راز طول عمرِ طولانی‌تر آمیش‌ها از چیست؟ ژنتیک یا سبک زندگی؟
مجله علمی ایلیاد - طبق پژوهشی به رهبری دانشگاه نورث‌وسترن که اخیراً منتشر شده است، جهشِ نادرِ ژنی «از دست دادن عملکرد» به‌نام «SERPINE1» که در میان جمعیت «آمیش» سنتی در هند شناسایی شده، با طول عمر طولانی‌تر، متابولیسمِ بهتر و میزان کمترِ ابتلا به دیابت ارتباط دارد.
آمیش‌ها افرادی هستند که به فرقه‌های مذهبی خاصی اعتقاد داشته و به صورت سنتی و به‌دور از تکنولوژی و صنایع جدید زندگی می‌کنند. پیروان فرقه‌ی آمیش، کماکان بر اساس روش‌های قدیمی نیاکان‌شان مانند استفاده از اسب برای کشاورزی و حمل و نقل، روش پوشش سنتی و ممنوعیت استفاده از برق و تلفن در خانه زندگی می‌کنند. به جز هندوستان آمیش‌های مسیحی هم‌اکنون در کانادا و بخش‌هایی از آمریکا زندگی می‌کنند.
حل کردن مساله‌ی پیری هنوز هم یکی از چالش‌برانگیز‌ترین فرآیندهای زیست‌شناختی برای دانشمندان است؛ تا حدی که به دلیل بسیاری از تغییرات سلولی و مولکولی مرتبط با پیری به‌وجود می‌آید. یکی از نشانه‌های پیری، کوتاه شدن «تلومر»ها است. تلومرها کلاهک‌هایی در انتهای رشته‌های DNA هستند که از کروموزوم‌های فرد محافظت می‌کنند. کوتاه شدنِ پیش‌رونده‌ی تلومرها موجب سالخوردگی یا پیری بیولوژیکی می‌شود. بافت‌ها و سلول‌های پیر، الگوی متمایزی از بیان پروتئین را نشان می‌دهند، از جمله افزایش تولید بازدارنده‌ی فعال‌کننده‌ی «پلاسمینوژن1» یا همان «PAI-1» را نیز شامل می‌شود.
دکتر «سعدیه خان» از دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورث‌وسترن و همکارانش برای بررسیِ بیشترِ نقش PAI-1 در طول عمر انسان، ۱۷۷ عضو از جامعه‌ی «برن آمیش» را مورد مطالعه قرار دادند، که شامل ۴۳ حامل رونوشت غیرکنشی از ژن SERPINE1 بود؛ یعنی PAI-1 رمزگذاری‌شده داشتند. به گفته‌ی این گروه، حاملان این جهش به طور متوسط ده سال بیشتر از سایر افراد در جامعه زندگی می‌کنند. علاوه بر این، طول تلومر گلبول سفید حاملان در مقایسه با غیرحاملان، بعد از تنظیم شدن برای سن، جنسیت و ارتباط خانوادگی، ۱۰ درصد بیشتر بود.
دکتر خان و همکارانش گفتند: «برای بررسی نقش PAI-1 در کوتاه شدن تلومر در طول زمان، پیشرفت بیماری دیابت و سایر بیماری‌های مربوط به سن و شاید در نهایت تفاوت‌ها در سلامت و طول عمر انسان‌ها، به مطالعات بیشتری نیاز است.» آن‌ها افزودند: «یافته‌های ما کاربرد بررسی جهش‌های از دست دادن عملکرد در جمعیت‌هایی که از لحاظ جغرافیایی و ژنتیکی جدا هستند و همچنین هدف درمانی جدیدی برای پیری را نشان می‌دهد.»
این مطالعه در ۱۵ نوامبر سال ۲۰۱۷ در مجله‌ی Science Advances منتشر شده است.
نوشته: SciNews
ترجمه: زهرا جهانبانی - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: زهرا جهانبانی - مجله علمی ایلیاد