تاثیر عوامل فضایی در شکست نیروهای آمریکایی در ویتنام!
مجله علمی ایلیاد - بر اساس مقاله‌ای جدید در مجله‌ی space weather، یک گزارش جالب از تاثیرات فضایی بر عملیات نظامی در ویتنام در سال ۱۹۷۲ در آرشیوهای نیروی‌دریایی آمریکا کشف شد. در ۴ آگوست سال ۱۹۷۲، خدمه‌ی هواپیمای نظامی ۷۷ نیروی ایالات متحده که در نزدیکی میدان مین دریایی در آب‌های Hon La در حال پرواز بود، ۲۰ تا ۲۵ انفجار را ظرف حدود ۳۰ ثانیه مشاهده کردند. آن‌ها همچنین شاهد ۲۵ تا ۳۰ نقطه‌ی تیره در آب‌های نزدیک بودند.
مین‌های دریایی ویرانگر در حین عملیاتی کار گذاشته شدند؛ این عملیات مین‌گذاری در سال ۱۹۷۲، علیه بنادر اصلی شمال ویتنام بود. هیچ دلیل واضحی وجود نداشت که نشان دهد، چرا میدان مین، باید خودبه‌خود منفجر شوند. اما اکنون نیروی‌دریایی ایالات متحده فعالیت خورشیدی شدید را یک علت احتمالی می‌داند.
هرچه بیشتر در مورد تاثیر این نوع عامل فضایی بر تکنولوژی اطلاعات کسب کنیم، آن‌گاه بهتر می‌توانیم برای فعالیت خورشیدی شدید در آینده آماده شویم. گزارش محرمانه‌ی نیروی‌دریایی ایالات متحده نشان می‌دهد که این رویداد، باعث شد علت احتمالی انفجارهای تصادفی میدان‌های مین دریایی تحت بررسی قرار گیرد. مین‌های دریاییِ کار گذاشته شده، دارای ویژگیِ خودتخریبی بودند. اما حداقل زمان خودتخریبی در این میادین، سه روز بعد بود، بنابراین باید چیز دیگری مورد بررسی قرار می‌گرفت.
در ۱۵ آگوست سال ۱۹۷۲، فرمانده ناوگان اقیانوس آرام ایالات متحده، دریاسالار «برنارد کلری» این فرضیه را مطرح کرد که فعالیت خورشیدی می‌تواند باعث انفجار مین‌ها شده باشد. بسیاری از مین‌ها، درواقع مین‌های دریایی مغناطیسی بودند که برای انفجار طراحی شده بودند. سپس فعالیت خورشیدی باعث تغییرات میدان مغناطیسی شد، اما مشخص نشد که آیا خورشید باعث این انفجارات غیرعمدی شده است. در اوایل آگوست سال ۱۹۷۲ میلادی، یکی از شدیدترین فعالیت‌های خورشیدی به ثبت رسید. یک لکه‌ی خورشیدی به‌نام «MR11976» یک‌سری زبانه‌‌ی خورشیدی شدید، تخلیه‌ی جرم تاجی و ابرهای ذرات باردار را ایجاد کرد که با سرعتی نزدیک به سرعت نور، در حرکت بودند.
کسانی که رویداد میادین مین را بررسی می‌کردند از آزمایشگاه فضایی در اداره ملی اقیانوس‌شناسی و جوی «NOAA» در نزدیکی بولدر در کلرادو، بازدید کردند تا با دانشمندان کیهان‌شناس صحبت کنند. یکی از دانشمندان در NOAA در آن زمان به‌نام «برایان فریزر» که اکنون استاد بازنشسته در دانشگاه نیوکاسل استرالیا است، گفت که این رویداد را به خوبی به خاطر دارد: «اولین فرصت مطالعاتی در NOAA را همراه با گروه والاس کمپبل سپری می‌کردم و یک روز در دفتر والاس گروهی از نیروی‌دریایی آمریکا و دو نفر با کت و شلوار مشکی را دیدم.»
برایان گفت که بعداً از والاس پرسید چه اتفاقی افتاده و والاس نیز توضیح داد که نسبت به تغییرات میدان ژئومغناطیسی که منجر به فعال‌سازی مین‌های دریایی در منطقه‌ی هایی فونگ در شمال ویتنام شده‌اند، نگران هستند. هیچ اشاره‌ای نشده بود که آیا آن‌ها منفجر شدند یا والاس بی‌جهت نگران بود و البته این قضیه فوق محرمانه بود. نتیجه‌ی این بررسی همان‌طور که در گزارش محرمانه‌ی نیروی‌دریایی آمریکا اشاره شده، به احتمال زیادی میادین تخریب شده در اثر فعالیت طوفان خورشیدی، منفجر شده‌اند.
طوفان‌های خورشیدی باعث نوسانات قوی در میدان مغناطیسی می‌شوند؛ این نوسانات بر زیرساخت شبکه‌ی برق تاثیر می‌گذارند، به ویژه در مناطق با عرض جغرافیایی بالا در زیر شفق‌های قطبی شمالی و جنوبی. طوفان‌های اوایل آگوست سال ۱۹۷۲ متفاوت بودند. گزارش‌های بیشماری درباره‌ی اختلالات برق و قطع خطوط تلگراف در سراسر آمریکا ارائه شد.
اکنون که اطلاعاتی در مورد تاثیر این رویدادها بر عملیات مین‌های دریایی در سال ۱۹۷۲ به‌دست آمده، جامعه‌ی علمی یک مثال واضح دیگر از تاثیرات هوافضا بر تکنولوژی‌ها ارائه کرده است. شدت فعالیت اوایل آگوست، زمانی به اوج رسید که زبانههای خورشیدی کلاس X در ۴ آگوست سال ۱۹۷۲ یک تخلیه‌ی جرم تاجی را پرتاب کرد که ظرف ۱۴.۶ ساعت به زمین رسید. معمولاً دو تا سه روز طول می‌کشد تا باد خورشیدی به زمین برسد.
دانشمندان تصور می‌کنند که تخلیه‌های آهسته‌ترِ قبلی زبانههای اولیه، مسیر این اختلال سریع را پاک‌سازی کرده‌اند، همانند چیزی که توسط فضاپیمای STEREO در جولای سال ۲۰۱۲ مشاهده شد. تاثیر این اختلال سریع در باد خورشیدی بر روی مگنتوسفر زمین است که احتمالاً منجر به انفجار مین‌ها شده است.
شاخص «Dst» که در نانو-تسلا «nT» اندازه‌گیری می‌شود، مقیاسی معمول از سطح تداخل در میدان مغناطیسی زمین است؛ هرچه منفی‌تر باشد، طوفان شدیدتر است.
بر اساس این مقیاس، برخی از طوفان‌های خورشیدی شدید عبارت هستند از طوفان روز سنت پاتریک در سال ۲۰۱۵ با شدتی معادل nT۲۲۲- و طوفان هالووین سال ۲۰۰۳ با شدت nT۳۸۳-. به طرز جالبی، فعالیت شدید در آگوست سال ۱۹۷۲ در این مقیاس شدت کمتری داشت و فقط nT۱۲۵- بود. این سوال که این طوفان چگونه به چنین شدت‌هایی رسید، اما نه در مقیاس Dst، در پیشینه‌ی تحقیقات علمی تحت بحث و بررسی قرار دارد.
با توجه به پیچیدگی این رویداد، این مقاله‌ی جدید چالش جدیدی را برای جامعه‌ی هوافضا مطرح می‌کند تا از روش‌های مدل‌سازی مدرن برای بررسی مجدد این رویداد خورشیدی، استفاده کنند. خوشبختانه، درک این رویدادهای عجیب ما را برای فوران‌های خورشیدی آینده آماده‌تر می‌کند.
نوشته: بریت کارتر
مترجم: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد
مترجم: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد