دلیلی علمی برای افسردگی در هواپیما
مجله علمی ایلیاد - شما تنها نیستید. تعداد خیلی کمی از انسان‌ها از سفر هوایی لذت می‌برند. احتمال اینکه مشکلی پیش بیاید خیلی کم است، اما این بدین معنا نیست که این تجربه‌ای مطلوب است. ممکن است پاهای‌تان ورم کنند، گوش هایتان سوت بکشند و بعضی‌ها گریه کنند. در سال ۲۰۱۱، مطالعه‌ای انجام شد که نشان می‌داد ۵۵ درصد از پاسخ‌دهندگان در پرواز احساساتی شدند و ۴۱درصد از مردان گفتند که برای پنهان کردنِ اشک‌هایشان از پتو استفاده کردند.
در نتیجه، خط هوایی در فیلم‌هایی که قبل از پرواز پخش می‌کرد، هشدارهای بهداشتی-عاطفی را اعلام کرد. در آن زمان، منتقد فیلم، «جیسون سولومونز»، گفت: «علت این احساس فقط حالت ناآشنایی است که در خودمان پیدا می‌کنیم و سیلی از عواطف جاری می‌شود. در زمان پرواز، ما تنهاییم، عزیزان‌مان را ترک کردیم یا دوری از آن‌ها برای‌مان دردناک است.»
وی ادامه داد: «ما مضطرب هستیم، خسته‌ایم و ممکن است نوشیدنی مصرف کرده باشیم که معمولاً نمی‌کنیم. اگر عکس یا صحنه‌ای ببینیم که احساسات‌مان را برانگیزد، مثل بچه‌ای شیرخوار رفتار خواهیم کرد. پرواز، فیلم و عکس‌ها، عواطف شما را به حالت گریه می‌اندازند.»
بعضی از تحقیقات نشان می‌دهند که پرواز تغییرات عجیبی در بدن‌مان ایجاد می‌کند، مثلاً بر خلق و خوی و حواسمان تاثیر گذاشته و همه چیز را برای‌مان دردناک‌تر می‌کند. تعجب‌آور نیست وقتی به این فکر می‌کنید که فشار پایین هوا می‌تواند میزان اکسیژن در خون‌تان را تا ۲۵درصد کاهش دهد و تهویه‌ی هوا، محیط را به شدت خشک می‌کند.
کمبود اکسیژن خفیف می‌تواند باعث شود کارهای عجیبی انجام دهیم، زیرا می‌تواند بر افکار و توانایی تصمیم‌گیری‌مان تاثیر بگذارد. بنابراین، تعجبی ندارد که کمی احساس آسیب‌پذیری کنیم، به ویژه اگر به تنهایی سفر می‌کنیم، دور و برمان پر از افراد غریبه است و برای مدت چند ساعت در لوله‌ای فلزی گیر افتاده‌ایم.
برخی از دانشمندان تکاملی معتقد هستند که گریه کردن رفتاری پیوندی است که در طی قرن‌ها توسعه داده‌ایم. گریه کردن از لحاظ نظری باعث می‌شود افراد دیگر برای‌تان احساس تاسف کنند و شما را آرام کنند؛ این کار پیوندی اجتماعی را به‌وجود می‌آورد.
پس شاید وقتی با محیط غیرعادی و آسیب‌پذیر مواجه می‌شویم، رفتار اولیه‌مان بر ما غلبه کرده و سعی کند با دیگران اتحاد ایجاد کند. از طرف دیگر، بزرگسالان به ندرت در بین مردم گریه می‌کنند و در عوض صبر می‌کنند تا تنها شوند. در حقیقت، بعضی از تحقیقات نشان می‌دهند که بزرگسالان صبر می‌کنند تا زمانی‌که پشت فرمان ماشین بروند و حسابی گریه کنند، چون تنهایی‌شان احساسات بدی را در آن‌ها به‌وجود می‌آورد و در نهایت می‌توانند تمام آن‌را بیرون بریزند. نشستن در صندلی هواپیما نیز می‌تواند اثر مشابهی داشته باشد. مردم دور و برتان هستند، اما گاهی اوقات احساس تنهایی می‌کنید.
یک عامل دیگر می‌تواند این باشد که در هواپیما کمتر حواسمان به چیزهای دیگر پرت می‌شود. درحالی‌که در حالت عادی در منزل ممکن است تلویزیون تماشا کنیم، با موبایل بازی کنیم و با کسی حرف بزنیم، اما در هواپیما هیچکدام از این گزینه‌ها را نداریم. وقتی کسی به شما پیام نمی‌دهد و همه در اطراف‌تان هستند، شما نسبتاً ساکت می‌شوید، پس بهتر است تمام توجه‌تان را به فیلم جلب کنید. اگر عواطف و احساسات‌تان شدت پیدا کند، احتمالاً به گریه می‌افتید. البته، ممکن است فقط خسته باشید. تازه از خواب بیدار شده و سوار هواپیما شده باشید که کار سرگرم‌کننده‌ای نیست، خسته بودن می‌تواند باعث شود احساساتی‌تر شوید.
هیچ مطالعه‌ی خاصی دلیل گریه کردن در هواپیما را بررسی نکرده، اما اگر شما کسی هستید که در هواپیما گریه می‌کنید، به‌خاطر داشته باشید که تنها نیستید؛ شما فقط عضوی از باشگاه گریه هستید.
اصل این مقاله در مجله‌ی Business Insider منتشر شده است.
نوشته: لینسای دادسون
مترجم: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد
مترجم: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد