مشکل اصلی دریافت انسولین از راه دهانی این بود که قبل از رسیدن به جریان خون، توسط اسید معده تجزیه میشد. پس دانشمندان با ایده گرفتن از یک حیوان، یعنی «لاکپشتِ پلنگی» که لاکی بلند با لبههایی پرشیب دارد، اطمینان پیدا کردند که سوزنهای انسولینشان فقط به داخل دیوارهی معده تزریق میشود و بهصورت تصادفی بیرون نمیافتد. این طراحی باعث میشود که این قرص در شرایط حرکت کردن فرد، خودش را به موقعیت دلخواه برگرداند. روش کار هم به این صورت است که این سوزنها توسط یک فنر بسیار کوچک در جای خود نگه داشته میشوند و این فنر هم به یک قند وصل است. وقتی که این قرص به داخل معده وارد شود، قند حل شده و سپس فنر و سوزنهای انسولینی هم آزاد میشوند.