بحران زباله در جهان تا چه حد جدی است؟
مجله علمی ایلیاد - زباله در ایالات متحده با سرعت هشدار دهنده‌ای در حال انباشته شدن است و هیچ کس نمی‌داند که زباله‌هایش را کجا بگذارد. تا همین اواخر، این مشکل در کشور چین نیز وجود داشت. تا سال‌ها، ایالات متحده هر روز تقریباً ۴۰۰۰ کانتینر پُر از زباله‌های قابل بازیابی را به چین قالب می‌کرد و از شر آن خلاص می‌شد.
اما چین از اینکه به انبار زباله‌های بازیافتی دنیا تبدیل شده، خسته شده است و این کشور تا سال ۲۰۲۰ دیگر هیچ زباله‌ی خارجی را نمی‌پذیرد. دولت چین در تلاش اخیرش برای مقابله با آلودگی محلی، سیاست جدیدی را اتخاذ کرده که طبق آن، واردات ۲۴ نوع زباله‌ی جامد، از جمله اکثر انواع کاغذ و پلاستیک، را ممنوع کرده است.
این تغییرات از آغاز سال ۲۰۱۸ به اجرا درآمده و از آن زمان تا کنون، کسب و کارهای بازیافتی در ایالات متحده برای مقابله با این مساله به زحمت تقلا و تلاش می‌کنند. هر سال آمریکا تقریباً ۶۶ میلیون تُن مواد را بازیافت می‌کند و تقریباً یک‌سوم از آن‌ها در نهایت به خارج از کشور فروخته می‌شود؛ البته اکثر آن به چین فروخته می‌شود. مثلاً سال گذشته چین بیش از نیمی از مواد قراضه‌ی صادر شده توسط ایالات متحده را خریداری کرد.
اما حالا که چین گفته کافی است، این زباله‌ها کجا خواهد رفت؟ واقعیت این است که مکان‌های کمی در دنیا وجود دارد که می‌توانند آن‌قدر بازیافت انجام دهند و فقط آمریکا نیست که به دنبال جایی برای تخلیه‌ی زباله‌هایش می‌گردد. کانادا، استرالیا، بریتانیا و برخی از نقاط اروپا نیز تحت تاثیر این سیاست جدید چین قرار گرفته‌اند.
از سال ۱۹۹۲، چین و هنگ‌کنگ ۷۲ درصد از تمام ضایعات پلاستیکی جهان را خریداری کرده‌اند. یافتن جایگزینی برای این نوع مشارکت، آسان نخواهد بود. «آدینه رنه آدلر»، از موسسه‌ی صنایع بازیافت ضایعات واشنگتن، گفت: «صادقانه بگویم که هیچ کشور واحدی و احتمالاً هیچ گروهی از کشورها وجود ندارد که بتواند این حجم از زباله که چین می‌خرید را خریداری کند.» واقعیت همین است. حتی اندونزی، ویتنام یا هند هم نمی‌توانند کاری را انجام دهند که چین زمانی انجام می‌داد. تحقیقی که در سال ۲۰۱۸ انجام شده است، برآورد کرده که تا سال ۲۰۳۰، سیاست چین نهایتاً ۱۱۱ میلیون تُن زباله‌ی پاستیکی را از بین می‌برد.
«جمبک» از دانشگاه جورجیا که در مورد زباله‌های پلاستیکی در اقیانوس تحقیق می‌کند، گفت: «سخت است پیش‌بینی کنیم که برای زباله‌های پلاستیکی که زمانی مقصدشان تاسیسات پردازش چینی بوده، چه اتفاقی خواهد افتاد. مقداری از آن می‌تواند به کشورهای دیگر منتقل شود، اما اکثر آن‌ها حتی زیرساختی برای مدیریت زباله‌ی خود ندارند؛ چه برسد به زباله‌هایی که در سایر نقاط جهان تولید می‌شود.» در ایالات متحده، زباله‌های بازیافتی کم‌کم دارد انباشته می‌شود. در واقع بعضی از تاسیسات آن‌قدر لبریز از زباله شده‌اند که دیگر جداسازی کاغذ و پلاستیک انجام نمی‌دهند و در عوض همه‌ی آن‌ها را با هم در زیر خاک دفن می‌کنند و این دقیقاً شروع مشکل است. چین برای رسیدن به هدف ۲۰۲۰ خود، بیشتر و سخت‌تر تلاش می‌کند.
در ماه آوریل سال جاری، چین اعلام کرد که ۳۲ نوع مواد قراضه را برای واردات به کارخانه‌های بازیافتی ممنوع کرده است. طبق گزارش، هر یک از این ممنوعیت‌ها به صورت مرحله‌ای معرفی خواهد شد که نیمی از آن‌ها از سال آینده شروع خواهد شد و بقیه در سال ۲۰۲۰ اعمال خواهد شد. اگر ایالات متحده و دیگر کشورهای سراسر جهان نتوانند راهی برای بازیافت زباله‌های خود در داخل کشور خود پیدا کنند، این مشکل بیشتر و بیشتر خواهد شد و به‌طور فزاینده‌ای غیرقابل تحمل خواهد شد و به زودی اصلاً هیچ دلیلی برای استفاده از سطل بازیافت وجود نخواهد داشت. جمبک می‌گوید: «بدون ایده‌های جدید جسورانه و تغییرات گسترده در سیستم، حتی میزان بازیافت نسبتاً پایین فعلی هم دیگر برآورده نمی‌شود و زباله‌هایی که قبلاً تولید کرده‌ایم در حال حاضر می‌توانند محل‌های دفن زباله را به پایان برسانند.»
نوشته: کارلی کسلا
ترجمه: زهرا جهانبانی – مجله علمی ایلیاد
ترجمه: زهرا جهانبانی – مجله علمی ایلیاد