این پارادوکس رابطهای منطقی را بیان میکند که در آن رسیدن به تناسباندام، تضعیف و نابودی اسپرمها، ناباروری و نداشتن فرزند و در نهایت از دست دادن تناسب تکاملی را دنبال میکند. دکتر موسمن نیز در خلال پژوهشهای خود، شاهد تاثیرات مخرب استفاده از آستروئیدها بر باروری بوده است. دکتر موسمن میگوید: «در طی این مطالعات، حدود ۵۰۰ مرد بالغ را مورد بررسی خود قرار دادم و متوجه شدم که تعدادی از آنها بدنی عضلانی دارند. در ادامه متوجه شدم که آنها از آستروئیدهای موردنظر من نیز استفاده کردهاند؛ در نهایت از نمونههای باروری همهی ۵۰۰ مرد متوجه شدم که این افراد عضلانی، کمترین نرخ تعداد اسپرم را دارند؛ برخی از آنها در حد صفر!»