سرعت رشد این سیاهچاله‌ی غول‌پیکر دانشمندان را به تعجب واداشت.
مجله علمی ایلیاد - بر اساس تحقیقات جدید، سیاهچاله‌ای غول‌پیکر در مرکز کوازار فوق‌درخشانِ «SMSSJ215728.21-360215.1» یا به اختصار «J2157-3602» کشف شد که هر دو روز یک‌بار جرمی به بزرگی خورشید را می‌بلعد و جرم کلی آن تقریباً ۲۰ میلیارد برابر خورشید است! سیاهچاله‌ی تازه کشف شده که تقریباً در فاصله‌ی ۱۲.۵ میلیارد سال نوری نسبت به زمین قرار دارد، آن‌قدر سریع رشد می‌کند که هزاران برابر درخشان‌تر از کهکشانی معمولی است؛ این درخشندگی ناشی از گازهایی است که به درون خود می‌کِشد و باعث ایجاد اصطکاک و گرمای قابل توجهی می‌شود.
دکتر «کریستین ولف» نویسنده‌ی ارشد و محقق از دانشکده‌ی تحقیقات اخترشناسی و اخترفیزیک دانشگاه ملی استرالیا و مرکز توسعه‌ی اخترفیزیک فضایی «CAASTRO» بیان کرد: «اگر این هیولای بزرگ در مرکز کهکشان راه‌شیری قرار داشت، ۱۰ برابر درخشان‌تر از ماه کامل به‌نظر می‌رسید. درخشش این سیاهچاله به قدری بالا می‌بود که همه‌ی ستاره‌های موجود در پهنه‌ی آسمان را برای ما غیرقابل مشاهده می‌کرد. انرژی ساطع شده از این سیاهچاله‌ی غول‌پیکر عمدتاً نور فرابنفش بود، اما پرتوهای ایکس را هم منتشر می‌کرد. اگر این سیاهچاله عظیم در مرکز راه‌شیری بود، حیات در زمین را غیرممکن می‌ساخت، چرا که حجم عظیمی از پرتوهای ایکس را به بیرون درز می‌دهد.»
سیاهچاله‌ی J2157-3602 با ترکیبِ داده‌های حاصل از ماهواره‌ی گایا و تلسکوپ اسکای مَپر در رصدخانه‌ی ANU Siding Spring و کاوشگر بررسی فروسرخ میدان عریض «WISE»، پیدا شد. دکتر ولف در ادامه افزود: «سیاهچاله‌های بزرگی که سرعت رشد بالایی دارند، خیلی نادر هستند و ما با تلسکوپ اسکای مپر، مدت‌ها به جستجوی آن‌ها پرداخته بودیم. ماهواره گایایِ متعلق به رصدخانه جنوبی اروپا که حرکات کوچک اجرام کیهانی را بررسی و اندازه‌گیری می‌کند، به ما در یافتن این سیاهچاله‌ی غول‌پیکر کمک کرد. وقتی این سیاهچاله‌ها می‌درخشند، می‌توانند به‌عنوان فانوس‌های دریایی برای دیدن و مطالعه‌ی روند ایجاد عناصر در کهکشان‌های اولیه جهان مورد استفاده قرار بگیرند.»
ولف افزود: «دانشمندان می‌توانند سایه‌ی اجرام را در مقابل سیاهچاله غول‌پیکر ببینند. این نوع سیاهچاله‌ها می‌توانند با یونیزه کردن گازها، توده‌های گازی پیرامون خود را پاک کنند. این عامل باعث افزایش شفافیت و وضوح کیهان می‌شود. دستگاه‌های نصب شده بر روی تلسکوپ‌های بزرگ زمینی که در دهه‌ی آتی ساخته خواهند شد، شاید بتوانند انبساط جهان را به‌طور مستقیم و با استفاده از این سیاهچاله‌های خیلی درخشان و پُرنور اندازه بگیرند.»
نتایج این مقاله در Astronomical Society of Australia به چاپ رسیده است.
نوشته: انریکو دلازارو
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد