اختراعی که آب را به سوخت پاک تبدیل می‌کند!
مجله علمی ایلیاد - وقتی آب به درون نوع جدیدی از شُش که محققان دانشگاه استنفورد ساخته‌اند، می‌شود، سوخت هیدروژن پدید می‌آید. این سوخت، منبع پاکی از انرژی به شمار می‌آید که شاید بتواند روزی نیروی لازم برای کارکرد همه چیز را تامین کند؛ از اتومبیل گرفته تا گوشی‌های تلفن هوشمند. اگر چه این اولین وسیله برای تولید سوخت هیدروژنی نیست، اما طراحی منحصربه‌فرد آن می‌تواند به عنوان نخستین گام در دستیابی به روشی کارآمد برای تولید سوخت هیدروژنی در نظر گرفته شود. محققان استنفورد، جزئیات اختراع خود را در مجله «Joule» منتشر کردند.
وقتی هوا وارد شُش انسان می‌شود، از غشای نازکی عبور می‌کند. این غشا، اکسیژن را از هوا استخراج کرده و به درون جریان خون ارسال می‌کند. ساختار منحصربه‌فرد شُش، فرآیند تبادل گازی را به کاری بسیار کارآمد تبدیل می‌کند. اگر هیدروژن را با اکسیژن ترکیب کنید، برق به‌دست می‌آید. بر خلاف سوخت‌های فسیلی، تنها فرآورده‌ی جانبی، آب است. به همین منظور، محققان برای چندین دهه مشغول بررسی ویژگی‌های جالب سوخت هیدروژنی بوده‌اند. اما آن‌ها راهی برای تولید این سوخت که به شکلی کارآمد در دسترس قرار بگیرد، پیدا نکرده‌اند.
شاید عمده دلیل برای عدم موفقیت در این زمینه آن است که هیدروژن طبیعتاً به خودیِ خود وجود دارد؛ لذا باید ابتدا آن را ایزوله یا جداسازی کنیم که غالباً با تفکیک آب به هیدروژن و اکسیژن به‌دست می‌آید. دستگاه شُش ساخته شده توسط محققان دانشگاه استنفورد، مانند کیسه‌ی کوچکی است که از پوسته‌ی پلاستیکی ضخیمی ساخته شده است. منافذ ریزِ دافع آب بخش خارجی این کیسه را پوشش می‌دهند، در حالی که نانوذرات پلاتینیوم و طلا در بخش داخلی به کار برده شده‌اند.
محققان با قرار دادن این کیسه‌ی کوچک در آب و اِعمال ولتاژ، توانستند دستگاه مورد نظر را مجاب به تولید انرژی با بازده‌ی بیش از ۳۲ درصد کنند. محققان ادعا کردند که شکل شُش مانند، عملکرد بهتری در مقایسه با سایر طراحی‌های سوخت فسیلی دارد. به باور آنان، شکل و ویژگی‌های هندسی در این فرآیند اهمیت بسیار بالایی دارد. محققان می‌خواهند این طرح را بیشتر مورد بررسی قرار داده و راهی برای تحمل دمای بالاتر این وسیله پیدا کنند. در حال حاضر، این وسیله در دمای بالای ۱۰۰ درجه‌ی سلسیوس کارایی خود را از دست می‌دهد. این ظرفیت تحمل دمای پایین، می‌تواند برای کاربردهای تجاری مشکل آفرین باشد.
این مقاله در مجله‌ی Futurism نیز منتشر شده است.
نوشته: کریستین هوسر
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: منصور نقی‌لو - مجله علمی ایلیاد