آزمایش زیردریایی فضایی، برای تحقیقات ویژه در تیتان
مجله علمی ایلیاد - گروهی از محققان در حال شبیه‌سازی دریاهای حاوی گاز طبیعی مایع در بزرگترین قمر زحل هستند تا به ناسا در ساخت زیردریایی فضایی کمک کند. با این کار، شرایط برای بررسی محیط آن قمر فراهم می‌آید. وقتی به این فکر می‌کنیم که احتمال وجود حیات در کجای منظومه‌ی‌شمسی بیشتر است، معمولاً مریخ به ذهن‌مان خطور می‌کند. نپتون؟ کسی به آن اهمیت نمی‌دهد. زحل؟ منطقی باشیم. اقمار سایر سیاره‌ها به ندرت به فکر کسی می‌رسد.
قمری که به دور زحل می‌چرخد، سرشار از دریا و دریاچه است و هر جا آب باشد، معمولاً حیات نیز وجود دارد. تیتان تنها مکان در منظومه‌ی‌شمسی ما است که مایعات سطحی در آن پیدا شده است. ما این داده‌ها را مدیون کاوشگر کاسینی هستیم. ناسا اعتقاد دارد که این قمر مکان خوبی برای جستجوی حیات فرازمینی است.
اگرچه این عوامل بذر امید را در دل ما می‌کارند، اما برخی از عناصر ترکیب تیتان ما را از رفتن به آنجا برای یافتن حیات منع می‌کنند. برای مثال، رودخانه‌ها و دریاچه‌های موجود در سطح تیتان ترکیبی مرگبار از متان و اتان را حمل می‌کنند و هیچکس دوست ندارد به چنین آبی شیرجه بزند. این استنباط بدون تجهیزات مناسب به‌دست آمده است. ناسا شاید خودش وارد عمل شود. این سازمان می‌خواهد تا سال ۲۰۲۵ زیردریایی‌ای را به فاصله‌ی ۱.۴ میلیارد کیلومتری به تیتان بفرستد تا دریاهای آن‌را مورد بررسی عمیق قرار بدهد.
محققان دانشگاه ایالتی واشینگتن در حال کمک به ناسا هستند تا برخی دریاهای ناشناخته را یافته و بررسی کنند. به گفته گروه محققان، دریاهای هیدروکربنی تیتان در آزمایشگاهی در زمین شبیه‌سازی خواهد شد. در داخل محفظه‌ای کاملاً سرد، برف و بارانی از جنس اتان و متان خواهد بود و محققان درون آن‌را با دوربین بسیار کوچکی مشاهده خواهند کرد. این مشاهده به آن‌ها داده‌های کافی خواهد داد تا یکی دیگر از کارهای خود را هم انجام دهند؛ مهندسی و ساخت زیردریایی مستقل که سطح مایع تیتان را درنوردد.
اما همان‌طور که شاید تا الان حدس زده باشید، ساخت زیردریایی که در برابر محیط نامساعد و بغرنج تیتان مقاومت کند، کار ساده‌ای نیست. طیف وسیعی از موانع وجود دارد که محققان باید بر آن‌ها غلبه کنند تا بر چنین کاری جامه‌ی عمل پوشانده شود. تیتان خیلی خیلی سرد است. آب مملو از متان با دمایی برابر با منفی ۱۷۹ درجه‌ی سانتی‌گراد جریان می‌یابد. برخلاف زمین که رودخانه‌ها توسط سنگ و گدازه شکل پیدا کرده‌اند، آب تیتان به قدری سرد است که خودش سطح قمر را تغییر می‌دهد و می‌توانند کل دریاچه‌ها را با گاز طبیعی مایع پُر کنند.
اما خبر خوبی هم داریم؛ گروه دانشگاه ایالتی واشینگتن دریافت که به دلیل مقدار کم نیتروژن، دریاچه‌ها در دماهای کمتری از آب سطحی یخ می‌زنند، چیزی حدود منفی ۱۹۷ درجه‌ی سانتی‌گراد. «یان ریچاردسون»، دانشجوی فارغ‌التحصیل در دانشکده مهندسی فنی و مواد در دانشگاه ایالتی واشینگتن بیان کرد: «این یافته‌ی بزرگی است و نشان می‌دهد که ما نباید درباره‌ی کوه‌های یخ شناور نگران باشیم.»
گرما هم یکی دیگر از مشکلات جدی است. برای اینکه دریابیم گرمای تولید شده چگونه بر اقیانوس‌های مایع تیتان تاثیر می‌گذارد، گروه دانشگاه WSU با قرار دادن هیتری در محفظه‌ی آزمایش به شبیه‌سازی دریاهای تیتان پرداخت. اگر خیلی داغ باشد، حباب‌های نیتروژن به‌وجود می‌آیند که این عامل می‌تواند مسیرهای زیردریایی را در تیتان با اختلال مواجه سازد. دانشمندان باید سیستمی را طراحی کنند که واکنش سریعی نشان بدهد تا زیردریایی در حالت پایدار باقی بماند.
گروه محققان چالش‌های زیادی را پیش روی خود می‌بینند. برنامه‌ریزی برای سفر به تیتان بدون گم شدن، عدم سوختن در اتمسفر تیتان به هنگام فرود فضاپیما بدون نابودی کامل زیردریایی از جمله چالش‌های مهم هستند. اگر موجوداتی در تیتان ساکن باشند، به زودی آن‌ها را خواهید دید.
نوشته: ویکتور تانگرمن
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد