چرا ما سکسکه می‌کنیم؟
چرا ما سکسکه می‌کنیم؟
مجله علمی ایلیاد - سکسکه یکی از حقیقتهای آزاردهنده و در نهایت بی‌آزار زندگی است. البته گاهی می‌تواند نشانه‌ای برای خطر هم باشد که در ادامه به آن اشاره می‌کنیم. این عمل‌های انفجاری و غیرارادی تنفسی وقتی رخ می‌دهند که یک وعده‌ی غذایی یا نوشیدنی را به سرعت خورده یا نوشیده باشیم و در بیشتر وقت‌ها هم خودشان بعد از چند دقیقه یا چند ساعت از بین می‌روند. ساز و کار حقیقی که در پشت سکسکه‌ها وجود دارد، از دیافراگم، عضله‌ای در بین ریه‌ها و معده‌‌ی شما شروع می‌شود. وقتی که ما هوا را به داخل می‌کشیم، دیافراگم به پایین می‌رود و به هوا اجازه می‌دهد که به ریه‌ها وارد شود. در زمان بیرون راندن هوا نیز دیافراگم آزاد می‌شود تا هوا از ریه‌ها بیرون برود و از راه دهان و بینی از بدن خارج شود. وقتی که ما سکسکه می‌کنیم، التهابی باعث گرفتگی عضلانی در دیافراگم شده و این باعث می‌شود که حنجره‌ی ما منقبض شود و تارهای صوتی هم بسته شوند که همان صدای ویژه‌ی سکسکه را می‌سازند.
حالا عامل تحریک کننده‌ی این پیامد می‌تواند چیزهای متفاوتی از جمله فشار روحی، عصبانیت، داروهای خاص، تفاوت ناگهانی در دمای هوا و بلعیدن هوا از راه جویدن آدامس، مصرف نوشیدنی‌های گازدار و یا سریع غذا خوردن باشد. با وجود اینکه راحت‌ترین راه حل برای این مشکل، صبر کردن است، ولی احتمال دارد که حبس نفس و یا تنفس در یک کیسه‌ی کاغذی هم بتواند به شما کمک کند. این به این خاطر است که با افزایش دی‌اکسیدکربن در ریه‌ها، دیافراگم شما آزاد می‌شود. البته راههای دیگری مثل آب خوردن در حالت خمیده و یا ناگهانی ترسیده شدن هم برای متوقف کردن سکسکه معرفی شده‌اند، ولی این‌ها هیچ شواهد علمی را در پشت خود ندارند. می‌توانیم به این هم اشاره کنیم که اگر شما راه حلی را برای خودتان پیدا کرده‌اید که برای شما اثرگذار است، همان را برای خودتان نگه دارید.
«تایلر سایمِت» دانشمند آمریکایی در طول ۵ سال بر روی ۵۴ بیمار سکسکه‌ای در یک بیمارستان مطالعه کرد و در نهایت به این نتیجه رسید که هیچ راه‌حلی کار نمی‌کند. این پدیده خودش شروع می‌شود و خودش هم به پایان می‌رسد، همین. البته باید به این نکته هم توجه داشته باشید که اگر سکسکه شما بیشتر از ۴۸ ساعت طول بکشد، بهتر است که به پزشک مراجعه کنید، چون چنین چیزی می‌تواند نشانه‌ای برای مشکل‌های جدی‌تری مثل مننژیت، سکته‌ی مغزی، ضربه‌ی مغزی و یا یک غده باشد. همچنین چیزی به اسم «سکسکه‌ی مزمن» نیز وجود دارد که یک بیماری نادر، ولی بسیار ناراحت کننده است و فرد را در طول هفته‌ها، ماه‌ها و یا حتی سال‌ها درگیر سکسکه‌های پیاپی می‌کند. شاید بدترین مورد ثبت شده از این بیماری، «چارلز آزبورن» باشد که در سال ۱۹۲۲ در زمان وزن کردنِ یک خوک دچار سکسکه شد و ۶۸ سال بعد در سال ۱۹۹۰ از شر آن رهایی یافت و یک سال بعد هم فوت کرد.
نوشته: رزی مک‌کال
مترجم : رضا سیار – مجله علمی ایلیاد
مترجم : رضا سیار – مجله علمی ایلیاد