یکی از راههای احتمالی آزمایش قدرت همجوشی به شیوهای عملی، طراحی دستگاهی عظیم و بسیار پیچیده به نام «راکتور توکاماک» است که میدانهای مغناطیسی با انرژی بالایی را برای کنترل ذرههای شارژ شدهای بهنام «پلاسما» تولید میکند. هنگامی که هر دو سطح دما و فشار در سطح درستی باشند، ذرات با برخورد به یکدیگر مقدار زیادی انرژی بهدست خواهند آورد. البته شاید این موضوع تنها در سطح نظری درست باشد. در طی این تحقیقات برای اولین بار، محققان توانستند به انرژی بیشتری نسبت به انرژی ورودی دست یابند. گروه ساندیگو که مقالهای در مورد این یافتهها در مجلهی Physical Review Letters منتشر کرده است، جهت اتاقک پلاسمای راکتور توکاماک قدیمی را که «DIII-D» نام دارد و از سال ۱۹۸۰ تا کنون در حال استفاده است، تغییر داد. با توجه به تجزیه و تحلیلها، نتایج این تحقیق تعجب برانگیز بود؛ فشار برای انجام واکنشهای همجوشی کافی و میزان انرژی بسیار بالاتر از حد انتظار بود. پلاسما نیز پایدارتر بود که البته این امر با توجه به واکنشهای همجوشی انجام شده در داخل توکاماک، بسیار جالب و منحصربهفرد است.