آیا عمل‌جراحی برداشتن نیمی از مغز، واقعیت دارد؟
تا به‌حال چند نفر با برداشتن نصف مغز درمان شده‌اند؟
مجله علمی ایلیاد - شاید کسی نخواهد این کار را انجام دهد، ولی خارج کردن نصف مغز ممکن است تاثیری بر خصوصیات فرد نداشته باشد. این عمل به‌نام «از کار اندازی یک نیم‌کره» شناخته می‌شود و به‌نظر می‌رسد کار بسیار خطرناکی باشد که کمتر انجام می‌شود؛ ولی جراحان در قرن گذشته، صدها بار این کار را انجام داده‌اند و از شواهد مشخص است که بر روی شخصیت و حافظه‌ی افراد نیز اثری نداشته است. این عمل برای اولین بار در سال ۱۸۸۸ میلادی توسط یک پزشک آلمانی بر روی یک سگ انجام شده است. در سال ۱۹۲۳ در دانشگاه جانز هاپکینز بر روی انسانی که تومور مغزی داشت، این عمل انجام شد. فرد جراحی شده سه سال پس از جراحی زندگی کرد.
امروزه این عمل برای افرادی انجام می‌شود که چندین بار در روز دچار حمله‌های عصبی می‌شوند و درمان دارویی در آن‌ها جواب نمی‌دهد. به گفته‌ی «گری مادرن» از دانشگاه کالیفرنیا، این بیماری پیشرونده است و اگر از کار اندازی یک نیم‌کره برای این افراد انجام نشود، بقیه‌ی مغز نیز از کار می‌افتد. این عمل به دو صورت انجام می‌شود؛ یا یک نیم‌کره از مغز به‌طور کامل خارج می‌شود و یا فقط بخشی از مغز که وظیفه‌ی برقراری ارتباط بین دو نیم‌کره را دارد، برداشته می‌شود. فضاهای خالی به همان شکل رها می‌شوند و طی روزهای بعد از عمل با مایعات مغزی پر می‌شوند. حالت اول، این مزیت را دارد که چیزی از مغز باقی نمی‌ماند که بعداً بتواند مجدداً ایجاد مشکل کند. مزیت حالت دوم، این است که از دست دادن خون، طی این عمل کمتر است.
این عمل روی نوزادان بالای سه ماهه نیز انجام می‌شود. بررسی‌ها نشان داده است که ۸۶ کودک از بین ۱۱۱ کودکی که بین سال‌های ۱۹۷۵ تا ۲۰۰۱ در بیمارستان جانز هاپکینز تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اند، کاملاً بی‌نیاز از مصرف دارو شده‌اند. متخصصین می‌گویند: «این عمل عوارض خاص خود را نیز دارد. شما می‌توانید بعد از این عمل راه بروید، بدوید، برقصید، ولی دست مخالف نیمکره‌ای که برداشته شده است و چشم همان سمت را تقریباً از دست می‌دهید.»
اثرات دیگری نیز ممکن است در این عمل وجود داشته باشد. اگر نیم‌کره‌ی سمت چپ برداشته شود، قدرت سخنوری اکثر افراد مشکل پیدا می‌کند. اگر فرد در سنین جوانی این عمل را انجام دهد، ناتوانی وی در سخن گفتن کمتر رخ می‌دهد. با همه‌ی این دانسته‌ها، هنوز داشتن نصف مغز و در نتیجه استفاده از یک دست و میدان دید یک چشم، شرایطی است که همگان از رفتن به سمت آن اجتناب می‌کنند.
نوشته: کارلوس چوی
ترجمه: امید محمدی – مجله علمی ایلیاد