روحِ در حال محو ستاره‌ای که مدت‌ها پیش مُرده است!
مجله علمی ایلیاد - رگه‌های قرمز و باریک گاز پُرانرژی، در واقع محل بقایای ابرنواختر بزرگ‌تر در کهکشان راه شیری را در تصویر ثبت شده توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا، نشان می‌دهند.
بقایای ابرنواختر، به نشانه‌های جمعی و باقیمانده‌ی ستاره یا ابرنواخترِ منفجر شده اشاره دارند. رشته‌های قرمز به بقایای ابرنواختری به نام «HBH3» تعلق دارند که برای اولین بار در سال ۱۹۶۶ توسط تلسکوپ‌های رادیویی مشاهده شدند. شاخه‌های این ماده‌ی درخشان، غالباً گازهای مولکولی ناشی از موج شوکِ تولید شده توسط ابرنواختر هستند. انرژی ناشی از انفجار، به مولکول‌ها انرژی داده و باعث تابش نور مادون قرمز در آن‌ها شده است.
شکل سفید و ابر مانند که در این عکس دیده می‌شود، بخشی از مناطق تشکیل ستاره‌هایی به نام‌های «W3»، «W4» و «W5» است. هرچند، این مناطق فراتر از این عکس هستند. هم مناطق تشکیل ستاره‌ها و هم رشته‌های قرمز تقریباً ۶،۴۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارند و درون کهکشان راه‌شیری ما قرار دارند.
HBH3 حدود ۱۵۰ سال نوری قطر دارد که آن‌را در میان بزرگترین بقایای ابرنواختریِ شناخته شده قرار می‌دهد. HBH3 احتمالاً قدیمی‌ترین بقایای ابرنواختری است؛ ستاره‌شناسان تخمین می‌زنند که انفجار اصلی آن به حدود ۸۰ هزار تا ۱ میلیون سال پیش برمی‌گردد. در سال ۲۰۱۶، تلسکوپ اشعه‌ی گامای فرمی ناسا، اشعه‌های گامایی را کشف کرد که از منطقه‌ای در نزدیکی HBH3 می‌آمد. این انتشار می‌تواند ناشی از گاز یکی از مناطق تشکیل ستاره‌ای نزدیک باشد که در اثر ذرات پرقدرتِ ساطع شده از انفجار ابرنواختر برانگیخته شده‌اند.
تلسکوپ فضایی اسپیتزر، یکی از چهار رصدخانه‌ی بزرگ ناسا است و همراه با تلسکوپ فضایی هابل، رصدخانه‌ی اشعه‌ی ایکس چاندرا و رصدخانه‌ی اشعه‌ی گامای کومپتون، پانزدهمین سالروز تولدش را در ۲۵ آگوست جشن می‌گیرد. اسپیتزر جهان را در نور مادون قرمز می‌بیند که نسبت به تابش نوری که با چشمان‌مان می‌بینیم، کم‌انرژی‌تر است. در این عکس که در ماه مارس سال ۲۰۱۰ گرفته شده، طول‌موج‌های ۳.۶ میکرونی به رنگ آبی و طول‌موج‌های ۴.۵ میکرونی به رنگ قرمز در آمدند. رنگ سفید منطقه‌ی تشکیل ستاره‌ای ترکیبی از هر دو طول موج است، در حالی که رشته‌های HBH3 فقط در طول‌موج ۴.۵ میکرونی بلندتر تابش می‌کنند.
نوشته: کالا کوفیلد
ترجمه: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد