشی دیگر خود را می‌خاراند. چن گفت: «ظرف چند ثانیه، موش در محفظه، شروع به خاراندن خود کرد. این امر بسیار جالب است، زیرا موش‌ها به‌خاطر دیدِ ضعیف‌شان معروف هستند. آن‌ها از حس بویایی و لامسه برای جستجوی مناطق استفاده می‌کنند، بنابراین نمی‌دانستیم آیا موش می‌تواند ویدیو را تشخیص دهد؟ نه تنها موش ویدیو را دید، بلکه می‌توانست بگوید که موشِ درون ویدیو در حال خاراندنِ خود است.»
وقتی محققان ویدیویی از خارش موشی را به موشِ دیگری نشان دادند، موشِ زنده نیز شروع به خاراندن خود کرد. سپس، محققان ساختاری را شناسایی کردند که هسته‌ی «یسوپراکیاسماتیک» یا همان «SCN» نامیده شد، منطقه‌ای در مغز که زمان خوابیدن یا بیدار شدن حیوانات را کنترل می‌کند. SCN پس از مشاهده‌ی ویدیو توسط موش به‌شدت فعال شد.
وقتی موش خاراندن موشِ دیگر را دید، SCN در مغز ماده‌ی شیمیایی به‌نام «GRP» از خود ترشح کرد. در سال ۲۰۰۷، گرو آقای چن، GRP را به‌عنوان فرستنده‌ی اصلی سیگنال خارش بین پوست و نخاع شناسایی کردند. چن گفت: «موش خاراندنِ موش دیگر را نمی‌بیند و تصور نمی‌کند که او نیز باید خود را بخاراند. در عوض، مغز او شروع به ارسال سیگنال‌های خارش با استفاده از فرستنده‌ی GRP می‌کند.»
گروه چن، از روش‌های مختلفی برای مسدود کردن GRP یا گیرنده‌ی آن که به نورون‌ها متصل است، استفاده کرد. موش‌هایی که GRP یا گیرنده‌ی GRP آن‌ها در منطقه‌ی SCN مغز مسدود شده بود با مشاهده‌ی خاراندنِ موش دیگر خود را نخاراندند. بلکه وقتی در معرض موادِ محرکِ خارش قرار گرفتند، به‌طور معمول خود را خاراندند. چن معتقد است که رفتارِ مسریِ خارش که موش‌ها انجام می‌دهند، چیزی است که حیوانات نمی‌توانند کنترل کنند.
وی گفت: «این رفتار ذاتی است. توانستیم نشان دهیم که تنها ماده‌ای شیمیایی و گیرنده برای میانجی‌گریِ این رفتار خاص لازم هستند. دفعه‌ی بعد که در واکنش به فردِ دیگر، خود را می‌خارانید یا خمیازه می‌کشید، به‌خاطر داشته باشید که این انتخاب یا واکنش روان‌شناختی نیست؛ بلکه در مغزتان سازماندهی و تجهیز شده است.
نوشته: Washington University
ترجمه: مجله علمی ایلیاد