محققان با استفاده از این سه مدل به ارزیابی دادههای موجود در پایگاه داده « UK Biobank» پرداختند؛ این پایگاهداده حاوی دادههای بیش از ۵۰۰،۰۰۰ نفر بین سالهای ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶ است. در طول این بازهی زمانی، نزدیک به ۱۴،۵۰۰ نفر از شرکتکنندگان فوت کردند؛ عمدتاً به دلیل سرطان، بیماریهای قلبی و بیماریهای تنفسی. هر سه مدل مشخص کردند که عواملی از قبیل سِن، جنسیت، سابقهی مصرف دخانیات و تشخیص سرطان از جمله متغیرهای اصلی برای ارزیابی احتمال مرگ زودرس افراد بودند. مدل Cox تا حدود زیادی بر قومیت و فعالیت فیزیکی تکیه داشت، اما مدلهای یادگیری ماشین، رویهی دیگری در پیش گرفته بودند. در حالت مقایسه، مدل جنگل تصادفی بر درصد چربی بدن، میزان میوه و سبزیجاتی که مردم مصرف میکنند و کشیدگی پوست تاکید بیشتری داشت. در مدل یادگیری عمیق هم عوامل عمده عبارت بودند از قرارگیری در معرض خطرات شغلی، آلودگی هوا، مصرف نوشیدنیهای الکلی و استفاده از داروهای خاص. پس از پایان فرآیندهای محاسباتی، الگوریتم یادگیری عمیق توانست دقیقترین پیشبینی را انجام بدهد؛ این الگوریتم موفق به شناسایی ۷۶ درصد از افرادی شد که در طول مطالعه فوت کردند. در عین حال، مدل جنگل تصادفی به درستی ۶۴ درصد مرگ زودرس را پیشبینی کرد؛ اما مدل Cox تنها در شناسایی ۴۴ درصد عملکرد خوبی داشت.