سیاهچاله‌های عظیم میدان مغناطیسی ضعیف‌تری دارند!
مجله علمی ایلیاد - در مطالعه‌ی انجام شده در سال ۲۰۱۴ میلادی، «یوشیویو اینو» و«اکیرو دویی» دو فیزیکدان ژاپنی، پیش‌بینی کردند که الکترون‌های موجود در پلاسمای اطراف سیاهچالهها، نوعی نور خاص به‌نام «سنکروترون» را منتشر می کنند که باعث می‌شود آن‌ها از طریق نیروهای مغناطیسی در هاله‌های اطراف سیاهچالهها باقی بمانند.
این تابش که در باند رادیویی قرار دارد، نوری با طول موج بسیار طولانی و فرکانس پایین را تولید می‌کند. بنابراین محققان تصمیم گرفتند تا میدان مغناطیسی این هاله را اندازه‌گیری کنند. آن‌ها اطلاعات مربوط به دو کهکشان فعال «IC 4329A» که حدود ۲۰۰ میلیون سال نوری با ما فاصله دارد و «NGC 985» که حدود ۵۸۰ میلیون سال نوری از ما دورتر است را بررسی کردند.
محققان گفتند: «ما کار خود را با جمع‌آوری اندازه‌ها توسط تلسکوپ ALMA شروع کردیم و سپس آن‌ها را با مشاهدات دو تلسکوپ رادیویی دیگر که یکی در رصدخانه‌ی VLA و دیگری در رصدخانه‌ی ATCA در استرالیا قرار دارد، مقایسه کردیم و متوجه شدیم که انتشار امواج رادیویی ناشی از تابش سنکروترون، علاوه بر انتشار گازهای فواره‌ای سیاهچالهها، بیش از حد انتظار است.» میدان مغناطیسی هاله‌ای هر دو سیاهچاله براساس مقیاس «شعاع شوارتزشیلد» در حدود ۱۰ گاوس بود و این میدان مغناطیسی بسیار ضعیف‌تر از آن چیزی است که توسط سناریوی هاله‌ی مغناطیسی داغ برآورد شده است.
محققان ادامه دادند: «آنچه شگفت‌آور است، این است که اگر چه ما انتشار تابش سنکروترون از هاله هر دو سیاهچاله را تایید کردیم، اما به‌نظر می‌رسد که میدان مغناطیسی اندازه‌گیری شده توسط ما بسیار ضعیف‌تر از آن است که بتواند باعث پیدایش گرمای شدید هاله‌ای اطراف این سیاهچاله شود. همین پدیده در هر دو کهکشان مشاهده شده و این به آن معنی است که این امر می‌تواند یک پدیده کلی باشد.»
نوشته: انریکو دلازارو
ترجمه: سهیلا دوست‌پژوه - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: سهیلا دوست‌پژوه - مجله علمی ایلیاد
ترجمه: sci-news.com