ظروف سفالی، راز ذائقه‌ی ژاپنی‌های باستان را برملا کرد.
مجله علمی ایلیاد - در یکی از بزرگترین مطالعات انجام شده، گروهی متشکل از محققان بین‌المللی، با بررسی باقیمانده‌های حیوانی موجود بر روی تقریباً ۸۰۰ ظرف سفالی به دست آمده از ۴۶ سایت باستان‌شناسی تمدن جومون در ژاپن که به بازه‌ی زمانی ۶۰۰۰ تا ۱۳،۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد، به تجزیه و تحلیل محتویات آن‌ها پرداختند. نتایج منتشر شده در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم، نشان می‌دهد که ظروف سفالی ارتباط قوی با نگهداری از ماهی و سایر منابع آبزیان داشته است.
گروهی که توسط دکتر «الکس لوکوین» از دانشگاه یورک هدایت می‌شد، چربی‌های موجود بر روی رسوبات سطوح زغالین ظروف سفالی جومون را با ترکیبات به جای مانده از فراوری حیوانات آب شیرین یا دریایی مورد تحلیل قرار داد.
دانشمندان بیان داشتند: «این ظروف توسط شکارچیان جومون برای جمع‌آوری و نگهداری از ماهی‌ها استفاده می‌شده و در ابتدا از آن برای نگهداری از ماهی قزل‌آلا استفاده می‌شد، اما بعد از آن با افزایش ماهی‌گیری، دامنه‌ی وسیع‌تری از آبزیان از جمله انواع حلزون‌های دریایی، ماهیان آب شیرین و پستانداران دریایی توسط این شکارچیان شکار شده‌اند. ارتباط این ظروف سفالی با ماهیان حتی پس از شروع گرم شدن آب و هوا نیز پایدار مانده، از جمله در مناطق جنوبی‌تر که در آن جنگل‌های در حال توسعه، فرصت‌های جدیدی را برای شکارچیان و جمع‌آوری گیاهان فراهم می‌کردند، باز هم این رابطه مشاهده می‌شود.»
نمونه‌هایی که مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند، یکی از اولین نمونه‌های یافت شده هستند و تاریخ به کارگیری آن‌ها به پایان دوره‌ی پلیستوسن، زمانی که اجداد ما در شرایط یخبندان زندگی می‌کردند، تا دوره‌ی پس از یخبندان یعنی زمانی که آب و هوا گرم شد و به چیزی در حدود دمای فعلی خود رسید و زمانی که سفال در مقادیر بسیار بیشتری تولید می‌شد، باز می‌گردد.
دکتر لوکوین در این خصوص گفت: «با توجه به اینکه آثار چربی حیوانات به شکل شگفت‌آوری بر روی این ظروف باقی مانده، اکنون ما می‌دانیم که در آن دوره، ظروف سفالی از اشیاء نادر و خاص به ابزار‌هایی روزمره برای نگهداری از ماهی‌ها تغییر کرده بود. من فکر می‌کنم که مطالعه‌ی ما نه تنها نشان‌دهنده‌ی ماهیت امرار معاش مردم جومون ژاپن است، بلکه نحوه‌ی وقف پیدا کردن آن‌ها را با تغییرات چشم‌گیر آب و هوایی نشان می‌دهد. این یافته‌ها از دید ما قابل توجه هستند؛ زیرا آن‌ها تنوع وسایل غذائی و نوآوری‌های آشپزی را که در پایان آخرین عصر یخبندان و در دوران زمین‌شناسی مدرن هولوسن، یعنی زمانی که شرایط محیطی تقریباً به صورت امروزی در آمد، نشان می‌دهند.»
دکتر «سایمون کانر»، باستان‌شناس دانشگاه استرالیا، می‌گوید که این تحقیق هنوز هم جای پیشرفت دارد. پروفسور «اولیور کریگ» از دانشگاه یورک در این خصوص بیان داشت: «نتایج ما نشان می‌دهد که ظروف سفالی صرف نظر از محیطی که انسان‌ها در آن زندگی می کردند، ارتباط قوی با ماهی‌گیری داشتند. بر خلاف انتظار، این ارتباط حتی پس از شروع گرم شدن زمین، همچنان در مناطق وسیع‌تر که در آن گسترش جنگل فرصت‌های جدیدی را برای شکار و جمع‌آوری غذا فراهم می‌کرد، به چشم می‌خورد. نتایج ما نشان می‌دهد که انواع مختلفی از ماهی‌ها در پایان آخرین عصر یخبندان در ظروف سفالی نگهداری می‌شدند و این عصر نیز با دوره‌ای که شکارچیان ژاپنی سکونت در یک مکان واحد برای مدت طولانی را آغاز کرده و استراتژی‌های ماهی‌گیری خود را تغییر دادند، مطابقت دارد. لذا افزایش حجم تولید، تنوع بیشتر در فرم و اندازه‌ی ماهی‌ها و شروع تغذیه از حلزون‌های صدف‌دار، باعث گردید که تغییرات قابل توجهی در ظروف سفالی شکارچیانی که از آن‌ها برای نگهداری از ماهی استفاده می‌کردند، به وجود آید.»
نوشته: SciNews
ترجمه: سهیلا دوست‌پژوه - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: سهیلا دوست‌پژوه - مجله علمی ایلیاد