در سیارک ایتوکاوا آب پیدا شد!
در سیارک ایتوکاوا آب پیدا شد!
مجله علمی ایلیاد - محققان دانشگاه ایالتی آریزونا اولین آزمایش‌ها را بر روی آب‌های باستانی موجود در نمونه‌های جمع‌آوری شده طی ماموریت هایاباسا از سیارک بادامی شکل «ایتوکاوا» انجام داده‌اند. ایتوکاوا یک سیارک نوع S است که در حدود ۵۴۹ متر طول و بین ۲۱۳ تا ۳۰۵ متر عرض دارد. این سیارک در سال ۱۹۹۸ طی پروژ‌ه‌ی لاینیر کشف شد و به‌طور موقت به‌نام «SE36-1998» شناخته شد و به‌طور رسمی به نام «هیدئو ایتوکاوا» دانشمند ژاپنی نام‌گذاری شد.
این سیارک هر ۱۸ ماه یک‌بار به دور خورشید می‌چرخد. فاصله‌ی این سیارک از خورشید به‌طور متوسط ۱.۳ برابر فاصله‌ی زمین و خورشید است. هنگام چرخش به دور خورشید بخشی از مسیر این سیارک در مدار زمین قرار می‌گیرد. این سیارک شبیه یک جفت سنگ است که درون یکدیگر فرو رفته‌اند و دو لوب اصلی دارد که هر کدام با تخته سنگ‌هایی پر می‌شود؛ اما دارای تراکم کلی متفاوتی هستند و این در حالی است که بین لوب‌ها یک بخش باریک وجود دارد.
دانشمندان فکر می‌کنند که ایتوکاوا باقی مانده‌ی سیارکی به طول حداقل ۱۹ کیلومتر است که در برخی از نقاط دمای آن بین ۵۳۸ تا ۸۱۶ درجه‌ی سانتی‌گراد رسیده است. سیارک اصلی در اثر چندین شوک و ضربه و در نهایت یک ضربه‌ی شکننده فروپاشیده است. بعد از آن دو قسمت از این قطعات ادغام شدند و ایتوکاوا را تشکیل داده‌اند. ظاهر و اندازه‌ی فعلی ایتوکاوا قدمتی در حدود ۸ میلیون سال دارد.
در سال ۲۰۱۰، طی ماموریت هایاباسا، بیش از ۱،۵۰۰ ذره، از بخشی از ایتوکاوا جمع‌آوری گردید. دکتر جین و همکارش دکتر«بس»، یک ذره‌ی معدنی به نام «پیروکسین» در نمونه‌های ایتوکاوا یافتند. در نمونه‌های زمینی، پیروکسین‌ها در ساختار بلوری خود، آب دارند. محققان مظنون به این نکته هستند که در ذرات ایتوکاوا نیز ممکن است ردی از آب باشد، اما آن‌ها می‌خواهند بدانند میزان دقیق این آب چقدر است. اندازه‌گیری‌ها نشان داد نمونه‌ها به‌طور غیرمنتظره‌ای غنی از آب هستند. آن‌ها همچنین فکر می‌کنند که سیارک‌های خشکی مانند ایتوکاوا در واقع ممکن است نسبت به آنچه دانشمندان تصور می‌کنند آب بیشتری داشته باشند.
به گفته‌ی دانشمندان، مواد معدنی موجود در ایتوکاوا حاوی مقدار قابل‌توجهی آب است. اگر چه نمونه‌های مورد مطالعه از سطح سیارک ایتوکاوا جمع‌آوری شده‌اند، اما دانشمندان نمی‌دانند که این ذره‌ها در کجای سیارک اصلی قرار داشته‌اند. اما بهترین حدس آن‌ها این است که نمونه‌ها در عمقی بیش از ۱۰۰ متر قرار داشته‌اند.
نوشته: SciNews
ترجمه: امید محمدی – مجله علمی ایلیاد