سفر به مریخ، چه تأثیری بر بدن ما خواهد گذاشت؟
مجله علمی ایلیاد - در ماه مارس سال ۲۰۱۶ میلادی، «اسکات کِلی» فضانورد ناسا، پس از سپری کردن یک‌سال کامل در ایستگاه فضایی بین‌المللی «ISS» از طرف ناسا، به زمین بازگشت. کِلی در چندین آزمایش که برای دانشمندان امکان مطالعه روی تغییرات ایجاد شده بر انسان در اثر سفر به فضا، مثلاً مریخ را ممکن می سازد، نقش اساسی ایفا کرده است.
برای کسانی که درجریان نیستند، بگوییم که اسکات کلی برادر دوقلویی دارد که خودش قبلاً فضانورد بوده، «مارک کِلی». پس از بازگشتش از فضا، کِلی تحت آزمایش‌های اولیه‌ی دانشمندان قرار می‌گیرد. مطالعات ناسا روی دوقلوها همزمان با کارگاه تحقیقاتی انسانی سالیانه در گالوستون، تگزاس در ۲۳ ژانویه آغاز شد.
مارک در آزمایشی به‌عنوان نمونه‌ی روی زمین بود و ۱۰ محقق قبل، حین و بعد از سفر اسکات به فضا مشغول نمونه‌گیری زیستی از هرکدام از دوقلوها بودند. این نمونه‌ها، گواهی بر تأثیر اتساع زمان در فضا بر بدن انسان است. البته تا اتمام این تحقیقات، مسیر زیادی باقی‌مانده است. تحلیل و پژوهش‌ها هنوز در جریان هستند.
به نقل از ناسا، «مایک سایندر» محقق مجتمع اومیکس تغییراتی در سطح یکی از نمونه‌های لیپید در اسکات، مشاهده نمود که نشان از التهاب دارد. همچنین در مارک که روی زمین مانده بود، افزایش 3- «ایندول پروپیونیک اسید» یا همان «IPA» مشاهده شد. این متابولیت فقط توسط باکتری‌های داخل روده تولید می‌شود و به‌عنوان درمان محتمل آنتی‌اکسیدان مغز مورد بررسی قرار می‌گیرد. IPA همچنین فعالیت عادی انسولین را حفظ می‌کند تا قند خون پس از صرف وعده تنظیم بماند.
تحقیقات «سوزان بیلی» بیشتر روی تلومر و تلومراز تمرکز می‌کند. در طی سالیان متوجه شده‌اند که با زیاد شدن سن، طول تلومرها کاهش می‌یابد. به‌طرز جالبی، بیلی با مطالعه‌ی تلومرهای اسکات متوجه شد که طول تلومرها، که در بخش انتهایی کروموزوم‌های گلبول سفید قرار می‌گیرند، در فضا افزایش یافته است. دلیل این امر، ممکن است افزایش فعالیت بدنی و کاهش مصرف کالری نیز باشد. در هر حال با بازگشت او به زمین، طول تلومرها مجدداً شروع به کاهش یافتن کرد. نکته‌ی جالب دیگر افزایش فعالیت تلومرازها بود که آنزیم تلومرها را بازسازی می‌کند و کش می‌دهد.
تحقیقات «ماتیاس باسنر»، عملکرد شناختی در سفر فضایی بود، به‌خصوص یافتن تفاوت‌‌های شناختی سفرهای ۱۲ ماهه و ۶ ماهه. در طی سفر یک ساله، او کاهش اندکی در سرعت و دقت مشاهده نمود. درمجموع، این اطلاعات از تفاوتی مرتبط با عملکرد شناختی در سفرهای ۱۲ ماهه یا ۶ ماهه پشتیبانی نمی‌کند.
یافته‌های دیگری در رابطه با تغییر طول استخوان‌‌ها در نیمه‌ی دوم سفر، حالت‌های التهاب سریع پس از فرود، افزایش سطوح هورمونی «IGF-1»، تفاوت برجسته در ویروس‌ها، باکتری‌ها و میکروبیوم‌های قارچی میان دوقلوها، تفاوت در گونه‌ی میکروب‌های اسکات در زمین و فضا و حتی نگاهی عمیق‌تر به اسکات به‌منظور کشف امکان فعال شدن ژن فضایی در او، به‌دست آمد.
در طول ادامه‌ی تحقیقات روی تمام یافته‌های اولیه که شامل بررسی‌های فیزیولوژیکی، روان‌شناختی و تکنیکی خواهد شد؛ ناسا و همکارانش از امنیت، سلامت و مؤثر ماندن فضانوردهای‌شان درطول سفرهای فضایی اطمینان حاصل خواهند کرد.
نوشته: ZeeNewsIndia
ترجمه: مجله علمی ایلیاد