شیرین‌کننده‌های مصنوعی برای باکتری‌های معده سمی هستند!
مجله علمی ایلیاد – مطالعه‌ی جدیدی به سرپرستی محققانی در دانشگاه بن گوریون، از سمی بودن شیرین‌کننده‌های مصنوعی و تاثیر آن‌ها بر باکتری «اشریشیا کولای» حکایت دارد؛ این باکتری در معده‌ی انسان دیده می‌شود.
شیرین‌کننده‌های مصنوعی دسته‌ی مهمی از مواد قندی به شمار می‌روند که طعمی شیرین‌تر از قند به وجود می‌آورند و طعم غذا را نیز بهبود می‌بخشند؛ در حالی که نقش بسیار ناچیزی در جذب انرژی دارند. سازمان غذا و دارو، استفاده از شش شیرین‌کننده‌ی مصنوعی را تایید کرده است که عبارتند از «آسپارتام»، «سوکرالوز»، «ساکارین»، «آدوانتام»، «نئوتام» و «اسسولفام پتاسیم» و در غذاها و نوشیدنی‌ها کاربرد دارند. قانون اخیر اتحادیه اروپا هم بر استفاده از این شیرین‌کننده‌ها مهر تایید زده است.
گروه‌های جمعیتی بسیار زیادی، بدون دانش این مواد افزودنی را مصرف می‌کنند. این امر به ویژه در میان ورزشکارانی دیده می‌شود که رژیم غذایی را در اولویت اصلی خود قرار می‌دهند؛ برای مثال، آن‌ها از مکمل‌های ورزشی برای بهبود عملکرد فیزیکی‌شان در تمرین‌ها و مسابقات استفاده می‌کنند. نویسنده، محقق و پروفسور «آریل کوشمارو» از دانشگاه بن گوریون، اظهار داشت: «شاید نتایج مطالعه‌ی ما در درک سمی بودن نسبی شیرین‌کننده‌های مصنوعی و اثرات منفی بر باکتری‌های معده و همچنین محیط‌زیست، موثر و مفید واقع گردد.»
در این مطالعه، سمیت نسبی ۶ شیرین‌کننده‌ی مصنوعی که به تایید سازمان غذا و دارو رسیده است و همچنین ۱۰ نمونه از مکمل‌های ورزشیِ حاوی این شیرین‌کننده‌ها با استفاده از باکتری‌های زیست‌تاب اصلاح شده‌ی ژنتیکی مورد آزمایش قرار گرفت. اثرات سمی زمانی هویدا شدند که باکتری‌ها در معرض غلظت‌های خاصی از شیرین‌کننده‌های مصنوعی قرار گرفتند. در فعالیت زیست‌تابی، دو الگوی واکنش سمی مشاهده شد که عبارتند از القاء و بازداری سیگنال زیست‌تابی.
محققان توضیح دادند: «شاید بتوان الگوی واکنش بازداری را در واکنش سوکرالوز در همه‌ی گونه‌های باکتریایی آزمایش شده، مشاهده کرد. البته این الگو در نئوتام دیده شده است. از طرف دیگر، الگوی واکنش القاء هم شاید در واکنش ساکارین و آسپارتام به چشم بخورد. این‌ها شواهد دیگری هستند که نشان می‌دهند مصرف شیرین‌کننده‌های مصنوعی تاثیر ناگواری بر فعالیت باکتریایی معده دارد و می‌تواند زمینه را برای بروز طیف وسیعی از مشکلات سلامتی فراهم آورد.»
نتایج این پژوهش در مجله‌ی Molecules منتشر شده است.
نوشته: SciNews
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد