مقاله منتشر شده در سال ۲۰۱۷ که به بررسی هر دو نوع کلاسیک و کوانتومی میپردازد، عکسبرداری روح را این طور توصیف میکند: «عکسبرداری با استفاده از نور که هرگز به صورت فیزیکی با شئیای که از آن عکس گرفته میشود، برهم کنش نکرده است.»
خب این اساساً به این معنا است که تصویرسازی از یک چیز بدون مشاهدهی مستقیم آن، انجام میگیرد. چنین چیزی چطور ممکن است؟ در عالم فیزیک، در این فرآیند، پرتوی نور به دو پرتو مجزا تقسیم میشود. در اثر آن، فوتونهای پُرانرژی به جفت فوتونهای کم انرژی تقسیم میشوند. یکی از آن پرتوها یا فوتونها به سمت شئی هدایت میشود و پرتوی دیگر که پرتوی مرجع است، به سمت آشکارساز نور میرود.
در ضمن، شناساگر نور دیگری هم در پشت شئی وجود دارد که اجازهی ورود تنها یک پیکسل از نور را میدهد. این آشکارساز تمامی فوتونهایی که به درون شئی میروند را دریافت میکند. وقتی فوتونی انتقال داده شده و سپس با شئی برهم کنش میکند، جفتِ آن در پرتو مجزا ویژگیهای خود را بازتاب میدهد. این امر را به این واقعیت نسبت میدهند که پرتوها به درهم تنیدگی کوانتومی دچار میشوند؛ یعنی زمانی که علیرغم عدم بهرهمندی از پیوستگی فیزیکی، دو ذره و ویژگیهایشان به طور آنی به یکدیگر پیوند میخورند.
نوشته: روبین اندروز ترجمه: منصور نقیلو - مجله علمی ایلیاد