حال می‌توانیم انفجار خورشید را تماشا کنیم.
مجله علمی ایلیاد - نیازی به هشدار نیست؛ اما بدانید که خورشید دائماً در حال انفجار است. در حالی که واکنش‌های خشن فیوژن هسته‌ای نیروی هسته‌ی ۱۵ میلیون درجه‌ی سیلسیوسی خورشید را تامین می‌کنند، برج‌های پلاسمای گداخته شده، تابش شکننده و انرژی الکترومغناطیسی از سطح مشتعل ستاره در زاویه‌ای ثابت از حرارت و نور افت و خیز پیدا می‌کنند.
خیلی جالب است و برای چشم انسان قابل رویت نیست. خوشبختانه محققان در رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا، از مدل‌های کامپیوتری برای گرفتن عکس‌های فوری از این انرژی خورشیدی روزانه‌ی دیده نشده، استفاده کرده‌اند. در تاریخ ۱۶ آگوست ۲۰۱۸ آن‌ها یکی از این عکس‌های فوری را به اشتراک گذاشتند که در بالا آن‌را مشاهده می‌کنید.
در این عکس فرابنفش که به طور کامپیوتری ارتقا پیدا کرده، می‌توانید مدلی از خطوط میدان مغناطیسی خورشید را در خارج از سطح این ستاره به همان شکلی که در روز ۱۰ آگوست سال ۲۰۱۸ ظاهر شدند، مشاهده کنید. هر خط سفید یک فوران الکترومغناطیسی قدرتمندِ ناشی از فعل و انفعالات پرانرژی بین ذرات فوق باردار و فوق داغ که میدان مغناطیسی خورشید و پلاسمای اطراف سطح ستاره را تشکیل می‌دهند، نشان می‌دهد.
همان‌طور که در این عکس مشاهده می‌کنید، برخی از این جریانات انرژی در عمق فضا منفجر می‌شوند و بادهای خورشیدی و دیگر رخ‌دادهای جوی فضایی را ایجاد می‌کنند، در حالی که بقیه از سطح خورشید ناشی می‌شوند، به دور آن می‌چرخند و دوباره در حلقه‌های بسته سقوط می‌کنند. این حلقه‌های بازگشتی انرژی مغناطیسی می‌توانند ظرف ذرات باردار در سطح خورشید را هم بزنند و انفجارات بیشتری از تغییرات جوی خورشیدی را ایجاد کنند، از جمله شعله‌های خورشیدی و تابش‌های بزرگی که «تخلیه‌ی جرم کرونالی» نامیده می‌شوند.
به نظر می‌رسد اتفاقات زیادی در حال وقوع است، اما از لحاظ تاریخی، خورشید درواقع فعلاً فصلی آرام را تجربه می‌کند. دانشمندان دقیقاً نمی‌دانند علت چیست؟ اما میدان مغناطیسی خورشید به نظر یک چرخه‌ی فعالیت ۱۱ ساله‌ی نسبتاً معتبر را دنبال می‌کند که در آن، این حلقه‌های انرژی خورشیدی بیشتر و پیچیده‌تر از گذشته در حال رشد هستند و به وضعیت نسبتاً ثابتی دست پیدا می‌کنند. در پایان هر چرخه، خورشید بیشتر میتابد، لکه‌های خورشیدی فراوان‌تر می‌شوند و طوفان‌های خورشیدی قدرتمند به احتمال بیشتری در سطح خورشید و در اعماق فضا می‌درخشند.
وقتی میدان مغناطیسی به نقطه‌ی حداکثر فعالیت یا بیشینه‌ی خورشیدی می‌رسد، قطب‌های مغناطیسی این ستاره نوسان می‌خورند و یک دوره‌ی جدید از عدم‌فعالیت نسبی مجدداً آغاز می‌شود. این آغاز جدید همان‌طور که شاید حدس زده باشید «کمینه‌ی خورشیدی» نامیده می‌شود.
آخرین بیشینه‌ی خورشیدی در آوریل سال ۲۰۱۴ رخ داد و بر اساس گفته‌های ناسا، این بیشینه طبق استانداردهای تاریخی خورشید نسبتاً ضعیف بوده است. یکی از بزرگترین طوفان‌های خورشیدی که ثبت شده به اصطلاح «رویداد کارینگتون» نامیده می‌شود که در نزدیکی بیشینه‌ی خورشیدی در سال ۱۸۵۹ رخ داد. وقتی موج عظیم انرژی خورشیدی در زمین گرفتار شد، سیم‌های تلگرافی منفجر شدند و یک شفق قطبی زیبا که معمولاً فقط از عرض‌های جغرافیایی قابل رویت است، در جنوب یعنی در کوبا و هاوایی درخشید. خوشبختانه سال ۲۰۱۴ چندان پُر حادثه نبود.
نوشته: برندون اسپکتور
ترجمه: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد