ناحیه‌ای از مغز که با رفتارهای پُرخطر ارتباط دارد!
مجله علمی ایلیاد – میمونی از گونه‌ی «رسوس ماکس» که چگونگی بازی‌ای را یاد گرفت، به متخصصان علوم عصبی کمک کرده است تا ناحیه‌ای از مغز را که با رفتار پُرخطر ارتباط دارد، شناسایی کنند. یافته‌های منتشر شده در مجله Current Biology می‌توانند راهکارهای درمانی بهتری را برای رفتارهای مخرب و پُرخطر در انسان‌ها ارائه کند.
در نقشه‌ی مغز میمون‌ها، این ناحیه با عنوان «EF» شناخته می‌شود که در صورت تحریک الکتریکی باعث حرکت سر و چشم می‌شود. دکتر «ویت استوفورن» محقق در موسسه‌ی مغز و ذهن زانویل‌کریگر دانشگاه جانز هاپکینز، گفت: «افراد فکر می‌کنند که نگرش خطر برای همه‌ی افراد یکسان است، اما محققان رفتارشناسی دریافته‌اند که چنین چیزی صحت ندارد. احتمال دارد یک فرد نسبت به برخی چیزها رفتارهای پُرخطر نداشته باشد، ولی بعضی چیزها هم او را در معرض رفتار پُرخطر قرار دهد. تغییر در نگرش خطر در کورتکس پیش‌پیشانی اتفاق می‌افتد و یافته‌های ما برای اولین بار ناحیه‌ی بسیار با اهمیتی را شناسایی کرده است.»
دکتر استوفورن و همکارش دکتر «ژیامونو چن» از دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه استنفورد، به دو میمون رسوس آموزش دادند تا با یک کامپیوتر بازی کنند تا در صورت برنده شدن بتوانند آب جایزه بگیرند. مشخص شد که هر دو میمون واقعاً روحیه‌ی خطرپذیری دارند و دوست دارند بازی را با ریسک بالایی انجام دهند. دکتر چن خاطر نشان کرد: «برای مثال، وقتی این فرصت به آن‌ها داده شد تا بین احتمال ۲۰ درصدی برای رسیدن به ۱۰ میلی‌لیتر آب و احتمال ۸۰ درصدی برای کسب ۳ میلی‌لیتر آب، آن‌ها قمار بزرگ را انجام داده و احتمال ۲۰ درصدی را ترجیح دادند. حتی زمانی که میمون‌ها دیگر تشنه نبودند، میمون‌ها ریسک‌های پُرخطر انجام می‌دادند، زیرا گویا هیجان برنده شدن را خیلی دوست داشتند. میمون‌ها به لحاظ منطقی باید ۳ میلی‌لیتر را انتخاب کنند، اما آن‌ها همیشه گزینه‌ی پُرخطر و با احتمال برنده شدن کمتر را ترجیح می‌دادند. آن‌ها رفتاری مشابه به افرادی دارند که می‌خواهند در شهر لاس‌وگاس در مسابقات شرط‌بندی شرکت کنند؛ به طوری که جایزه‌ای بزرگ در انتظار برنده است، اما احتمال برنده شدن خیلی پایین است.»
وقتی محققان ناحیه‌ای از مغز به نام «میدان چشم مکمل» یا «SEF» را با غیرفعال‌سازی موقت آن سرکوب کردند، رفتار پُرخطر در انجام بازی قمار فروکش کرد. ناگهان، میمون‌ها با احتمال ۳۰ الی ۴۰ درصدی اقدام به ریسک‌پذیری کردند. دکتر استوفورن افزود: «این یافته واقعاً دور از انتظار بود؛ یعنی یافتن بخشی از مغز که ارتباط خاصی با نگرش خطرپذیری دارد. میمون تصمیم گرفت که قدری از ریسک‌پذیری فاصله بگیرد و محتاطانه عمل کند.»
سرکوب ناحیه‌ی میدان چشم مکمل، هیچ تاثیری بر سایر جنبه‌های قماربازی میمون‌های رسوس ماکس نداشت؛ مثل درک آن‌ها از بازی و غیره. برای نمونه، اگر یک راند می‌باختند، به احتمال کمتری شرط‌بندی‌های بزرگ انجام می‌دادند. از آنجا که پریمات‌های غیرانسان و انسان‌های مدرن ساختار مغزی مشابه با آن میمون‌ها دارند، یافته‌ها باید در مورد انسان‌ها صدق کند. البته ساز و کارهای عصبی خطر، هنوز تا حد چشم‌گیری نامعلوم باقی مانده‌اند.
نوشته: SciNews
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد