کشف دو قمر نامرئی در مدار زمین!
مجله علمی ایلیاد – دانشمندان بر این باور هستند که توده‌هایی از گرد و غبار میان‌سیاره‌ای را در مدار زمین شناسایی کرده‌اند که وجود آن‌ها پیش‌تر در هاله‌ای از ابهام به‌سر می‌برد. نتایج این بررسی در ماهنامه‌ی انجمن نجوم سلطنتی منتشر شده است. در این نشریه آمده است که گروهی از دانشمندان اخترشناس مجارستانی، شواهدی قوی از دو توده‌ی ابر گرد و غباری در نزدیکی زمین یافته‌اند که فاصله‌ی آن‌ها با زمین در حدود فاصله‌ی ماه تا زمین است؛ یعنی چیزی حدود ۴۰۰،۰۰۰ کیلومتر بر فراز سیاره‌ی ما قرار گرفته‌اند که با فاصله‌ی ماه تا زمین قابل مقایسه هستند.
این دو ابر گرد و غباری در ناحیه‌ای از ثبات گرانشی مابین زمین و ماه هستند که به‌آن‌ها «نقاط لاگرانژی» می‌گویند. دانشمندان این دو ناحیه را L4 و L5 نام‌گزاری کرده‌اند. این دو ناحیه با منطقه‌ای که ماه در آن قرار دارد، یک مثلث را تشکیل می‌دهد که در جلو و عقب سیر حرکتی ماه در مدارش به دور زمین قرار دارند و برای شناخت آن‌ها نیاز به بررسی و مطالعه‌ی بیشتری است.
در سال ۱۹۶۱، کشیشی لهستانی به نام «کازمیرز کوردیلوفسکی»، وجود یک ابر گرد و غباری را در ناحیه‌ی L5 مطرح کرد، اما به دلیل اینکه ابزار آن زمان نمی‌توانست این ابرها را برای اثبات علمی مشاهده کند، ادعای کوردیلوفسکی هرگز ثابت نشد.
اما در مقاله‌ی اخیر، دانشمندان مجارستانی با استفاده از رصدخانه‌ای خصوصی، در مدت زمانی طولانی، به مطالعه‌ی نواحی L4 و L5 پرداختند و دریافتند که دو ابر گرد و غباری، نور را در این قسمت‌های آسمان، منعکس می‌کند. این مشاهدات مهم، به‌علاوه‌ی پیش‌بینی علمی دیگری که در مقاله‌ای جداگانه مطرح شده بود، کاملاً با ادعاهای کوردیلوفسکی، هم‌خوانی داشت. این گروه، وجود هر عامل دیگری را در بازتاب نور در این نواحی را رد کرده است و وجود ابرهایی از گرد و غبار میان‌سیاره‌ای را در این نواحی را محتمل دانسته است.
یکی از اعضای این گروه تحقیق «اسلیر بالوف»، در گزارشی بیان کرد: «ابرهایی که کوردیلوفسکی مشاهده کرده بود، از اجرامی هستند که رصد آن‌ها به سختی انجام می‌شود و به‌راحتی و با روش‌های رایج رصدی، مشاهده‌ی آن‌ها امکان‌پذیر نیست. تایید وجود این توده‌های گرد و غباری بسیار هیجان‌انگیز خواهد بود؛ چرا که ما از این پس می‌دانیم ماه دو همسایه‌ی دیگر هم دارد که از دیدگان ما پنهان هستند.»
هر چند، تلاش‌های دیگر برای مشاهده و اثبات این دو ابر ناموفق بوده است، اما این گروه ادعا می‌کنند که این ابرها ممکن است مدار مشخصی نداشته باشند و شاید موقعیت آن‌ها مدام تغییر کند. نویسندگان این مقاله اینگونه نوشته‌اند: «این ابرها ممکن است پدیده‌هایی گذرا و کوتاه مدت باشند؛ شاید ذرات غبار میان سیاره‌ای در زمانی کوتاه در دام گرانش نقاط لاگرانژی بیافتند و سپس از آن‌جا رها شوند. بنابراین می‌توان گفت که این ابرها غلظت و ساختاری ثابت ندارند!»
با این حال، در صورت اثبات وجود چنین ابرهایی، این یافته می‌تواند بسیار جالب باشد. این گروه پیشنهاد داده است تا در ماموریتی فضایی، از این ابرها نمونه‌برداری شود تا ماهیت آن‌ها بهتر و دقیق‌تر شناخته شود. این کار می‌تواند از آسیب رسیدن به ابزار نجومی مستقر در مدار زمین به‌صورت جدی جلوگیری کند.
نوشته: جاناتان اُکالاگان
ترجمه: علی عمانی – مجله علمی ایلیاد
ترجمه: علی عمانی – مجله علمی ایلیاد