ایدهی آسانسور فضایی برای اولین بار در سال ۱۸۹۵ توسط «کنستانتین سیوالکوفسکی» و درست پس از آنکه این دانشمند روسی برج ایفل را در پاریس مشاهده کرد، مطرح شد. او معتقد بود که ساختاری مشابه این برج میتواند برای ارسال مسافرین به فضا، مورد استفاده قرار گیرد. این مدل مفهومی از همان زمان تا کنون در کتابهای علمی تخیلی و فیلمهای مختلف به کار گرفته شده، اما مهندس روسی «یوری هنراتانوف» بود که امکان ساخت چنین آسانسورهای فضایی را در زندگی واقعی مورد مطالعه قرار داد.
آسانسورهای فضایی، در حالت ایده آل، به کابلهای محکمی برای اتصال به زمین نیاز دارند و احتمالاً برای کاهش خطر آسیب به واسطهی طوفانها یا گردبادها و ثابت ماندن در فضا باید در محدودهی خط استوا ساخته شوند؛ درست مانند ایستگاه فضایی بینالمللی که در همین محدوده قرار دارد.
این اتصال برای وسایل الکترومغناطیسی این امکان را فراهم میآورد تا به فضا بروند و فضانوردان و تجهیزات را به مدارهای مختلف بفرستند. علاوه بر این این، آسانسورها نسبت به راکتهای فضایی برای گردشگران فضایی بسیار ارزانتر خواهند بود. لکن چالشهای زیادی برای ساخت آسانسورهای فضایی در زندگی واقعی وجود دارد. هنوز هیچ مادهای کشف نشده که برای ساخت این کابلها به اندازهی کافی قوی باشد و علاوه بر این اثرات این آسانسورهای فضایی بر بدن انسان چندان مشخص نیست.
آزمایش آسانسور فضایی در ژاپن
گروهی از محققان دانشگاه شیزووکا، در حال انجام اولین آزمایشهای خود برای سنجش قابلیتهای آسانسورهای فضایی هستند و در این راستا تمامی چالشهایی که مانع از ساخت این مدل مفهومی میشود را در نظر گرفته اند. با این حال، این نسخهی آزمایشی در ابعاد واقعی ساخته نشده و هیچ انسانی را به فضا منتقل نخواهد کرد. در عوض، راکتی که توسط آژانس فضایی ژاپن در یازدهم سپتامبر پرتاب شده، نسخهای مینیاتوری از این آسانسور فضایی را به عنوان یکی از مسافرانش حمل خواهد کرد.
پایهی این آسانسور فضایی فقط ۶ سانتیمتر طول، ۳ سانتیمتر عرض و ۳ سانتیمتر ارتفاع دارد. محققان در نظر دارند، به بررسی این موضوع بپردازند که چگونه این آسانسور در طول کابلی ۱۰ متری که دو ماهواره کوچک بدان متصل شده است، حرکت خواهد کرد.
یکی از دانشمندان دانشگاه شیزووکا در این خصوص گفت: «این اولین تلاشی است که برای آزمایش آسانسور فضایی انجام شده.» در سال ۲۰۱۴، شرکت ساختمانی ژاپنی ابایاشی گفت که یک آسانسور فضایی را تا سال ۲۰۵۰ خواهد ساخت. این شرکت در حال همکاری با دانشگاه شیزووکا است تا بتواند وعده ی خود را به حقیقت مبدل سازد.
نوشته: آرون مامیت ترجمه: سهیلا دوستپژوه - مجله علمی ایلیاد