رزگارد به خبرگزاری گفت: «باید با روشی بهتر به فضا نگاه کنیم. ضایعات فضایی چیست؟ چگونه میتوانیم آنرا درست کنیم و پتانسیل آن چیست؟ ضایعات فضایی درواقع مه غلیظی در جهان ما است.»
برآورد شده که ۲۹ هزار تکه بقایای بزرگتر از ۱۰ سانتیمتر متعلق به خردههای موشکها، پرتابگرها و ضایعات انسانی دیگر و میلیونها قطعهی کوچکتر به دور زمین در حال گردش هستند. اگر این ضایعات بدون هیچگونه مدیریتی باقی بمانند، پتانسیل آنرا دارند که برای ماهوارههای موجود در مدار مشکلساز شوند. پروژهی رزگارد به گونهای طراحی شده که بر این مساله تمرکز کند. این رویداد رایگان در روزهای خاصی تا ژانویهی سال ۲۰۱۹ از LEDهای بزرگی استفاده میکند تا فلشهایی را ایجاد کند که به قطعات زباله در آسمان اشاره دارند.
این لیزرها همراه با گروه فضای پاکِ ESA قطعات زبالههای فضایی در ارتفاعات بین ۲۰۰ تا ۲۰ هزار کیلومتر نشان میدهد. این روشی نسبتاً نوآورانه برای حل مسئلهی زبالههای فضایی است و تقریباً شسته و رفته است.
اگر چه این فقط یک نمایش لیزری نیست. رزگارد از مردم میخواهد فکر کنند تا ببینند چگونه میتوانند مشکل زبالههای فضایی را در سالهای آتی حل کنند. وی به خبرگزاریها گفت: «از نظر من ضایعات فضایی یک نوع زیبایی ناخوشایند است؛ ضایعات فضایی کاملاً جذاب هستند، اما واقعاً ناراحتکننده نیز هستند. ما از آلوده کردن زمین راضی نیستیم، بنابراین به خارج از جو زمین در فضا میرویم تا آنجا را هم کثیف کنیم.»
این به آن معنا نیست که بگوییم زبالههای فضایی قبلاً تحت بحث و بررسی قرار نگرفته است. پیشنهادات زیادی در طول سالهای اخیر برای غلبه بر این مشکل مطرح شده، از جمله استفاده از لیزرهای قویتر برای تاباندن به سمت بقایا در خارج از آسمان. ماه گذشته، ماموریتی انگلیسی به نام «RemoveDEBRIS» با موفقیت توانست یک شبکهی ضد زباله را آزمایش کند. آنها همچنین قصد دارند یک هارپون و یک بادبان را به عنوان روشهای دیگری برای خارج کردن بقایای بهجا مانده از ماموریتهای فضایی امتحان کنند.
نوشته: جاناتان اُکالاگان ترجمه: سحر اللهوردی - مجله علمی ایلیاد